Τα δίτροχα για άλλη μια φορά, σαν φτωχοί συγγενείς στο έργο
Σε κοινή τους επιστολή με αποδέκτες τους Ευρωπαίους Επιτρόπους, σημαντικοί φορείς του χώρου ζητούν να ψηφιστεί νόμος, ο οποίος και θα υποχρεώνει τα κράτη μέλη της ΕΕ, στην ανάπτυξη των υποδομών που απαιτούνται για το δίκτυο φόρτισης ηλεκτροκίνητων οχημάτων, εντός συγκεκριμένου χρονοδιαγράμματος. Δυστυχώς γι’ άλλη μια φορά τα δίτροχα δεν λαμβάνονται υπόψη σε αυτή την εσπευσμένη μετάβαση στην ηλεκτροκίνηση, δημιουργώντας ερωτηματικά σχετικά με το μέλλον τους.
Η συγκεκριμένη επιστολή συντάχθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση Κατασκευαστών Αυτοκινήτων (ACEM), την Ευρωπαϊκή Οργάνωση Καταναλωτών (BEUC) και την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Μεταφορών και Περιβάλλοντος (T&E), ενώ ως αποδέκτες είχε τους επίτροπους της ΕΕ, που ασχολούνται με θέματα που αφορούν το περιβάλλον, τις μεταφορές, την ενέργεια και τη βιομηχανία.
Το αίτημα που εκφράζεται στην επιστολή έχει να κάνει με τη θέσπιση χρονοδιαγράμματος, το οποίο θα υποστηρίζεται από νομική υπόσταση και μέσω του οποίου τα κράτη μέλη της ΕΕ θα υποχρεούνται να κατασκευάσουν συγκεκριμένους αριθμούς σταθμών φόρτισης ηλεκτροκίνητων οχημάτων, εντός ορισμένου χρόνου.
Η πρόταση προβλέπει συνολικά την κατασκευή 1.000.000 σταθμών φόρτισης ηλεκτροκίνητων οχημάτων μέχρι το 2024 και 3.000.000 μέχρι το 2029.
Στο σχετικό υπόμνημα που έχει κατατεθεί, αναλύοντας τις «υποχρεώσεις» της κάθε χώρας ξεχωριστά, για την Ελλάδα προβλέπεται η κατασκευή 2.281 σταθμών φόρτισης μέχρι το 2024 και 20.853, μέχρι το 2029 (καλά… λέμε τώρα).
Με βάση τα τελευταία στατιστικά στοιχεία, στην Ελλάδα υπάρχουν 190 σημεία φόρτισης (!), εκ των οποίων μόνο τα 76 πληρούν τις προϋποθέσεις της δημόσιας χρήσης (!), με την έννοια της εξυπηρέτησης πολλών οχημάτων και της ταχείας φόρτισης.
Επιπρόσθετα, η ανάπτυξη αυτού του υποτυπώδους δικτύου έχει γίνει χωρίς καμία πρόβλεψη για την πυκνότητα των σταθμών φόρτισης στο εθνικό οδικό δίκτυο και στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Εν ολίγοις, είμαστε πολύ πίσω σε σχέση με αυτά που προβλέπονται στην πρόταση και φυσικά εγείρονται ερωτήματα σχετικά με το ποιος θα αναλάβει το κόστος για την κατασκευή όλων αυτών των σταθμών φόρτισης, αν τελικά όλο αυτό αποκτήσει νομική υπόσταση.
Υπενθυμίζουμε ότι στην περίπτωση που ένα κράτος-μέλος της ΕΕ δεν ικανοποιήσει αυτά που δια νόμου, υποχρεούται από την Κομισιόν κι επιβάλλονται πρόστιμα, τα οποία και τρέχουν για όσο καιρό διαρκεί η αθέτηση. Ήδη πληρώνουμε πάρα πολλά, για πολλούς και διάφορους λόγους, ας πούμε, ανικανότητας των κρατικών φορέων…
Σε ένα δεύτερο επίπεδο, η συγκεκριμένη πρόταση έχει έναν κατά κάποιο τρόπο καταχρηστικό και αθέμιτο χαρακτήρα, προκρίνοντας πιεστικά και με πρόσχημα τους στόχους για τη μείωση των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα την συγκεκριμένη μορφή εναλλακτικής ενέργειας, για έναν συγκεκριμένο τύπο οχημάτων.
Φυσικά είναι λογικό ότι ο ACEM θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντά του, αλλά η συστράτευση της T&E και BEUC αποτελεί ατόπημα, εκτός και αν ως καταναλωτές λογίζονται μόνο οι πελάτες της ευρωπαϊκής αυτοκινητοβιομηχανίας και στις μεταφορές περιλαμβάνονται μόνο τα τετράτροχα.
Προκύπτουν λοιπόν τα εξής ερωτήματα σχετικά με τη συγκεκριμένη πρόταση:
-Για ποιο λόγο οι συστοιχίες μπαταριών προκρίνονται ως η βέλτιστη λύση στα οχήματα εκπομπής μηδενικών (ή μειωμένων) ρύπων, όταν ακόμα επί της ουσίας δεν υπάρχει το πλαίσιο και η τεχνολογία για την ασφαλή και περιβαλλοντικά ορθή απόρριψη και ανακύκλωσή τους;
-Για ποιο λόγο αποκλείονται οι κυψέλες καυσίμου από τη χάρτα για τη μετάβαση στις «πράσινες» μετακινήσεις, όταν κατασκευαστές κολοσσοί και συμπράξεις αυτών (από Ιαπωνία και Ασία), επενδύoυν στη συγκεκριμένη τεχνολογία;
-Για ποιο λόγο τα δίτροχα παραγκωνίζονται εμμέσως πλην σαφώς, αφού το μοντέλο που εξυπηρετεί αυτή την κατηγορία των οχημάτων είναι οι σταθμοί ανταλλαγής μπαταριών και όχι οι σταθμοί φόρτισης;
-Γιατί η T&E και η BEUC δεν λαμβάνουν υπόψη τα δίτροχα ως μια βιώσιμη προοπτική μετακίνησης, τουλάχιστον στα μεγάλα αστικά κέντρα;
-Ποιος θα αναλάβει το κόστος κατασκευής όλων αυτών των σταθμών φόρτισης και ποιος την εκμετάλλευσή τους;
Όλα αυτά αποτελούν ερωτήματα που χρήζουν απαντήσεων, πριν την θέσπιση του οποιουδήποτε νομοθετικού διατάγματος, το οποίο ουσιαστικά εξυπηρετεί μονομερώς τα συμφέροντα των κατασκευαστών αυτοκινήτων στην Ευρώπη!
Το διακύβευμα στην προκειμένη περίπτωση είναι πολύ μεγαλύτερο και πολύ σημαντικότερο από την ικανοποίηση του αιτήματος για ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, σε ένα ισχυρό βιομηχανικό λόμπι της Γηραιάς Ηπείρου. Επί της ουσίας, για κάτι τέτοιο πρόκειται.
Σε κάθε περίπτωση, η επιβεβλημένη λόγω των καταστάσεων απεξάρτησή μας από τα ορυκτά καύσιμα, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί υπό καθεστώς μονομερών πιέσεων, ούτε και να αποτελέσει ένα πεδίο για ασκήσεις και… τερτίπια της νεοφιλελεύθερης αγοράς. Χρειάζεται μια συλλογική προσπάθεια από όλους τους ενεχόμενους σε παγκόσμιο επίπεδο, εξετάζοντας σε βάθος όλες τις συνισταμένες.
Οι προτάσεις που θα προκριθούν ως βιώσιμες και αποδεκτές, θα πρέπει να είναι μόνο αυτές που μας διασφαλίζουν ότι μετά από χρόνια δεν θα βρεθούμε αντιμέτωποι με μια νέα περιβαλλοντική κρίση, αποτέλεσμα των λανθασμένων επιλογών μας.
Προς το παρόν, ούτε οι συστοιχίες μπαταριών, ούτε τα αυτοκίνητα μας εγγυώνται κάτι τέτοιο.
