Με σκούτερ στο “Σου Φού”
Ελάχιστα θυμίζει αμερικάνικη πόλη το Σαν Φρανσίσκο, η εμβληματική πόλη της Καλιφόρνια που βρίσκεται στην άκρη μιας χερσονήσου και βρέχεται από θάλασσα. Πυκνοκατοικημένη και “ανηφορική”, γεμάτη λόφους είναι από τις πιο αγαπημένες πόλεις των ΗΠΑ, δεύτερη πίσω από την Νέα Υόρκη. Στο Σαν Φρανσίσκο, ο ταξιδιώτης θα νιώσει μια κουλτούρα ευρωπαϊκή να τον περιτριγυρίζει, τόσο ευρωπαϊκή που καμιά φορά μπορεί να δει σκούτερ παρκαρισμένα πάνω στο πεζοδρόμιο! ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Μιχάλης Κεσκινίδης
Είναι ανήκουστο, είναι κατάπτυστο για τους Αμερικάνους να παρκάρει κάποιος μοτοσυκλέτα ή σκούτερ πάνω στο πεζοδρόμιο. Στην πόλη της ανατολής όμως το Σαν Φρανσίσκο, τον Άγιο Φραγκίσκο δηλαδή που ιδρύθηκε από Ισπανούς στα τέλη του 18ου αιώνα, το στιλ διαφέρει, είναι όσο το δυνατόν λιγότερο αμερικάνικο. Γι’ αυτό και γενικά ανθούν τα σκούτερ.
Από την Ισπανία μέχρι το Σαν Φρανσίσκο μια γκαζιά δρόμος. Μια Servetta στο SF
Πάντως η λατρεία των κατοίκων του Σαν Φραν, όπως ονομάζεται για ευκολία (ή “Σου-Φου”, όπως συνηθίζουν να το αποκαλούν οι Έλληνες που ζουν εκεί) προσδιορίζεται συνήθως προς τα κλασικά σκούτερ.
Αντισυμβατικοί και κουλτουριάρηδες οι κάτοικοι του “ανεβασμένου”, προχωρημένου Σαν Φρανσίσκο δεν αρκούνται στα μοντέρνα, συνηθισμένα σκούτερ και “την ψάχνουν” προς κατευθύνσεις δύσκολες, ιδιαίτερες, αλλά και κομψές ακόμα κι αν είναι δύσκολες και δεν συνάδουν με τη μοντέρνα εποχή της ευκολίας και της ευχρηστίας.
Μπορεί να δει λοιπόν κάποιος έναν κομπιουτερά που ζει στο Σαν Φραν που πληρώνει 2,0 χιλιάδες δολάρια το μήνα για ένα δωμάτιο στα ακριβά μέρη της πόλης και δουλεύει στο κορυφαίο τεχνολογικά Σίλικον Βάλεϊ να αφήνει μακρύ χιπστεράδικο μούσι και να καβαλάει μια παλιά Βέσπα για να κάνει τις δουλειές του. Το στιλ υπεράνω της πρακτικότητας.
Κλασική διακόσμηση σε μπαρ… ” μια μπύρα κι ένα λίτρο διχρονόλαδο παρακαλώ”...
Μια από τις πιο γνωστές λέσχες είναι οι Black Sheep Scooter Club που είναι κι αυτοί του κλασικού και του vintage και κυρίως άνδρες.
Το κλαμπ αυτό είναι γνωστό από το ετήσιο San Fransisco Classic Vintage Scooter Rally, που περνάει από τους δρόμους της πόλης, με τη συμμετοχή εκατοντάδων κλασικών σκούτερ.
Στους ανηφορικούς και κατηφορικούς δρόμους του Σαν Φραν γίνεται το ετήσιο Classic and Vintage Scooter Rally, από τους Black Sheep scooter club
Ενδιαφέρουσα περίπτωση είναι και οι κοπέλες σκουτερίστριες, οι San Francisco Scooter Girls, που κάνουν αυτά που πρέπει, δηλαδή βόλτες εντός και – ελαφρώς – εκτός πόλης, πάρτι και μικρές συναυλίες για τα μέλη τους, όπου όλοι περνούν καλά και γεμίζουν τα social media με φωτογραφίες και χαμογελαστούς ανθρώπους.
Με φόντο την χαρακτηριστική γέφυρα του κόλπου του San Francisco
Ένα άλλο θρυλικό κλαμπ είναι το Lucky Seven Scooter Club, που έγινε γνωστό για τις αγωνιστικές του επιτυχίες στις αρχές του σχετικά μικρού σε απήχηση φορέα που ακούει στο όνομα American Scooter Racing Association.
To πιο γνωστό και κεντρικό κατάστημα για σκούτερ στο Σαν Φρανσίσκο, το San Francisco Scooter Club
Εμβληματικό κατάστημα στην πόλη είναι το San Francisco Scooter Center που άνοιξε το 1986 σε ένα γκαράζ διαμερισμάτων πάνω στις οδούς Pierce και Fell.
Όπως γίνεται συνήθως και έχουμε δει και σε παρόμοιες περιπτώσεις, το μέρος αυτό έγινε σημείο συνάντησης και συνεύρεσης όλων των ενδιαφερόμενων, των παθιασμένων για παλιά και σύγχρονα σκούτερ.
Μπορεί να επρόκειτο για συνεργείο, αλλά τα πάρτι που γίνονταν τα βράδια, κάθε άλλο παρά συνεργείο θύμιζαν.
Χαλαρά πράγματα, άνετοι οι δρόμοι τις Κυριακές στο Σαν Φρανσίσκο
Το αφεντικό, ο Barry, λάτρης των κλασικών vintage σκούτερ έχει δημιουργήσει ένα μικρό μουσείο πάνω από το San Francisco Scooter Center με πολύ αξιόλογα, συλλεκτικά scooter. Και για να μπορεί να σταθεί και στην εποχή της η επιχείρηση πουλάει και μοντέρνα σκούτερ της ινδικής LML, που στις ΗΠΑ ονομάζονται Stella, της ταϊβανέζικης ΤGB, της “αμερικάνικης” (κινέζικα είναι) εταιρίας με έδρα το Σικάγο, της Genuine Scooter Company και παλαιότερα της ινδικής Bajaj, με την κλασική βέσπα, την Cheetak.
Πάνω από 30 Lambretta στοιβάζονται στο πατάρι του καταστήματος κατασκευής από το 1950 μέχρι το 1969, από μοντέλα C του 1950, μέχρι και αγωνιστικές D της δεκαετίας του ’50 και TV175 πρώτης σειράς.
Να και οι Λαμπρέτες του μουσείου του Barry
Γιατί όμως να πάρει κάποιος σκούτερ στην Αμερική, όταν οι δρόμοι είναι μεγάλοι, ο χώρος γενικά δε λείπει, όπου και να πάς, σε μαγαζιά, εμπορικά κέντρα, υπηρεσίες, σπίτια, γειτονιές, κ.λπ. παντού υπάρχουν άνετα πάρκινγκ, στοιχείο που κάνει τους Αμερικάνους οδηγούς σχεδόν να μην ξέρουν να παρκάρουν το αυτοκίνητό τους, αφού η δεξιότητα αυτή είναι άχρηστη. Ε, το Σαν Φρανσίσκο είναι διαφορετική υπόθεση. Πρώτον δεν υπάρχει χώρος και το παρκάρισμα είναι πολύ δύσκολη υπόθεση για τα αυτοκίνητα.
Ο καιρός συγχρόνως είναι τόσο καλός, που επιτρέπει σε κάποιον να μπορεί να οδηγεί δίτροχο διαρκώς, όλο το χρόνο. Οι λόφοι είναι τόσο απότομοι που η χρήση ποδηλάτου είναι σχεδόν απαγορευμένη (υπάρχουν και οι τρελαμένοι βέβαια που κάνουν τα πάντα με ποδήλατο, έτσι δεν είναι Μιχάλη;), ενώ τα μέσα μεταφοράς δεν είναι και τα πιο φθηνά στον κόσμο.
Το πάρκινγκ σε πεζοδρόμια που λέγαμε…
Μη φανταστείτε όμως ότι οι δρόμοι της 4ης μεγαλύτερης πόλης της Καλιφόρνιας είναι γεμάτοι σκούτερ, όπως στην Ιταλία, γιατί και εδώ επικρατεί η αμερικάνικη άποψη ότι τα scooter είναι παιχνίδια, οχήματα διασκέδασης για μαθητές και φοιτητές.
Πολλοί έχουν μείνει στην εντύπωση του παρελθόντος, τότε που Αμερικανοί κατασκευαστές έφτιαχναν σκούτερ-πατίνια (εξ άλλου σκούτερ στα αμερικάνικα σημαίνει πατίνι…) με στατικά μοτέρ τοποθετημένα πάνω σε πρόχειρες, πρωτόγονες κατασκευές – βλ. Cushman, Salsbury, κ.λπ.
Επίσης τα θεωρούν επικίνδυνα, βρώμικα, δύσχρηστα, μια μοντέρνα “μόδα” ή μάλλον μια μοντέρνα κακή, επικίνδυνη συνήθεια. Η αλήθεια είναι διαφορετική πάντως.
Πολλές μοτοσυκλέτες οι Αμερικάνοι, και λίγα σκούτερ. Που θα πάει όμως;
Σκούτερ στο Σαν Φρανσίσκο κυκλοφορούσαν ήδη από τη δεκαετία του 1920, όπως μας φανερώνουν φωτογραφίες της εποχής. Μιλάμε για τους Αμερικάνους σκουτερίστες που ήταν κι από τους πρωτοπόρους παγκόσμια.
Κυρίως όμως τα σκούτερ κάνουν την εμφάνιση τους στην αμερικάνικη μεγαλούπολη τις δεκαετίες του 1960 και 1970, με τις Lambretta και κυρίως τις Vespa να γεμίζουν τον τόπο με άκαυστο “μυρωδάτο” διχρονόλαδο, τη στιγμή που εξέπεμπαν αστείο ήχο σε σχέση με τους μεγάλου κυβισμού, πολυκύλινδρους V, αμερικάνικους κινητήρες με το γνωστό ηχητικό εκτόπισμα.
Η καινούργια και η παλαιάς σχεδίασης Βέσπα. Ιταλία-Ινδία, 1-1
Από τη δεκαετία του ’80 και του ’90 με την επικράτηση των καθαρότερων τετράχρονων κινητήρων και των αυτόματων μεταδόσεων, τα σκούτερ έκαναν την επανεμφάνισή τους. Ευπρόσδεκτοι ήταν βεβαίως και οι μεγάλοι τροχοί και με όλα αυτά μη νομίζετε ότι οι Αμερικάνοι άνοιξαν τις (μεγάλες και πλούσιες) αγκαλιές τους προς τα σκούτερ.
Ακόμα και μέχρι σήμερα είναι επιεικώς αστεία τα νούμερα που πουλάνε κάθε χρόνο. Μερικά χρόνια πριν, μέχρι το 2008 η ελληνική αγορά απορροφούσε πολύ περισσότερα σκούτερ απ’ ότι η αμερικάνικη!
Μη βρούνε Βέσπα μόνη τους οι κάτοικοι του SF, ορμάνε να την καβαλήσουν!
Η κλήση για παράνομη στάθμευση στο San Francisco (στα 74 δολάρια) είναι η ακριβότερη στην Αμερική, ενώ η καθημερινή κίνηση στους πολυσύχναστους δρόμους της, όπως και στις γέφυρες είναι πολλές φορές εφιαλτική.
Για αυτό το λόγο και οι κούριερ στο Σαν Φραν χρησιμοποιούν κατά κόρον ποδήλατα.
Τι δουλειά έχει ο πάπιος ανάμεσα στα αυτοκίνητα;
Η κίνηση με σκούτερ προτείνεται σαν λύση, με δεδομένη την ανοχή της πολιτείας της Καλιφόρνια στο θέμα της διήθησης (κίνησης ανάμεσα σε αυτοκίνητα) μέτρο που βοηθά ιδιαίτερα. Ενδιαφέρουσα είναι και η οικονομική ανάλυση για το πόσο οικονομικό μπορεί να είναι ένα σκούτερ στις ΗΠΑ, αφού τα ετήσια έξοδα ενός αυτοκινήτου είναι κοντά στα 1,600 δολάρια το χρόνο, ενώ ενός μεσαίου σκούτερ σε λιγότερα από 400 δολάρια ετησίως.
Η πολιτεία της Καλιφόρνια απαιτεί άδεια οδήγησης που είναι εύκολο να αποκτηθεί (δεν υπάρχει διαφορετικό δίπλωμα για 50άρια) και αρχικά δίνεται στον αναβάτη μια προσωρινή άδεια οδήγησης με την οποία δεν μπορεί να οδηγήσει στους αυτοκινητοδρόμους (Freeway), να οδηγεί τη νύχτα και να μεταφέρει συνεπιβάτες.
(ευχαριστούμε θερμά τον φίλο και επίσημο πλέον ανταποκριτή του Scooternet για τις ΗΠΑ, τον Μιχάλη Κ., για τις φωτογραφίες και την πολύτιμη βοήθεια που μας έδωσε για να φτιαχτεί το παραπάνω άρθρο. Γεια σου Μιχαλάρα, πάντα τέτοια!)
Δυο Lambretta και μια Vespa στου δέντρου τη σκιά
