Είμαι νέος αναβάτης, γιατί να πάρω “μικρό”;
Είναι μια από τις συχνότερες ερωτήσεις. Όταν ένας αρχάριος ρωτάει ποιο θα ήταν το ιδανικό πρώτο του σκούτερ, η πιο σωστή απάντηση είναι “κάτι μικρό”. Για ποιο λόγο όμως; Γιατί ένας αναβάτης που δεν έχει υψηλές οδηγικές ικανότητες πρέπει να προτιμάει για αρχή ένα δίτροχο μικρού κυβισμού;
Μια από τις κλασικές ιστορίες που ακούμε ξανά και ξανά από ανθρώπους διαφόρων ηλικιών και η οποία μάλλον αναπαράγεται από καταβολής κόσμου είναι η εξής: “κι εγώ δοκίμασα μια φορά να καβαλήσω, αλλά έπεσα και τα παράτησα”. Πιθανόν να έχει γίνει έτσι, θα δεχθούμε ότι ο άνθρωπος που μας το λέει δεν ψεύδεται και δεν θέλει να μας εντυπωσιάσει με μια ιστορία τόλμης (τότε) και δήθεν ωριμότητας (τώρα).
Ελαφρύ, χαμηλό, ευέλικτο με μικρή ιπποδύναμη. Ένα 125 είναι ιδανικό για αρχαρίους
Αν μπείτε σε λεπτομέρειες για το “ατύχημά” του και στοιχειοθετήσετε το πώς συνέβη και κάτω από ποιές συνθήκες, κατά πάσα πιθανότητα θα ανακαλύψετε αμέσως ποια ήταν η ρίζα του προβλήματος: το ακατάλληλο μηχανάκι, σκούτερ, μοτοσυκλέτα, παπί, ένα δίτροχο που δεν ήταν ασφαλές για τις ικανότητες του αναβάτη. Τι είναι όμως “ασφαλές”;
Ασφαλές είναι…
Ο κανόνας λέει ότι οδηγούμε “αυτό” που μας κάνει να αισθανόμαστε βολικά, άνετα. Γι’ αυτό οι αρχάριοι, ανεξαρτήτως τύπου διπλώματος, πρέπει να οδηγούν στην αρχή – όσο κι αν τους δυσαρεστεί – σκούτερ ή μοτοσυκλέτα μικρού κυβισμού. Γιατί έτσι δεν θα κινδυνεύουν από τις “υπερβολικές” (για τις ικανότητές τους) επιδόσεις.
Μιλάμε με πολλούς νέους αναβάτες -ανεξαρτήτως ηλικίας- που ξεκινούν τώρα τα πρώτα τους βήματα πάνω στους δυο τροχούς και πάντοτε η επιθυμία τους είναι ίδια: οι μεγαλύτεροι κυβισμοί. Για ένα 300άρι, ένα 400άρι, ένα 500άρι σκούτερ, για μια σπορ μοτοσυκλέτα 1000 κυβικών.
Με τη μία πρώτος!
Όλοι θα ήθελαν να βρεθούν στην κορυφή του κόσμου κατευθείαν, με το πρώτο κιόλας βήμα. Αυτό όμως είναι κατά πάσα πιθανότητα αδύνατο. Άρα, ας βάλουμε τη λογική να λειτουργήσει, ας κάνουμε μια παύση, κι ας μεθοδεύσουμε τις κινήσεις μας.
Για να κάνουμε κατανοητή τη μέθοδο που προτείνουμε και αντικατοπτρίζει τη φιλοσοφία μας όσον αφορά στα δίτροχα εν γένει.
Αν δώσουμε σε ένα αρχάριο αναβάτη ένα σκούτερ που έχει κινητήρα 5 ίππων, το πιθανότερο είναι ότι σε 6 μήνες θα τον χρησιμοποιεί στο 100% των δυνατοτήτων του. Των δυνατοτήτων του κινητήρα, αλλά και όλων των υπολοίπων παρελκόμενων… κρατήματος και φρένων. “Σφαίρα ο νέος”… που θα έχει κερδίσει πολύτιμες εμπειρίες και θα έχει ακονίσει με ασφάλεια τις ικανότητές του. Θα έχει κάνει το πρώτο του θετικό βήμα.
Από την άλλη αν βάλουμε τον ίδιο αναβάτη να οδηγήσει ένα σκούτερ 50 ίππων για το ίδιο διάστημα, χονδρικά, θα έχει μπορέσει να έχει κατακτήσει το 30% των επιδόσεων του σκούτερ και στην πραγματικότητα θα έχει μείνει πίσω στην εξέλιξή του. Βασικά, θα φοβάται αυτό που βρίσκεται κάτω από τα πόδια του και θα διστάζει να το εξερευνήσει στα όριά του.
Ο καθένας έχει δικαίωμα να διαλέξει αυτό που του αρέσει, αλλά αν η επιλογή έχει προέλθει μέσα από διαδικασία “αυτό μου αρέσει, αυτό παίρνω και δεν ακούω κανέναν”, στη συνέχεια δεν μπορεί όπου σταθεί να κατηγορεί το σκούτερ που είναι δύσκολο και ακατάλληλο ή την κοινωνία, ας πούμε, που είναι άδικη.
Τα μικρά είναι καλά
Τα μικρού κυβισμού 50, 100, 125 κυβικών σκούτερ που είναι ιδανικά για αρχάριους προσφέρουν ένα σωρό οφέλη στους καινούριους αναβάτες, όπως μικρότερο βάρος, χαμηλότερο ύψος σέλας, φθηνότερη τιμή, και εκ φύσεως προορίζονται να κινηθούν σε μικρότερες διαδρομές/μετακινήσεις. Κι έτσι η οδήγηση δεν είναι επίφοβη ή απαιτητική.
Πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας υπάρχει η σκέψη ότι μπορεί να έχουμε κάποια στιγμή ατύχημα – το θέμα είναι να το απομακρύνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο, να μειώσουμε την πιθανότητα στο ελάχιστο. Ένας αρχάριος με ένα σκούτερ που δεν είναι γρήγορο, που κουβαλάει λιγότερο βάρος, που δεν έχει τις επιδόσεις που φοβίζουν, αν πάθει κάτι θα το πάθει σε χαμηλότερη ταχύτητα, θα πηγαίνει πιο αργά.
Στα ελαφριά σκούτερ το φρενάρισμα για παράδειγμα γίνεται εύκολα και γρήγορα, στα βαρύτερα, ογκωδέστερα, ισχυρότερα, οι οδηγικές απαιτήσεις είναι πολύ μεγαλύτερες.
Εγώ θα σου πω…
Το τελευταίο θέμα είναι πολύ ενδιαφέρον. Λέγεται συχνά ότι ένα μεγαλύτερο δίτροχο, είτε πρόκειται για σκούτερ είτε για μοτοσυκλέτα, έχει καλύτερη οδική συμπεριφορά, καλύτερα φρένα, καλύτερη δυνατότητα αποφυγής κινδύνων, προσφέρει καλύτερη ενεργητική ασφάλεια. Αυτό είναι αλήθεια, αλλά συγχρόνως για να οδηγηθεί σωστά ένα τέτοιο δίτροχο, απαιτούνται και υψηλότερες ικανότητες από τον αναβάτη. Ένας αρχάριος, απλά δεν μπορεί να ανταποκριθεί.
Είναι εντυπωσιακό το πόσοι γνώστες και “παρα-γνώστες” του χώρου μιλούν για την ευχαρίστηση που προσφέρει ένας δυνατός κινητήρας, το πολύ γκάζι και οι μεγάλες τελικές, κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Κανένας σχεδόν δεν μιλάει για την απόλυτη ικανοποίηση του να οδηγείς ένα πανάλαφρο δίτροχο που κάνει ό,τι θέλεις, που “στρίβει και αντιδρά με τη σκέψη”.
Μετριέται η ευχαρίστηση;
Για το τέλος αφήσαμε ένα θέμα το οποίο δεν θίγεται συχνά ούτε στον ειδικό τύπο, ούτε στα περιοδικά και τις ιστοσελίδες που ασχολούνται με τους δύο τροχούς. Τα σκούτερ και οι μοτοσυκλέτες δεν είναι μόνο επιδόσεις, είναι και η απόλαυση της βόλτας, κι αυτή η απόλαυση έχει να κάνει με τα μέτρα του καθενός. Η χαλαρή βόλτα με σταθερή χαμηλή ταχύτητα μέσα στην πόλη, μέσα στους αγρούς και τις εξοχές, μια αβίαστη ταχύτητα που επιλέγει ο καθένας και του ταιριάζει και τον κάνει να αισθάνεται περίφημα. Έτσι ώστε να χαίρεται τη βόλτα, τη ζωή και τη διαδρομή. Χωρίς το φόβο μέσα… Μια ανεκτίμητης αξίας εμπειρία.
