Μια ειδική “πάστα” απελευθερώνει υδρογόνο και ίσως να αποτελέσει το καύσιμο του μέλλοντος
Ωραία η ιδέα να ρίχνουμε μισή πάστα σοκολατίνα στο ρεζερβουάρ του σκούτερ μας και να κινούμαστε όλη μέρα, αλλά δεν πρόκειται για τέτοιου είδους πάστα. Η γερμανική Fraunhofer βρίσκεται πίσω από την εξέλιξη ενός πρωτοποριακού υλικού, που φαίνεται να λύνει τα προβλήματα μεταφοράς, αποθήκευσης και ανεφοδιασμού του υδρογόνου, του στοιχείου δηλαδή που χρησιμοποιείται για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, στις κυψέλες καυσίμου.
Οι κυψέλες καυσίμου αποτελούν τον αντίπαλον δέος των μπαταριών στο δρόμο για την ηλεκτροκίνηση, έχοντας σαφή πλεονεκτήματα αλλά και δισεπίλυτα μειονεκτήματα. Το βασικότερο των προβλημάτων, είναι ότι το υδρογόνο στην αέρια μορφή του αποθηκεύεται σε ενισχυμένες δεξαμενές πολύ υψηλής πίεσης (~700 bar) και αυτό πέραν του ότι απαιτεί ειδικές υποδομές στα δίκτυα ανεφοδιασμού, αυξάνει πολύ το βάρος στα ρεζερβουάρ των οχημάτων με κυψέλες καυσίμου.
Εδώ έρχεται λοιπόν η εταιρία Fraunhofer με το υλικό που ονομάζει “Powerpaste”. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα υλικό σε πυκνή αλλά ρευστή μορφή, το οποίο έχει την ιδιότητα να δεσμεύει το υδρογόνο, χωρίς να χρειάζεται ειδικές συνθήκες αποθήκευσης. Η συγκεκριμένη πάστα, μπορεί να αποθηκευτεί σε θερμοκρασία δωματίου και σε πίεση μιας ατμόσφαιρας, ενώ δεν είναι πτητική, ούτε έχει εκρηκτικές ιδιότητες.
Το υλικό παραμένει σταθερό σε θερμοκρασίες μέχρι και 250 βαθμών Κελσίου και έχει 10 φορές μεγαλύτερο ενεργειακό φορτίο σε σχέση με τις μπαταρίες λιθίου του ίδιου βάρους. Η διαδικασία απελευθέρωσης του υδρογόνου συμβαίνει μόλις το υλικό αναμειχθεί με νερό, μια διαδικασία ελεγχόμενη, μέσω ενός δοσομετρικού μείκτη. Σημαντικό είναι να αναφερθεί ότι το 50% του παραγόμενου υδρογόνου προέρχεται από το νερό της ανάμιξης (το οποίο μπορεί να είναι και θαλασσινό!) και το υπόλοιπο 50% αποδεσμεύεται από το Powerpaste.
Βάσει των δεδομένων αυτών, το Powerpaste έχει πολύ μεγάλη ενεργειακή πυκνότητα, η οποία υπερβαίνει κατά πολύ αυτή των αντίστοιχου βάρους και όγκου ρεζερβουάρ υδρογόνου, σε υψηλή πίεση.
Σύμφωνα με την Fraunhofer, το Powerpaste μπορεί να πληρώνεται στα οχήματα με δύο τρόπους, είτε με την μορφή επαναχρησιμοποιούμενης και ανταλλάξιμης “κάψουλας”, είτε με πιο συμβατικό τρόπο, από αντλίες. παρόμοιες με αυτές που χρησιμοποιούνται στους σταθμούς ανεφοδιασμού βενζίνης/πετρελαίου.
Βλέπουμε λοιπόν ότι η διαχείριση, μεταφορά, αποθήκευση και διάθεση του Powerplate είναι ασύγκριτα πιο εύκολη και οικονομική σε σχέση με αυτή του υδρογόνου σε αέρια μορφή ενώ απαιτεί ελάχιστες τροποποιήσεις στο υπάρχον δίκτυο των σταθμών ανεφοδιασμού ή και καμία τροποποίηση, αν διατίθεται με τη μορφή κάψουλας.
Όλα καλά μέχρι εδώ, προκύπτουν ωστόσο κάποια πολύ σημαντικά ερωτήματα. Μπορεί το παράγωγο από την χρήση του υδρογόνου στις κυψέλες καυσίμου να είναι το νερό, ωστόσο πρέπει να απαντηθεί τι συμβαίνει με τα κατάλοιπα του μαγνησίου και των πρόσθετων υλικών του Powerpaste, σε ό,τι αφορά την απόρριψη ή την ανακύκλωση τους.
Επίσης, πολύ σημαντικό στοιχείο είναι τα ποσά της ενέργειας που χρειάζονται για να δημιουργηθεί το Powerpaste. Η διαδικασία παραγωγής υδρογόνου, αποτελεί από μόνη της μια ενεργοβόρο διαδικασία και θα πρέπει να εξεταστεί η σχέση κατανάλωσης ενέργειας για την παραγωγή του Powerpaste και η απόδοση του ίδιου του υλικού ως καύσιμο.
