Αχαλίνωτη φαντασία και στα scooter
Σε όλο τον κόσμο όπου τα σκούτερ κυριαρχούν στις αγορές, υπάρχει και κίνημα custom κατασκευών. Σκούτερ που έχουν δεχτεί έντονες βελτιώσεις, αλλά και μετατροπές και “αλλοιώσεις”, πολλές φορές δημιουργούν μια δυναμική σκηνή, πολυφωνία και πολυχρωμία που είναι ζηλευτή. Στο μεταξύ στην Ελλάδα…
Δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής η σκηνή των “φτιαγμένων”, “καστομαριζμένων” κατασκευών σε ευρεία κλίμακα στην Ελλάδα, παρότι η κατηγορία των σκούτερ κυριαρχεί στην αγορά εδώ και χρόνια, υποσκελίζοντας τα παπιά και τις μοτοσυκλέτες σε μεγάλο βαθμό. Τη χρονιά που μας πέρασε για παράδειγμα τα σκούτερ απέσπασαν πάνω από το 65% της αγοράς επί του συνόλου, ένα ποσοστό που αποδεικνύει την απόλυτη κυριαρχία τους.
Η σκηνή των custom scooter στην Ελλάδα περιορίζεται σε κλασικά, μεταλλικά μοντέλα του παρελθόντος και Yamaha TMAX κυρίως, όπου οι αλλαγές αφορούν κυρίως βελτιώσεις και αξεσουάρ και κάμποσα σπέσιαλ βαψίματα.
Ανεπτυγμένη σε μεγάλο βαθμό είναι η σκηνή των custom scooter σε αγορές όπου οι πωλήσεις της κατηγορίας είναι εξίσου δυνατές, όπως στην Ιταλία, Γαλλία και Ισπανία κυρίως, ενώ και η Γερμανία με την Μ. Βρετανία δείχνουν να “βελτιώνονται” στο πέρασμα του χρόνου.
Όλες οι παραπάνω χώρες έχουν και μια δική τους “σχολή” custom σκούτερ, η κάθε μια με το δικό της διαφορετικό τρόπο. Μπορεί τα σκούτερ, για παράδειγμα, για τους Γερμανούς να μεταφράζονται σαν Vespa – που είναι Νο1 σε πωλήσεις σκούτερ εκεί – αλλά όταν μιλάμε για φτιαγμένα γερμανικά σκούτερ, σχεδόν πάντα εννοούμε 50άρια racing!
Ισχυρότερη όλων τέτοιοων σκηνών του κόσμου είναι η γιαπωνέζικη με τα μακριά, χαμηλά 250άρια, ενώ όταν μιλάμε για μεταλλαγμένα, μικρού κυβισμού, σκούτερ οι Ινδονήσιοι δεν πιάνονται. Όπως δεν πιάνονται και οι Ταϊλανδοί, δουλειές των οποίων παρουσιάζουμε σ’ αυτό το άρθρο.
Κι αν κάποιος ισχυριστεί ότι τα σκούτερ δεν προσφέρονται λογω δομής μια τέτοια δουλειά ή ότι περιορίζουν τους μηχανικούς-μετατροπείς, δεν έχουν παρά να ρίξουν μια ματιά στις κατασκευές που παρουσιάζουμε σήμερα, αλλά και στα παρεμφερή άρθρα λίγο παρακάτω, όπου αποδεικνύεται περίτρανα ο πλούτος του χώρου. Τι άλλο να πούμε παρά “Άντε, και στα δικά μας…”;
