Δίχρονο, “αυτοκινητάδικο” και υγρόψυκτο!
Για την ακρίβεια το Honda FC 50 Beat του 1983 ήταν από τα πρώτα μοντέρνα υγρόψυκτα σκούτερ του κόσμου και παρουσιάστηκε το 1983, μόνο για την ντόπια, γιαπωνέζικη αγορά. Λίγα Beat κατάφεραν να περάσουν έξω από τα σύνορα της Ιαπωνίας και έτσι έγιναν αντικείμενα υψηλής συλλεκτικής αξίας.
Πως να μην γίνει συλλεκτικό ένα τέτοιο σκούτερ, που κουβαλούσε πάνω του την αισθητική των αμερικάνικων αυτοκινήτων της δεκαετίας του ’70. Κάτι σαν muscle scooter (από το muscle car…), δηλαδή, αφού το μπροστινό κομμάτι έμοιαζε πορτμπαγκάζ και διέθετε μάσκα με γρίλιες και δύο προβολείς, σε στυλ Ford Mustang.
Δύο ήταν μόνο τα χρώματα που μπορούσε να αγοράσει κανείς το Honda Beat: κόκκινο και μαύρο, αμφότεροι οι χρωματισμοί με χρυσές ζάντες (τα άσπρα Beat που εμφανίζονται ανά την Ιαπωνία και τον κόσμο, αποτελούν προς το παρόν, αίνιγμα, αφού δεν αναφέρεται κάπου ότι έβγαιναν επίσημα από την εταιρία – πάντοτε, σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχουμε συλλέξει μέχρι στιγμής).
Πίσω από τις γρίλιες της μούρης, ανάμεσα στους δύο μίνι, τετράγωνους προβολείς, κρυβόταν το ψυγείο ενός δαιμονισμένου δίχρονου υδρόψυκτου κινητήρα, που ανέβαζε μέχρι τις 11.000 στροφές!
Η φυγοκεντρική μετάδοση τύπου CVT επιτάχυνε προοδευτικά, από τις 3.000 στροφές και πάνω, ενώ η “μακριά” μετάδοση, έφερνε περισσότερη δύναμη από τις 5500 σ.α.λ και πάνω.
Με τον μεγάλο όγκο του σκούτερ να βρίσκεται μπροστά, το τιμόνι να μην μεταφέρει παρά μόνο τα φλας, και τη σέλα να χωράει ένα μόνο άτομο, ο καλλιτέχνης/σχεδιαστής του Beat σκεπτόμενος να κάνει το σκουτεράκι πιο σπορ, σχεδίασε ή μάλλον έκλεψε την ουρά ενός NSR της εποχής, δημιουργώντας ένα σχήμα που μάλλον με Φρανκενστάιν έμοιαζε. Όχι απλά cult, αλλά “καρα-κάλτ” το Beat…
Oι εκπλήξεις όμως δεν τέλειωναν εκεί. Κάτω από το τιμόνι η ζελατίνα έκρυβε έναν μεγάλο, βαθύ αποθηκευτικό χώρο. Κυρίως όμως υπήρχε μια ακόμα σημαντική καινοτομία. Πέρα από την εξάτμιση αγωνιστικού τύπου, με θάλαμο διαστολής (που έμοιαζε να έχει ξεφύγει από δίχρονο 125άρι) και ξεχωριστό κυλινδρικό αλουμινένιο σιγαστήρα, η θυρίδα εξαγωγής στον κύλινδρο διέθετε μια μικρή βαλβίδα, που αυξομείωνε την επιφάνειά της.
Η ενεργοποίηση αυτής της βαλβίδας – ελέγχου του ύψους της θυρίδας εξαγωγής – γινόταν με το πόδι! Δείτε την παραπάνω φωτογραφία για να δείτε το πεντάλ.Αδιανόητο σύστημα για χάρη των επιδόσεων, ενός ταπεινού (ε, όχι και ταπεινού) πενηνταριού!
Η βαλβίδα που ονομαζόταν V-TACS (Variable Torque Amplification Chamber System), δεν διέθετε κίνηση με σέρβο, αλλά ενεργοποιούταν από την αριστερή φτέρνα του αναβάτη. Είναι δυσδιάκριτο στις φωτογραφίες μας, αλλά στο πίσω μέρος του αριστερού μαρσπιέ, υπάρχει ένα μικρό πεντάλ.
Το V-TACS έδινε περισσότερη δύναμη αν πατιόταν πάνω από τις 5.500 σ.α.λ, ενώ “κρέμαγε” το μοτεράκι αν πατιόταν κάτω από τις 5.500 στροφές! Μικρές λυχνίες πάνω στο στροφόμετρο άναβαν όταν ο αναβάτης πάταγε το πεντάλ του V-TACS.
Σύμφωνα με το εργοστάσιο το Honda Beat 50 πετύχαινε ιπποδύναμη 7,2 ίππων και τελική 60 χ.α.ω στις 11.000 σ.α.λ, τη στιγμή που ζύγιζε άλλα τόσα κιλά, δηλαδή 60.
