Ένα Pit Bike… Pit Bull
Σίγουρα έχει κάτι ξεχωριστό η φυλή των ανθρώπων που καταπιάνονται με τα ρεκόρ ταχύτητας στις αλμυρές λίμνες-ερήμους του πλανήτη. Αυτή την διαφορετικότητα και την καλώς εννοούμενη τρέλα την βγάζουν παντού, ακόμα και όταν πρόκειται για μια Vespa που εκτελεί χρέη μεταφορικού μέσου στα αλάτια.
Το ζητούμενο για τον Paul Chiodo, η ομάδα του οποίου συμμετείχε στην ετήσια σύναξη των Dry Lake Racers της Αυστραλίας, ήταν το εξής: με ποιο τρόπο θα διένυε μια απόσταση 16 χιλιομέτρων επάνω στην επιφάνεια της αλυκής-πεδίου άλατος της -κάποτε- λίμνης Gairdner, από την γραμμή εκκίνησης και την γραμματεία μέχρι το σημείο στο οποίο είχε στρατοπεδεύσει κατασκηνώνοντας η ομάδα του;
Περί αγώνων ταχύτητας σε αλυκές, σε “λίμνες” που διαθέτουν μια σκληρή, αποξηραμένη κρούστα άλατος στην επιφάνειά τους ο λόγος, όποτε μην σκεφθείτε κάτι συμβατικό, όπως 4X4, ΑΤV ή ένα Play Bike.
Είπαμε, οι άνθρωποι αυτοί είναι ξεχωριστοί, οπότε το ίδιο ξεχωριστά θα πρέπει να είναι και τα οχήματά τους, ακόμα κι αν πρόκειται για απλά και πρακτικά μεταφορικά μέσα, όπως ένα pit bike στην προκειμένη περίπτωση.
Το Typhoon 125 που επιτελούσε χωρίς κανένα πρόβλημα (σύμφωνα με δήλωση του Paul) αυτό τον ρόλο, ήταν συμβατικό και αδιάφορο, οπότε σε συνεργασία με τη Vespa Ασυτραλίας και τον βελτιωτικό οίκο, Supacustom, ξεκίνησε το project Vespsa Desert Racer, που ήθελε μια ταπεινή Vespa Spint 125 του 2015, να μετατρέπεται σε κάτι που θα μπορούσε άνετα να προστεθεί στο κινηματογραφικό σετ του Mad Max!
Για αρχή, το σκούτερ λύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη, με όλα τα τμήματά του να περνάνε από έλεγχο και επαναφορά σε άριστη λειτουργική κατάσταση. Στη συνέχεια άρχισε η διαδικασία αφαίρεσης τμημάτων από το μονοκόκ σασί της Vespa (και όχι μόνο) προκειμένου να προσαρμοστεί στο νέο της ρόλο.
Ένα μεγάλο μέρος της ουράς κόπηκε, έφυγε η σέλα, το μπροστινο φτερό, τα όργανα και το τιμόνι. Τοποθετήθηκε μπροστινό φτερό και τιμόνι από off–road μοτοσυκλέτα, κατασκευάστηκε μια νέα, μινιμαλιστική σέλα και τα όργανα παρέμειναν απόντα, αφού δεν χρειάζονταν.
Αρκετή δουλειά έγινε και στην κατασκευή ενός καλύμματος από carbon που κάλυψε τα κενά που άφησε η πολιτική σέλα, λειτουργώντας παράλληλα και ως βάση της νέας.
Σειρά είχαν οι ενισχύσεις στο πλαίσιο-σασί, με μια διάταξη από ατσάλινους σωλήνες να συνδέει την ποδιά με το πίσω μέρος, προσδίδοντας στιβαρότητα και ακαμψία σε ένα πάσχον για την νέα χρήση του σκούτερ σημείο, το πάτωμα.
Στο πάτωμα τοποθετήθηκαν επίσης ένα φίλτρο αέρα – ιδιοκατασκευή στη μια πλευρά και το τελικό της εξάτμισης στην άλλη, σε μια ασυνήθιστη θέση όχι μόνο αναφορικά με το σημείο αλλά και με τη διάταξη, αφού η εξαγωγή κοιτάει προς τα μπροστά και βγαίνει με σωλήνα επέκταση κάτω από το δάπεδο.
Τώρα σίγουρα θα αναρωτιέστε αν έμεινε καθόλου διαθέσιμος χώρος για τα πόδια του οδηγού και η απάντηση είναι όχι. Τη στήριξη των κάτω άκρων ανέλαβαν μαρσπιέ μοτοσυκλετιστικού τύπου που τοποθετήθηκαν στο πίσω μέρος της ποδιάς, βοηθώντας (έτσι λένε τουλάχιστον…) και στην απαραίτητη για το εκτός δρόμου πεδίου, οδήγηση σε όρθια θέση.
Πέραν αυτού, η προς τα πίσω θέση των μαρσπιέ αποφόρτισε το μπροστινό, μετατοπίζοντας το βάρος στον πίσω τροχό και αυτό αποδείχθηκε θετικό για το «πλανάρισμα» του σκούτερ στην άμμο, που ως γνωστόν, αποτελεί ένα σύνηθες τερέν στην ενδοχώρα της Αυστραλίας.
Σειρά είχε η αύξηση της απόστασης από το έδαφος και αυτό επιτεύχθηκε με την τοποθέτηση δύο αμορτισέρ μεγάλης διαδρομής της Bitubo, μπροστά και πίσω, ενώ κατασκευάστηκαν αποστάστες στο CVT και προεκτάσεις στο μπροστινό, για να είναι δυνατή η έδρασή τους.
Την εικόνα ολοκλήρωσαν τρακτερωτά ελαστικά 12 ίντσων και φυσικά βαφή, σε μαύρο – κόκκινο στην προκειμένη περίπτωση.
Εξαιρετικό! Ακούει η Piaggio; Nα ένας τρόπος για να κάνετε μεγάλο χουνέρι στη Honda και το ADV 150 της!
