Ταξίδι Slow Motion με Βέσπες
Είναι αλήθεια πως είχα καιρό να κάνω ταξίδι με κάτι που να έχει δυο τροχούς και να πηγαίνει αργά. Ένα σκούτερ για παράδειγμα. Κι όταν μια διαδρομή 250 (και βγάλε) χιλιομέτρων διανύεται σε 5 και 6 ώρες, τότε με σιγουριά μιλάμε για ένα πολύ αργοοοοοό ταξίδι. Με προορισμό την φετινή Πανελλήνια Vespa λίγο παρακάτω από την Πάτρα. ΚΕΙΜΕΝΟ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΝΤΖΟΥΛΑΤΟΣ
Κόντρα στον ήλιο, κόντρα στο δρόμο, κόντρα στο χρόνο και τους καιρούς
Το “παρεάκι” του Vespophrenia Forum ξεκινάει για Πάτρα
Η περιγραφή της μικρο-οδύσσειας θα είναι σύντομη. Η απόφαση για μια βόλτα σε Πανελλήνια Vespa πάρθηκε μετά από έρευνα και διαβεβαίωση ότι η παρέα στο ταξίδι θα ήταν η αρμόζουσα, δηλαδή… καλή. Γιατί το ξέρετε αυτό που λένε; Χωρίς καλή παρέα, ούτε στον Παράδεισο δεν πας.
Φτάνουμε λοιπόν στο σημείο συνάντησης των “Βεσποφρενών” φίλων μας (βλ. Vespophrenia forum) και περιέργως η ομάδα που θα ταξιδέψει μέχρι την Αλισσό της Αχαΐας έχει έρθει στην ώρα της. Εγγλέζοι οι Βεσποφρενείς. Από κει και πέρα και για τις επόμενες έξι ώρες (άντε με τις στάσεις και τους ανεφοδιασμούς) το αργό καραβάνι διασχίζει επώδυνα αργά την παλιά εθνική οδό Αθηνών-Κορίνθου και μετά τον Ισθμό την επίσης παλιά εθνική οδό Κορίνθου-Πατρών. Τι τα θες; Μπλέξαμε…
Παλιά Εθνική μωρέ. Η καλύτερη!
Φτάνουμε βράδυ στο κάμπινγκ που φιλοξενούσε τη συνάντηση και το προγραμματισμένο πάρτι-σαρδέλα το χάνουμε, οι σαρδέλες είχαν φύγει. Όπως πάντα η συνταγή “δυο σουβλάκια απ’ όλα – και μια μπύρα” καλύπτει την πείνα, την κούραση, βαραίνει σύντομα τον μεταβολισμό, σε κάνει να νυστάξεις και να αποσυρθείς – “πω-πω παιδιά τα έχω παίξει” αναξιοπρεπώς νωρίς για άνθρωπο που κάνει διακοπές, σερνάμενος προς τη σκηνή σου.
Μην ανησυχείς όμως, δε θα κοιμηθείς πολύ, γιατί υπάρχουν πολλοί “ρελαντήδες” (αυτοί που βάζουν μπροστά το μηχανάκι τους μερικά εκατοστά μακριά από το αυτί σου και το αφήνουν να δουλεύει χωρίς λόγο) γύρω από το σημείο που κοιμάσαι. Ευτυχώς που υπάρχουν τέτοιοι “φίλοι” κι έτσι δεν κακομαθαίνεις με ύπνους, ξεκουράσεις και τέτοια τετριμμένα.
Ο δρόμος είναι ανοιχτός, τα γκάζια ανοιγμένα…
Are you talking to me? If you are not talking to me, who the fuck are you talking to? Έλα ντε…
Έτσι την επόμενη μέρα αφού έχεις ξυπνήσει νωρίς πηγαίνεις για εγγραφές, τις κάρτες, τις κορδέλες, τα αυτοκόλλητα, τα κουπόνια, τον τουριστικό οδηγό και τα λοιπά βγαίνεις πάλι στο δρόμο με περισσότερες Βέσπες γύρω σου. Ξεκινάμε μια μεγάλη βόλτα που περνούσε από ένα μοναστήρι κάπου στα βουνά, μετά διασχίζει ένα ωραίο δάσος κάπου στα πεδινά και κατέληξε σε μια παραλία…
Ζέστη, ήλιος που κοπανάει στο κεφάλι, πολλά βεσπάκια στη βόλτα, λάδι δίχρονου στον αέρα και ένα πολύχρωμο κονβόι από Βέσπες, καμιά 60-70αριά αν μέτρησα σωστά. Α, ναι να μην ξεχάσω να σας υπενθυμίσω ότι Vespa στα ιταλικά σημαίνει σφήκα, και ο πληθυσμός της περιοχής γενικά είναι γενικώς φιλόξενος, καλά μέχρι εδώ;
Σε στιλ μιλιτέρ
Μου δίνεις φωτιά; Ε, λίγο φως ήθελα να πω
Η ηρωική και ομαδική έξοδος από τη μονή
Δάση, έντομα, σφήκες και Βέσπες
Ήτανε λοιπόν κάτι τεράστιες ιπτάμενες πορτοκαλί “Βέσπες”, ντόπιες, νταβραντισμένες, που θέλησαν να κάνουν βόλτα μαζί μας. “Πανελλήνια Βέσπα δεν είναι; κι εμείς μαζί σας”, είπανε οι σφήγκες και να σου μερικές τσαντίζονται και μας χώνουν (σε 3-4 από εμάς) τα κεντριά τους για σουβενίρ.
Πόνος γερός, μούδιασμα, πρήξιμο κι ευτυχώς που ένας φίλος – απ’ αυτούς που ξέρουν από τέτοια – κουβαλούσε μαζί του, αντιφλεγμονώδη, κορτιζονούχα, αντισταμινικά, αντισταθμιστικά, αντιβιοτικά και τσιρότα. Σώθηκε η κατάσταση, δεν τουμπάνιασε σε μεγάλο βαθμό κανείς…
Κι αν είστε από αυτούς που τους αρέσουν τα ονόματα, σημειώνετε τοποθεσίες και προγραμματίζετε κάποια στιγμή να πάτε, άντε να σας πούμε που πήγαμε βόλτα: στη μονή Αγ. Νικολάου Σπατών, την παραλία Καλογριά και στο δάσος της Στοφιλιάς. Ικανοποιηθήκατε τώρα;
Ανοιχτοί δρόμοι, όρεξη για περιπλανήσεις
Μods is my way
Δυο κοπέλες μόνες… ψάχνουν
Vespino με στεροειδή
Μετά το μπάνιο, κατακόκκινοι από τον δυνατό ήλιο φτάνουμε στο κάμπινγκ που ευτυχώς έχει ευκαλύπτους και όχι κουνούπια και λίγη ξεκούραση κάτω από τους ευκαλύπτους, ε, μέχρι να φτάσουν στο κάμπινγκ οι “ρελαντήδες” ποιοι άλλοι;
Το βράδυ ξανά σουβλάκια (φαντασία μηδέν), μερικές ακόμα μπύρες και συζητησούλα στην ταβέρνα… για να ακολουθήσει λαϊκή βραδιά για αυτούς που τους αρέσουν οι λαϊκές βραδιές. Πάει κι η Παρασκευή.
Στο δάσος της Στοφιλιάς. Αν είχε περισσότερες στροφές ο δρόμος θα μετονομαζόταν σε Στροφιλιά
Εις το όνομα των κόμιξ και μάλιστα της Marvel
Τρεις διαφορετικές απόψεις… μαζί
Στο δρόμο για την Πάτρα. Σμήνος σφηκών εν δράσει
Το Σάββατο ήταν η πιο πολυάσχολη μέρα αφού έπρεπε να κάνουμε οργανωμένη παρέλαση από το κάμπινγκ μέχρι την Πάτρα, να κάνουμε μια γύρα στο κέντρο της, να διαγωνισθούν οι διαγωνιζόμενοι στη βραδυπορία και στην επιδεξιότητα, να φάμε για μεσημέρι, να πάμε στην πισίνα του κάμπινγκ για τα καλλιστεία διαφόρων Βεσπών και κατηγοριών, να γίνει η απονομή των αναμνηστικών στις λέσχες, τα βραβεία στους νικητές των παιχνιδιών και των καλλιστείων και να γίνει – αυτό κυρίως που λιμπίζονταν πολλοί – η κλήρωση της λαχειοφόρου αγοράς με πρώτο δώρο μια Vespa ΡΧ 200.
Η βραδιά έκλεισε με ροκ συναυλία… για αυτούς που τους αρέσει η ρόκ.
Χρόνια είχε η Πάτρα να αναπνεύσει τόσο μισο-καμμένο δίχρονο λάδι μαζεμένο
Όμορφη εικόνα, αρμονικό σύνολο
Ναι, όλη η οικογένεια ήταν παρούσα. Και η προγιαγιά στο γλέντι
Και παρεμπιπτόντως τώρα που είπα “ροκ” θυμήθηκα, ο,τι το Σάββατο το βράδυ κάποιοι που έφτασαν στο κέφι (στα κόκκινα του κεφιού για την ακρίβεια) θυμήθηκαν τα νιάτα τους και άρχισαν να πετούν – περισσότερο για πλάκα – προς την “πίστα” πλαστικές καρέκλες εκτός των άλλων δημιουργώντας μια ακόμα πιο ροκ ατμόσφαιρα… όπως οφείλει στον εαυτό της κάθε πανελλήνια συγκέντρωση μοτοσυκλετών, αλλά και σκούτερ. Οτιδήποτε δηλαδή έχει δυο τροχούς και συμβολίζει την ελευθερία της κίνησης.
Ο λευκός Mad Max και η φίλη του η Τζαμάικα
Άμα δείτε αυτή τη Βέσπα στο δρόμο μή την κοντράρετε. Θα χάσετε…
Την επόμενη μέρα Κυριακή το πρόγραμμα ήταν ελαφρώς πιο χαλαρό: ήταν δηλαδή εντελώς ελεύθερο. Αυτό σήμαινε την έξοδο, το τέλος της συγκέντρωσης, πήραμε τα σκουτεράκια μας και με κατεβασμένα κεφάλια είδαμε τον δρόμο της επιστροφής. Άντε πάλι πέντε ώρες για να φτάσουμε στον προορισμό μας, κι ας προτιμήσαμε αυτή τη φορά τη Νέα Εθνική, ξέρετε ποια, αυτή την υπερ-απίθανη την super-εθνική ντροπή Πατρών-Κορίνθου ή Κορίνθου-Πατρών… αν έρχεσαι από το άλλο ρεύμα.
Kαι να φανταστείτε ότι οι περισσότεροι φίλοι μας Βεσποφρενείς – σαν hardcore βεσπάκηδες που είναι – ξαναπήγαν από την παλιά εθνική γιατί δεν την είχαν πάρει όλη τους τη δόση από δαύτηνα την πρώτη φορά και ήθελαν κάτι παραπάνω, να κάνουν ένα φροντιστήριο βρ’ αδερφέ, ένα ιδιαίτερο.
Προετοιμασία για παιχνίδια και διαγωνισμούς
Τι θέλει ένας άνθρωπος στη ζωή του. Ένα “κάμπερ” VW και μια Βέσπα. Και καλή παρέα
Οι λίγοι, καλοί και “γρήγοροι” της νέας Εθνικής και οι πολλοί, αργοί της παλιάς Εθνικής πάντως συναντήθηκαν κατά τύχη (κατά τύχη; τίποτα δεν είναι τυχαίο, όλα για κάποιο λόγο γίνονται) στον Ισθμό με διαφορά 5λέπτου! Πως έγινε αυτό ακόμα το ψάχνουμε.
Το τι κοροϊδία έπεσε στους “λίγους και καλούς της νέας εθνικής” δεν λέγεται και παρεμπιπτόντως οι ειρωνείες συνεχίζονται ακόμα και μέχρι σήμερα, είναι σαν τις ακούω και τώρα. Και ξέρετε κάτι; Πολύ φοβάμαι ότι το κάζο θα διαρκέσει μέχρι του χρόνου, μέχρι την επόμενη πανελλήνια που θα γίνει το 2015 από τη λέσχη της Κοζάνης στη Χαλκιδική.
Γέρνοντας ναζιάρικα τα κεφαλάκια τους
Hardcore style
Ξεκινάς με έναν και καταλήξεις με οκτώ (προβολείς)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ
Η τέχνη στα ταξίδια με πολλές Βέσπες είναι… καθώς κινείσαι από πίσω τους να βρεις σε ποια ακριβώς γωνία δεν σε βαράει το λάδι καύσης του δίχρονου κινητήρα στα πνευμόνια. Λίγο πιο κοντά, λίγο πιο μακριά, λίγο πιο δεξιά-λίγο πιο αριστερά… Μετά από κανένα δίωρο έχεις γίνει grandmaster.
Η τέχνη του ταξιδιού με αργό σκούτερ… ειδικά αν είναι πολύωρο, είναι να βρίσκεις διάφορα ενδιαφέροντα γύρω-γύρω για να σπάει η μονοτονία. Κυρίως πρέπει να κοιτάς μπροστά και να μη χαζεύεις δεξιά-αριστερά, κιέτσι να μένεις ξύπνιος και να μπορείς να αντιδράσεις σωστά στα εμπόδια και τους κινδύνους που σου ρίχνονται στο δρόμο.
Τι μπορεί να σου ριχτεί σε επαρχιακό δρόμο; Τα πάντα! Από σκυλιά και γάτες, τσαμπουκαλίδικες κούρσες ντόπιων αρχόντων, μέχρι νυσταγμένα αγροτικά, άνδρες-παιδιά και γυναίκες που βολτάρουν ή κινούνται απρόσεχτα και νωχελικά ή που διασχίζουν απροειδοποίητα τους δρόμους, μέχρι ξεχασμένες επικίνδυνες σιδηροδρομικές διαβάσεις. Κυρίως όμως στον μεγάλο δρόμο ρίχνεται μπροστά σου βαρεμάρα. Πολλή βαρεμάρα. Και νύστα. Κι άντε να τα πολεμήσεις δαύτα, δεν είναι εύκολο.
Εκκίνησις παρελάσεως με σκοπόν την πόλιν των Πατρών (και με σωστή ορθογραφία…)
Διαγωνισμός βραδυπορίας. Σας τα λέγαμε παραπάνω και δε μας πιστεύατε;
Η τέχνη της ανακούφισης των μαλακών μορίων… των οπισθίων. Κάθεσαι μια στο μισό δεξί και μια στο μισό αριστερό της σέλας. Κάθεσαι μπροστά, κάθεσαι και πίσω. Μισο-σηκώνεσαι και τελικά σηκώνεσαι όρθιος στο δάπεδο. Κάθεσαι στο πλάι και μετά σταυροπόδι, τεντώνεις τα χέρια στο τιμόνι και μετά το τραβάς, γυρνάς το λαιμό σου δεξιά-αριστερά. Έχει πολλά κόλπα στο μενού και το θέμα είναι να μην κατέβεις από τη σέλα να τα κάνεις όλα εν κινήσει, εκεί είναι η ιστορία. Να ροκανίζεις το χρόνο συστηματικά. Επίσης αν ξέρεις τα κόλπα μπορείς να τρώς και να πίνεις καθώς συνεχίζεις να οδηγάς. Δηλαδή αν τολμάς κάνε και στάση, αλλά να ξέρεις ότι οι ώρες περνάνε σα νερό.
Ένα μεγάλο ταξίδι με αργό μηχανάκι μπορεί εύκολα να γίνει και “ταξίδι ζωής”, να το θυμάσαι για πάντα. Αρκεί να αρχίσεις τις στάσεις. Να ένας καφές, να μια τουαλέτα, να κάτι να τσιμπήσουμε, έλα μωρέ ένα τσιγάρο είναι, πάμε για ασκήσεις ξεμουδιάσματος, α, τι ωραία που είναι εδώ να βγάλουμε μια φωτογραφία και τελικά φτάνεις στο κάμπινγκ όταν η τριήμερη πανελλήνια είναι στα τελειώματά της…
Και τώρα θα ανοίξουμε τέρμα γκάζι όλοι μαζί. Με το ένα, με το δύο…
Το μούδιασμα στα οπίσθια μετά από το μεγάλο, αργό ταξίδι παραμένει ενεργό -πιάνεσαι σαφώς πιο γρήγορα από πριν- για 4-5 μέρες ακόμα. Πηγαίνεις στη δουλειά σου το πρωί, μουδιάζεις στην περιοχή που λέγαμε και ξαφνικά σου ‘ρχεται στο μυαλό το ταξίδι “α ρε Πανελλήνια”, λες, “ωραία ήτανε…”. Τι συμπέρασμα βγάζουμε λοιπόν; Κώλος πονάει-Ταξίδια θυμάσαι…
Όσοι ήρθαν με μοντέρνα σκούτερ στην Πανελλήνια (ε, χμ, τι λέγαμε;) γενικά τα “έκρυβαν”, συνήθως τα πάρκαραν αλλού, όχι μαζί με τις βεσπες, κι αυτό από σεβασμό, για να μην χαλούν την ομοιομορφία.
Δύσκολα έβρισκες δυο όμοιες Βέσπες μεταξύ τους. Αυτό λέγεται προσωπικό στιλ
Ποια ομοιομορφία δηλαδή, αφού… τριακόσιες βέσπες έφτασαν στην Πανελλήνια και όλες, μα όλες ήταν διαφορετικά βαμμένες. Βρε ούτε δυο ίδιες δεν είδαμε. Εντάξει, άντε να είδαμε 2-3 άσπρες ΡΧ 200. Αυτό είναι μάλλον και η κεντρική ιδέα του θέματος, το σύνθημα: ο καθένας είναι μοναδικός, κι αυτό αντικατοπτρίζεται στη Vespa του.
Πηγαίνετε πορεία ο ένας πίσω από τον άλλον παρέα με μηχανάκια. Πως καταλαβαίνεις ποιός έχει την πιο κακή σέλα στο ταξίδι; Την πιο κακή σέλα την έχει αυτός που θα κινηθεί πρώτος και αρχίζει τα τεντώματα για να ξεπιαστεί.
Ο σύγχρονος, ο μοντέρνος τρόπος ζωής επενδύει στον παράγοντα ταχύτητα. Όλα γίνονται γρήγορα για να είναι συμφέροντα, για να μπορείς να συμπιέσεις περισσότερες δραστηριότητες και στόχους σε μικρότερο χρονικό διάστημα. Με αυτόν τον τρόπο νομίζουμε και ελπίζουμε ότι κάνουμε τη ζωή μας πιο γεμάτη: χώνοντας και παραχώνοντας ολοένα και περισσότερα πράγματα και πράξεις μέσα της.
Του χρόνου στην πανελλήνια της Κοζάνης θα κάνω περισσότερα κόλπα γιατί θα είμαι μεγαλύτερος. Σας περιμένω
Το πρόβλημα όμως είναι ότι παρ’ όλα αυτά παραμένουμε δυστυχείς και ανικανοποίητοι. Κι αντί να αλλάξουμε τη συνταγή ξανα-κινούμαστε μονίμως προς τη λάθος κατεύθυνση: συνεχίζουμε να κάνουμε τη ζωή μας ακόμα πιο πολύπλοκη. Η Vespa έρχεται από μια ιδιαίτερη κατηγορία δίτροχων, που έχει τη δυνατότητα να σε μάθει την τέχνη της “άλλης πλευράς”: προσπαθεί να σου υπενθυμίσει ότι πολλές φορές κάνοντας τα πράγματα πιο αργά αισθάνεσαι καλύτερα και πιο γεμάτος. Αυτό το τελευταίο, άλλοι το αντιλαμβάνονται και το απολαμβάνουν, κι άλλοι το αγνοούν και το χλευάζουν. Εδώ σημειώστε ότι το ίδιο ακριβώς ισχύει και σε όλα τα κλασικά σκούτερ και μοτοσυκλέτες.
Αν ξέρεις τι ρόλο βαράνε, τις απολαμβάνεις, τις ρουφάς μέχρι την τελευταία τους πιστονιά.
Εκεί που οι άλλοι ξύνουν το κεφάλι τους κι αναρωτιούνται πως έφτασες στην άκρη του κόσμου με την πιστή σου Βέσπα, καταχωρώντας σε στους παλαβούς, εσύ απλώς χαμογελάς γεμάτος ικανοποίηση και τους χαιρετάς. Καλό;
