Καθίστε σωστά! – Οδηγήστε άνετα και με ασφάλεια
Αυτές οι συμβουλές γύρω από τη σωστή θέση οδήγησης πάνω σε σκούτερ απευθύνονται κυρίως σε αρχάριους αναβάτες, αν και οι παλαιότεροι δεν θα ήταν περιττό να τις ξαναθυμηθούν.
Ένα από τα πιο συνηθισμένα λάθη των αρχαρίων αναβατών, είτε ανεβαίνουν σε σκούτερ, είτε σε μοτοσυκλέτα, είναι να σφίγγουν πολύ όλο τους το σώμα και να το καθιστούν έτσι άκαμπτο. Είναι το πρώτο κοινό σφάλμα, το οποίο οφείλεται κυρίως στην απειρία, αλλά και στην – εύλογη – ανησυχία που έχει κανείς όταν αντιμετωπίζει μια νέα, και απειλητική, όπως αρχικά την αντιλαμβάνεται, πρόκληση.
Κι αν για τη μοτοσυκλέτα το πρόβλημα είναι μικρότερο, αφού σημείο στήριξης αποτελεί και το ντεπόζιτο πάνω στο οποίο σφίγγονται τα γόνατα, στα σκούτερ μεγεθύνεται, μιας και δεν υπάρχει ρεζερβουάρ ανάμεσα στα πόδια.
Λόγω της απουσίας ενός σημαντικού σημείου στήριξης, ο αρχάριος αναβάτης (ανεξαρτήτως φύλου) ενστικτωδώς “παγώνει” τον κορμό του και γραπώνεται από το τιμόνι, το οποίο σφίγγει δυνατά, καθιστώντας πήχεις και βραχίονες άκαμπτους.
Αυτό κάνει τους πρωτόπειρους οδηγούς να νομίζουν ότι ελέγχουν καλύτερα το σκούτερ, ότι είναι έτσι πιο “σταθερό” και τους παρέχει περισσότερη ασφάλεια. Στην πραγματικότητα, όμως, μια τέτοια αντιμετώπιση θα προκαλέσει πρόωρη κόπωση σε σώμα και μυαλό, θα δυσχεράνει τις αντιδράσεις και το αποτέλεσμα θα είναι η κακή οδήγηση.
Όταν σφίγγουμε το τιμόνι, η συνολική ακαμψία σώματος και χεριών επιδεινώνει τον χρόνο αντίδρασής μας, φέρνει λανθασμένες κινήσεις και επηρεάζει αρνητικά τις μικροδιορθώσεις που διαρκώς κάνουμε στο τιμόνι και τον μπροστινό τροχό καθώς κινούμαστε.
Οι στροφές και οι ελιγμοί πάνω σε δύο τροχούς απαιτούν ήπιες και μικρές κινήσεις από πλευράς σώματος και χεριών: τα χέρια πρέπει να εξασκούν ελάχιστη δύναμη στο τιμόνι, ενώ ο κορμός του αναβάτη πρέπει να είναι χαλαρός.
Καθώς διανύουμε τις στροφές, προσπαθούμε να πετύχουμε την τέλεια ισορροπία μεταξύ της κλίσης του σκούτερ και της θέσης του σώματός μας. Η ισορροπία επιτυγχάνεται πολύ εύκολα όταν το σώμα είναι χαλαρό και μπορεί να κινείται ελεύθερα μετατοπίζοντας το βάρος με μικρές απαλές κινήσεις δεξιά-αριστερά.
Είτε οδηγούμε σκούτερ, είτε μοτοσυκλέτα, και ειδικά στις πιο αργές στροφές – αυτές που συναντάμε κυρίως στην μετακίνησή μας μέσα στην πόλη – αλλά κι όταν προσπαθούμε να αλλάξουμε την πορεία μας για να αποφύγουμε μια κακοτεχνία του δρόμου ή αλλάζουμε κατεύθυνση, το μυστικό είναι ότι το ανώτερο μέρος του σώματος πρέπει να μένει διαρκώς χαλαρό, ενώ από τη μέση και κάτω μπορεί να είναι πιο σφιχτό.
Στην περίπτωση των σκούτερ, για περισσότερη σταθερότητα και στήριξη (και αίσθηση εμπιστοσύνης), μπορούμε να πιέζουμε το δάπεδο με τους τετρακέφαλους, ενώ πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι το σώμα και τα πόδια είναι αυτά που μας στηρίζουν πάνω στο σκούτερ κι όχι τα χέρια στο τιμόνι. Τα χέρια χρειάζονται για να οδηγήσουν το τιμόνι προς την κατεύθυνση που θέλουμε να κινηθούμε.
Για να καταλάβει κανείς ποια είναι η πιο ισορροπημένη θέση οδήγησης πάνω στο σκούτερ του, υπάρχει η εξής μέθοδος:
- Βάλτε το σκούτερ πάνω στο κεντρικό στάντ.
- Ανεβείτε στη σέλα και καθίστε στο σημείο που επιτρέπει στα χέρια σας να φτάνουν το τιμόνι χωρίς να είναι ούτε τεντωμένα-ούτε πολύ λυγισμένα αλλά σε μια φυσική θέση.
- Σηκώστε τα χέρια από το τιμόνι και παρατηρήστε αν ο κορμός σας γέρνει προς τα μπρος ή προς τα πίσω σε αφύσικη στάση. Ο κορμός πρέπει να είναι τόσο χαλαρός και άνετος που να μπορεί να διανύει πολλές δεκάδες χιλιόμετρα χωρίς να κουράζεται. Τώρα ακουμπήστε πάλι χαλαρά τα χέρια στο τιμόνι. Έχετε πάρει τη σωστή θέση οδήγησης πάνω στο σκούτερ σας.
Η χαλαρότητα στα χέρια και κυρίως στους αγκώνες που δεν “παλεύουν” με το τιμόνι σφίγγοντάς το, αλλά το ελέγχουν με μικρές ντελικάτες κινήσεις είναι το ζητούμενο. Μέσω αυτής της διαδικασίας θα μπορείτε να κινηθείτε με ασφάλεια, αφού το σύνολο του δίτροχου κάτω από τα πόδια σας θα “ακούει” πιο σωστά και με ταχύτητα τις προσταγές σας.
Προσέχουμε βεβαίως να μην είναι υπερβολικά χαλαρή η λαβή μας στο τιμόνι (στα γκριπ πιο συγκεκριμένα) γιατί ιδιαίτερα στα σκούτερ – που συνήθως έχουν σκληρά πιρούνια και τραντάζονται στις μεγαλύτερες λακκούβες του δρόμου – κινδυνεύουν να γλιστρήσουν τα χέρια από τα γκριπ.
Το επόμενο που προσέχουμε είναι πού και πώς τοποθετούμε τα πόδια μας πάνω στο δάπεδο. Δεν βγάζουμε ούτε τις μύτες των ποδιών, ούτε τις φτέρνες έξω από την ποδιά. Ό,τι προεξέχει μπορεί να τραυματιστεί. Τα πέλματα πρέπει να είναι παράλληλα με το σκούτερ και πίσω από την ποδιά.
Η τακτική “μύτες έξω” που βλέπετε καμιά φορά να ακολουθούν κάποιοι στην οδήγηση, είναι μια κακή συνήθεια που έχει να κάνει περισσότερο με φιγούρα και επίδειξη “coolness-δήθεν χαλαρότητας” και δεν ενδείκνυται σε καμία περίπτωση, αφού δεν υπάρχει πίσω από αυτό κάποια λειτουργική χρησιμότητα.
Αν το δάπεδο είναι τόσο μακρύ ώστε να επιτρέπει μικρές μετακινήσεις του κατώτερου μέρους των ποδιών, τότε μπορείτε να αλλάζετε το σημείο που πατάτε.
Για παράδειγμα, αν ο δρόμος είναι γεμάτος κακοτεχνίες και λακκούβες και δεν θέλετε να διαταραχτεί η πορεία του σκούτερ σας καθώς οι αναρτήσεις του τερματίζουν και χτυπούν, μπορείτε να τραβήξετε τις μύτες των ποδιών προς τα πίσω, να πατήσετε πάνω σε αυτές και να “μισο-σηκωθείτε” από τη σέλα. Έτσι θα αποφορτίσετε τη σέλα από το βάρος σας, θα βοηθήσετε το σύνολο του σκούτερ να διατηρήσει την πορεία του και παράλληλα θα αποφύγετε τα ενοχλητικά χτυπήματα που μεταφέρονται στη μέση σας.
