Τα ασχημόπαπα…
Σκούτερ που εντυπωσίασαν με τη σχεδίασή τους το κοινό, αλλά όχι θετικά. Επτά σκούτερ που δεν γοήτευσαν το σύμπαν, παρά τις προσδοκίες των δημιουργών τους.
Τι είναι η ομορφιά, τι είναι η ασχήμια; Υποκειμενικά και τα δύο και το μόνο που μας βοηθάει να βγάλουμε απόφαση είναι να ακούσουμε τι λέει η πλειοψηφία. Τι γίνεται κοινώς αποδεκτό και τι όχι.
Στην προκειμένη περίπτωση να δούμε πόσο καλά δέχθηκε η αγορά τα σκούτερ που παρουσιάζουμε παρακάτω και ποια ήταν τα κυρίαρχα σχόλια. Aρνητικά και πόσο πολύ αρνητικά;
Τα σκούτερ που ακολουθούν και παρουσιάζουμε σήμερα σαν τα “ασχημότερα” σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι δεν ήταν καλά ή ότι δεν υπηρετούσαν τον σκοπό για τον οποίο είχαν σχεδιαστεί.
Σταχυολογήσαμε 7 από αυτά, τα οποία θα δείτε παρακάτω και αυτό το άρθρο είναι μόλις η αρχή. Σύντομα θα ακολουθήσει και δεύτερο με άλλα τόσα σκούτερ, τόσο άσχημα και τόσο ενδιαφέροντα συνάμα.
YAMAHA VERSITY 300, 2002
Γωνίες παντού. Ο project leader, ο άνθρωπος που ανέλαβε το Yamaha Versity 300 ήταν πολωνικής καταγωγής και δεν ξέρουμε αν αυτό έπαιξε κάποιο ρόλο στην “ιδιαίτερη” εμφάνιση του σκούτερ.
Οι στόχοι ήταν υψηλοί: ήταν το πρώτο 300άρι της Yamaha που ακολουθούσε και αυτή τη γνωστή τακτική – όπως και όλες οι υπόλοιπες εταιρίες – υπερκυβίζοντας έναν 250άρη κινητήρα και βαφτίζοντάς τον “300άρη”.
Η γενική κατεύθυνση στον τομέα της εμφάνισης ήταν το Yamaha Versity 300 να θυμίζει αυτοκίνητο SUV… Ότι καταλάβατε, καταλάβαμε.
Ο 264 cc κινητήρας του απέδιδε 21 ίππους και το σκούτερ συνολικά ζύγιζε 164 κιλά. Είχε καλές επιδόσεις, ψηλή σέλα, μεγάλο ρεζερβουάρ, ενώ το τούνελ ανάμεσα στα πόδια του αναβάτη ήταν όπως και το υπόλοιπο σκούτερ… τετραγωνισμένο.
KYMCO DINK 125/150, 2005
Σε κάποιες αγορές λεγόταν Dink, σε κάποιες άλλες Yager. O κινητήρας ήταν τετράχρονος, 10-12 ίππων και αξιόπιστος. Το σκουτεράκι ήταν άνετο, βολικό και ευέλικτο πάνω στους 12άρηδες τροχούς του, όμως…
Όμως ήταν το “μούτρο” που τραβούσε το μάτι του παρατηρητή. Μακρύ, και μυτερό προς τα κάτω, με δυο αεραγωγούς και ένα μονό “μάτι” προβολέας στην κορυφή του.
Το τιμόνι προεξείχε πάνω από την ποδιά και η σέλα ήταν τύπου πολυθρόνα. Το Dink είχε δισκόφρενα μπροστά και πίσω, αλλά αυτό που κυριαρχούσε ήταν η “ασιατική” εμφάνισή του, τύπου παγόδα.
HONDA SPACY 125, 1984
“Μπαουλάκι” πάνω σε τροχούς. Υπερμοντέρνας, μεταμοντέρνας, υπομοντέρνας, κάτι σε “μοντέρνας” για την εποχή ήταν η εμφάνιση του Honda Spacy 125, που έκρυβε τον προβολέα του – αναδιπλούμενος σαν σε σπορ αυτοκίνητο – πίσω από την ποδιά.
Οι γωνίες δέσποζαν παντού, από το δάπεδο, τη σέλα, το πίσω φωτιστικό σώμα, ακόμα και στην ανάρτηση που λέει ο λόγος. Ήταν και η δεκαετία του ’80 γεμάτη κακογουστιά, ότι κι αν έπιανες, από το ντύσιμο, μέχρι τα αυτοκίνητα.
Πέρα από το εξωτερικό περίβλημα, το Spacy ήταν καινοτόμο, με τεχνολογίες που δεν είχε ξαναδεί ο κόσμος των σκούτερ, όπως η υγρόψυξη, ψηφιακό όργανο, κ.α.
Kι αν κάποιος πει ότι “ευτυχώς εμείς δεν τα είχαμε αυτά εδώ”, να θυμίσουμε ότι την ίδια εποχή κυκλοφορούσε στην Ελλάδα το Honda Lead 125, που ήταν ένα άλλο κεφάλαιο ασχήμιας, το οποίο θα πιάσουμε στο επόμενο άρθρο.
PIAGGIO MP3 250, 2006
Το πρώτο τρίτροχο σκούτερ παραγωγής δεν κέρδιζε βραβείο ομορφιάς. MP3 σημαίνει “Moto Piaggio με 3 τροχούς”, μη μας ρωτήσετε γιατί ονομάστηκε “Moto Piaggio”, δεν γνωρίζουμε.
Δυο ήταν κυρίως οι λόγοι που το πρώτο ΜΡ3 δεν μπορούσε να είναι κομψό, κι έτσι προέκυψε ανέμπνευστο και ογκώδες.
Ο πρώτος λόγος είναι ότι οι δυο μπροστινοί τροχοί είχαν ανάμεσά τους μια κάποια απόσταση, κι αυτό υποχρέωνε τους σχεδιαστές να φτιάξουν ένα πλατύ μέτωπο, που δεν είναι κι ότι καλύτερο.
Μετά, υπήρχε η ανάγκη να είναι συντηρητική η συνολική εμφάνιση, του πρώτου τρίτροχου σκούτερ παραγωγής στον κόσμο, αφού η ομάδα πελατών που θα ενδιαφερόταν να το αποκτήσει ήταν μεγαλύτερης ηλικίας, από μεσήλικες και πάνω, κι όχι η νεολαία.
Αν βάλεις λοιπόν αυτά τα δυο μαζί, φτιάχνεις το πρώτο ΜΡ3 του 2006. Με τους 12άρηδες τροχούς και τα 214 (άδεια) του κιλά. Και με ένα αγαθιάρικο ύφος στο παχουλό μούτρο.
CEZETA 175, 1957
Ήταν που ήταν η εποχή των 50s δύσκολη, ήταν και οι Τσεχοσλοβάκοι που δεν φημίζονταν για τις καλαίσθητες γραμμές τους σε μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα…
Ασυνήθιστα μακριά η Čezeta κοντά στα 2 μέτρα, είναι μοναδική ανάμεσα στα σκούτερ. Με το χαρακτηριστικό σχήμα τορπίλης (όχι βλήματος παρακαλώ), με τον μονό προβολέα στο ρύγχος του, για τον οποίο προβολέα έχουμε την εντύπωση ότι προερχόταν από αυτοκίνητο (βλ. οικονομία).
Το μακρύ κάθισμ… η σέλα σηκωνόταν για να αποκαλύψει έναν μεγάλο αποθηκευτικό χώρο! Και πού στην ευχή ήταν τότε το ρεζερβουάρ; Πίσω από τον μπροστινό τροχό παρακαλώ, διάταξη που θα ακολουθήσουν αργότερα πολλοί κατασκευαστές στα σκούτερ τους.
Κι αν νομίζετε ότι η πολιτική Čezeta ήταν πανάσχημη, δείτε τη φωτογραφία της αστυνομικής Čezeta. Φρίκη…
BMW C-1, 2000
Το πρώτο, αρχικό μοντέλο του C-1 είχε μονοκύλινδρο, 4χρονο, υδρόψυκτο κινητήρα 124 κυβικών, με 4 βαλβίδες και ηλεκτρονικό ψεκασμό, ισχύ 15 ίππων και τελική ταχύτητα 106 km/h. Το 2001 προστέθηκε και ένα 200άρι στη γκάμα.
Μα τι λέμε τώρα; Δεν ήταν αυτό το πιο σημαντικό στοιχείο πάνω στο “καινοτόμο, κλειστό, σκεπαστό” σκούτερ BMW C-1, που θα έφερνε την “επανάσταση” στην αστική μετακίνηση. Η ασφάλεια με “α” κεφαλαίο ήταν, αφού ο αναβάτης κλεινόταν μέσα σε έναν κλωβό ασφαλείας που θα τον προστάτευε από τη σύγκρουση.
Αυτός, δενόταν με ζώνες τεσσάρων σημείων πάνω στο κάθισμα – κάτι που σε περίπτωση σύγκρουσης φόρτιζε ιδιαίτερα τον αυχένα του, που τιναζόταν μπροστά με δύναμη.
Το κεφάλαιο C-1 είναι ένα από αυτά που θέλει μάλλον να ξεχάσει η εταιρία για διάφορους δυσάρεστους λόγους (ασφάλειας και πρακτικότητας αναβάτη-συνεπιβάτη ) αλλά και λόγω της εμφάνισής του, που ξένιζε το μάτι σε τέτοιο βαθμό που έκανε το σκούτερ… ιδιαίτερα άσχημο.
SUZUKI BURGMAN 400, 1998
Πρωτοπαρουσιάστηκε το 1998, σαν Burgman 400. Ξεκινώντας από το όνομα και μόνο αρχίζουν τα δύσκολα. Τι ήθελε “να πει ο ποιητής”, αυτός που το βάφτισε τελωσπάντων!
Το “Burg” συνδέεται με τα χάμπουργκερ, τη Γερμανία και στην καλύτερη περίπτωση με το “μπούργκο”, το κάστρο. Δύσκολα τα πράγματα. Αφήνουμε όμως το κακόηχο όνομα και πάμε στο θέμα μας. 
Το σκούτερ ήταν λεπτό και ψηλό μπροστά, σε πλήρη αντίθεση με το πίσω μέρος που ήταν χοντρό, χαμηλό και πλατύ. Καμία σχέση. Έμοιαζε σαν να το έχουν σχεδιάσει δυο διαφορετικοί καλλιτέχνες, που συναντήθηκαν στη μέση, στο ογκώδες τούνελ του δαπέδου. 
Το Suzuki Burgman AN 400 (το οποίο σε αγορές εκτός Ευρώπης ονομαζόταν ευτυχώς Skywave) είχε 4βάλβιδο κινητήρα 32 ίππων και ζύγιζε τα λογικά 174 κιλά κενό. Το μεταξόνιό του ήταν “ατέλειωτο”, στα 1.590 χιλιοστά. Μέσα στην πόλη το σκούτερ… αφήστε το καλύτερα.
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…)
