Ούτε σκούτερ, ούτε μοτοσυκλέτα
Στην ιστορία της μοτοσυκλέτας και των σκούτερ, έχουν υπάρξει διάφορες περίεργες και πειραματικές κατασκευές, ανιχνεύοντας τα όρια και τις εργονομικές δυνατότητες των δύο τροχών. Λίγες όμως φτάνουν την ιδιαιτερότητα του Maico Mobil, που δεν πλασαρίστηκε ενταγμένο σε καμία από τις υπάρχουσες κατηγορίες, αλλά ως αυτοκίνητο σε δύο ρόδες!
Η Maico είναι περισσότερο γνωστή για τα MX και Enduro μοντέλα της και τις αγωνιστικές της επιτυχίες τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, αλλά δεν ήταν πάντα μια off-road εταιρία.
Ιδρύθηκε το 1926 στην πόλη Pfäffingen της νοτιoδυτικής Γερμανίας (Βάδη–Βυρτεμβέργη) ως κατασκευάστρια ποδηλάτων και το 1936 ξεκίνησε να κατασκευάζει τις πρώτες μοτοσυκλέτες μικρού κυβισμού, με δίχρονους κινητήρες της ILO στα 143cc.
Μετά το πέρας του Β’ Παγκ. Πολέμου και έχοντας λάβει ένα οικονομικό πακέτο ενίσχυσης από το σχέδιο Μάρσαλ, η Maico κατάφερε να σχεδιάσει και να εξελίξει τους δικούς της δίχρονους κινητήρες και να κάνει ανοίγματα σε μεγαλύτερους κυβισμούς, με τα μοντέλα Blizzard στα 250cc και Typhoon στα 400cc.
Ήταν όμως το 1950, όταν η Maico αποφάσισε να κάνει μια εναλλακτική στροφή και να παρουσιάσει κάτι πρωτοποριακό και αρκετά τολμηρό για τα τότε δεδομένα.
Η ιδέα ήταν αυτή ενός οχήματος που θα μπορούσε να μεταφέρει με άνεση δύο επιβαίνοντες και τις αποσκευές τους, προστατεύοντάς τους σε μεγάλο βαθμό από τον αέρα, το κρύο και την βροχή. Αν το μυαλό σας πήγε σε ένα διθέσιο αυτοκίνητο δεν είστε λάθος, το θέμα ήταν ότι η Maico ήθελε να προσδώσει αυτές τις ποιότητες σε ένα όχημα με δύο τροχούς!
Το αποτέλεσμα ήταν το Maico Mobil, ένα δίτροχο που έχει παρομοιαστεί με μονόφθαλμο βάτραχο ή με παντόφλα.
Οι τεράστιες και ανοικονόμητες μεταλλικές επιφάνειές του, δημιουργούσαν ένα θηριώδες fairing στο μπροστινό μέρος, το οποίο σε συνδυασμό με μια ψηλή (και εξίσου άκομψη…) ζελατίνα – παρμπρίζ, δημιουργούσαν ένα «τείχος» προστασίας για τους επιβαίνοντες.
Αυτή η δωρική και «μονολιθική» σχεδίαση με μεγάλες επιφάνειες από στρατζαριστή λαμαρίνα συνεχιζόταν και στα υπόλοιπα τμήματα του οχήματος, καταλήγοντας σε ένα κυλινδρικό στέλεχος που έπαιζε τον ρόλο της ουράς και του πορτμπαγκάζ, γιατί ναι, το Mobil, είχε και τέτοιο, όπως επίσης είχε και ρεζέρβα στο τελείωμα της ουράς.
Εσωτερικά αυτών των επιφανειών, υπήρχε ένα σωληνωτό πλαίσιο που υποστήριζε την όλη κατασκευή.
Η χωροταξία των επί μέρους τμημάτων του Mobil, δεν θύμιζε ούτε μοτοσυκλέτα αλλά ούτε και σκούτερ σε διάταξη. Το ρεζερβουάρ των 9,5 λίτρων βρισκόταν κάτω από το ταμπλό (!) μπροστά από τον οδηγό, ο κινητήρας ήταν τοποθετημένος ανάμεσα στη σέλα και στην ποδιά, κρυμμένος κάτω από λαμαρίνες που θυμίζουν τούνελ σε GT σκούτερ.
Ο κυβισμός του κινητήρα ήταν αρχικά 149cc και το κιβώτιο τριτάχυτο, με τις αλλαγές στο χέρι, αλά Vespa. H τελική μετάδοση γινόταν με αλυσίδα στον πίσω τροχό, ο οποίος εδραζόταν σε μοτοσυκλετιστικού τύπου ψαλίδι.
Η υπερκατασκευή που περίκλειε τον πίσω τροχό ήταν όπως ήδη αναφέρθηκε προτμπαγκάζ, του οποίου το κάλυμμα, πάνω στο οποίο βιδωνόταν τον κάθισμα του συνοδηγού, ανασηκωνόταν και αποκάλυπτε δύο αποθηκευτικούς χώρους στα δεξιά και στα αριστερά. Κάτι σαν πλαϊνές βαλίτσες δηλαδή αλλά καμουφλαρισμένες κάτω από… στρέμματα λαμαρίνας.
Mε τόση λαμαρίνα φυσικά, το Mobil δεν ήταν ελαφρύ και όταν χρησιμοποιούνταν όπως του έπρεπε, δηλαδή βάσει των προσδοκιών της Maico, με δύο αναβάτες και αποσκευές, το συνολικό βάρος έφτανε τα 300 κιλά!
Ο δίχρονος κινητήρας των 149cc πρέπει να δεινοπαθούσε, γι’ αυτό και η Maico πολύ σύντομα προχώρησε στην παρουσίαση δύο νέων εκδόσεων, με κινητήρα 175cc το 1953 και με κινητήρα 200cc το 1954.
Αυτή η έκδοση των 200cc και των 11 ίππων, όπως μαρτυρούν οι δοκιμές της εποχής, ήταν η πιο ολοκληρωμένη, με αποδεκτές επιδόσεις, καθιστώντας το Mobil ανεκτό στον δρόμο.
Η Maico έχει επίσης προχωρήσει στην τοποθέτηση ενός τετρατάχυτου κιβωτίου, με τις αλλαγές να γίνονται από λεβιέ τύπου ζυγού στο πόδι, όπως στα παπιά δηλαδή, αλλά ο συμπλέκτης εξακολουθούσε να είναι στο χέρι.
Το Maico Mobil αν οι συνθήκες το επέτρεπαν, δηλαδή όχι απότομες ανηφόρες και κόντρα αέρας, μπορούσε να επιτελέσει την τουριστική λειτουργία που διακαώς προσπαθούσε να του προσδώσει η Maico.
Mάλιστα το 1953, ο Willem Dussel, οδηγώντας ένα προπαραγωγής Mobil με κινητήρα 200cc, κατάφερε να ολοκληρώσει τον γύρο του κόσμου, με το κατόρθωμά του να αποτελεί την καλύτερη διαφήμιση για το περίεργο αυτό όχημα.
Πάντως αυτό δεν φάνηκε αρκετό για να διασφαλίσει μια καλή εμπορική πορεία για το Mobil, του οποίου η παραγωγή διακόπηκε το 1958, λόγω των χαμηλών του πωλήσεων. Η Maico έχοντας πάρει το μάθημά της, θα παρουσιάσει στην συνέχεια το μοντέλο Maicoletta, ένα «τροφαντό» σκούτερ, αλλά σε καμία περίπτωση ανοικονόμητο και υπερβολικό όπως το Mobil.
Στις μέρες μας τα Maico Mobil είναι αρκετά σπάνια και «χτυπάνε» τιμές 20.000+ ευρώ στις δημοπρασίες, έχοντας αναχθεί σε ό,τι πιο cult έχει παρουσιάσει η δεκαετία του 1950 σε δύο τροχούς.
Μaico Mobil έχουμε δει σε άριστη κατάσταση να κυκλοφορεί και στην Ελλάδα (δείτε παραπάνω φωτογραφία) στα χέρια ενός στοργικού συλλέκτη.
