Τι ‘ναι πάλι ετούτο;
Η ερώτηση είναι απλή. Από τη σχεδίαση στην παραγωγή, τι μπορεί να πάει στραβά; Πολλά! Όποιος έχει παρακολουθήσει έστω και λίγο την εξέλιξη ενός μοντέλου, θα έχει διαπιστώσει φυσικά ότι στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, τα σκούτερ παραγωγής δεν αποτελούν ακριβείς αναπαραστάσεις των σχεδίων ή των πρωτότυπων που έχουν προηγηθεί. Υπάρχει βέβαια ένα όριο στον βαθμό παρέκκλισης, το οποίο καλό είναι να μην υπερβαίνεται…
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς φθάνουμε από την αρχική απόφαση μιας εταιρίας για τη δημιουργία ενός μοντέλου, στην τελική φάση, όπου ο ενθουσιώδης νέος ιδιοκτήτης του παραλαμβάνει το κλειδί του;
To πρωτότυπο σκούτερ της Blacksmith “στα χαρτιά”, σαν πρόταση στους επενδυτές
Υπάρχουν πολλά στάδια και πολλοί ενεχόμενοι στη διαδικασία αυτή, ένα σημαντικό βήμα όμως, είναι η ανάθεση στην ομάδα του σχεδιασμού για τη δημιουργία του ψηφιακού στην προκειμένη περίπτωση πρωτότυπου.
Πέραν των γενικών κατευθύνσεων, ο βαθμός της ελευθερίας που μπορεί να δοθεί στους σχεδιαστές ποικίλει, από «αφήστε αχαλίνωτη την φαντασία σας», εφόσον πρόκειται για κάποιο φουτουριστικό – δεν θα το δούμε ποτέ- concept που οφείλει να εντυπωσιάσει, μέχρι τον στραγγαλισμό του δημιουργικού οίστρου, όταν το ζητούμενο είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, όταν το σχέδιο πέσει τα χέρια των μηχανικών και των ανθρώπων που είναι υπεύθυνοι για το οικονομοτεχνικό σκέλος της υλοποίησης του, είναι σίγουρο ότι θα αλλάξει και δυστυχώς όχι προς το καλύτερο. Η διαδικασία της παραγωγής και οι εγγενείς μηχανολογικοί περιορισμοί το απατούν αυτό.
Οπότε αν πιστεύατε ότι μια μέρα θα δούμε τις μοτοσυκλέτες από την ταινία TRON στους δρόμους ή τις ψηφιακές ονειρώξεις κάθε ταλαντούχου σχεδιαστή, λυπούμαστε αλλά αυτό δεν θα συμβεί ή τουλάχιστον, δεν θα είναι σε καμία περίπτωση προσιτό.
Αλλά όπως αναφέρθηκε στην εισαγωγή του άρθρου, υπάρχουν και κάποια όρια, τα οποία στην περίπτωση της Blacksmith φαίνεται πως δεν τα έλαβαν καθόλου υπόψη. Η Blacksmith, είναι μια εταιρία με έδρα την Ινδία, που εδώ και χρόνια έχει ανακοινώσει κάποια μεγαλεπήβολα σχέδια σχετικά με την ηλεκτροκίνηση στην μεγαλύτερη αγορά του κόσμου.
Ένα ακόμα πρωτότυπο σκούτερ της Blacksmith στα χαρτιά. Όλα καλά μέχρι εδώ…
Oι μεγάλες υποσχέσεις ξεκινούν από τις εναλλάξιμες μπαταρίες, ένα μεγάλο δίκτυο σταθμών (!) που θα επιτρέπουν κάτι τέτοιο και φυσικά τελειώνουν σε μια γκάμα μοντέλων.
Εδώ είναι το πρόβλημα, λοιπόν. Η Blacksmith μας συστήθηκε ως πολλά υποσχόμενη και σοβαρή εταιρία και η σχεδίαση των δίτροχων της ήταν εξαιρετική: ηλεκτροκίνητα μοντέλα, σκούτερ και μοτοσυκλέτες, με πολύ εμπνευσμένες γραμμές όπου κυρίαρχο στοιχείο είναι η Art Deco σχολή ενώ δεν λείπουν κλασικά, industrial και pop στοιχεία αισθητικής.
Μια χαρά όλα αυτά, μέχρι που η Blacksmith παρουσίασε το εν εξελίξει πρωτότυπο ενός… δεν ξέρουμε πώς να το ονομάσουμε, ηλεκτροκίνητου οχήματος, που μοιάζει σαν τον παράνομο δεσμό ενός θερμοσίφωνα και ενός ψυγειοκαταψύκτη, ενδεδυμένου με μεσαιωνική πανοπλία που θα σχεδίαζε ένα πεντάχρονο για τις Απόκριες…
Ιδού και το πρωτότυπο, η υλοποίηση των παραπάνω σχεδίων στην πράξη!
Αυτό είναι η υπέρβαση του ορίου που λέγαμε. Αντιλαμβανόμαστε τις καλές προθέσεις, σεβόμαστε απόλυτα την προσπάθεια για εναλλακτικούς τύπους μετακίνησης, ειδικά στις αναπτυσσόμενες αγορές, αλλά όλα αυτά πρέπει να γίνονται σε μια βάση ειλικρίνειας και αυτό δεν αφορά μόνο στην απόδοση και ποιότητα των προϊόντων σου, αλλά συνολικά στο μέχρι που φτάνουν οι δυνατότητές σου.
Το κακό με τις startup επιχειρήσεις που ψάχνουν χρηματοδότες είναι ακριβώς αυτό, παρουσιάζουν κάτι «πολύ καλό για να είναι αληθινό», ώστε να προσελκύσουν επενδυτές αλλά μετά πολύ απλά αδυνατούν να το υλοποιήσουν.
Νά’ το το “κουκλί” κι από μια διαφορετική γωνία
Κάτι σαν τους προέδρους στο ποδόσφαιρο, τουλάχιστον στην Ελλάδα, οι οποίοι υπόσχονται μεταγραφές αεροδρομίου που θα ρίξουν τα τσιμέντα και τελικά φέρνουν παγκίτες τρίτης κατηγορίας, τους γνωστούς και ως «παλτά»…
