Προσοχή, γλιστράει!
Μπορεί να άργησε αλλά μπαίνει σιγά-σιγά ο χειμώνας και πέρα από την πτώση της θερμοκρασίας έχουν αρχίσει και οι πρώτες βροχές. Το βρεγμένο οδόστρωμα είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση και ειδικά το “μαγικό” ελληνικό οδόστρωμα που όταν βραχεί χάνει τουλάχιστον το 50-60% της πρόσφυσής του. Γι’ αυτό κι εμείς λαμβάνουμε τα μέτρα μας…
Πρώτα απ’ όλα, ιδίως όταν οι συνθήκες έξω στους δρόμους είναι κακές, δηλαδή βρέχει καταρρακτωδώς, ή κάνει κρύο και χιονίζει, αλλά ακόμα κι όταν απλώς ψιχαλίζει, πρέπει να ξεκινάτε από το σπίτι για τη δουλειά σας νωρίτερα από το συνηθισμένο.
Αν δηλαδή χρειάζεστε μισή ώρα για να φτάσετε στον προορισμό σας, υπολογίστε τουλάχιστον δέκα επιπλέον λεπτά, ώστε να μην χρειαστεί να βιαστείτε στην πορεία ή να διακινδυνεύσετε.
Σκεφτείτε προσεκτικά τη διαδρομή σας με γνώμονα τις ειδικές καιρικές συνθήκες και, αν χρειάζεται, αναθεωρήστε την κιόλας. Ακόμη κι αν ξέρετε τον δρόμο απέξω κι ανακατωτά, εφόσον θεωρείτε πως κάποια σημεία του ίσως είναι πιο προβληματικά (απότομες ανηφόρες, τμήματα γλιστερής ασφάλτου, κ.α.), παρακάμψτε τα και ακολουθήστε εναλλακτικές οδούς.
Ίσως ακόμα καλύτερο θα ήταν να προτιμήσετε τον μεγάλο δρόμο, τη λεωφόρο (αν είναι ασφαλέστερη) έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι θα πηγαίνετε πιο αργά, αντί να κινείστε σε δεκάδες στενάκια, διασχίζοντας πολλές διασταυρώσεις και στοπ.
Είναι πολλοί αυτοί που ντρέπονται ή διστάζουν να κατεβάσουν πόδι ή πόδια από το πάτωμα/μαρσπιέ των σκούτερ και να τα χρησιμοποιήσουν είτε για να στρίψουν, είτε για να κρατήσουν ισορροπία σε άσφαλτο χωρίς πρόσφυση. Πρόκειται για ένα μεγάλο λάθος στην πράξη, αφού είναι μια τεχνική που μπορεί να μας γλιτώσει μια πιθανή πτώση. Φυσικά, όσοι έχουν εμπειρία από χωμάτινη οδήγηση σχεδόν θα χαρούν να οδηγήσουν “με πόδια κάτω” ιδίως όταν προκύπτουν μικρογλιστρήματα ή κίνδυνος για κάτι τέτοιο.
Καθώς κινούμαστε σε βρεγμένη άσφαλτο αποφεύγουμε και τις έντονες επιταχύνσεις και τα απότομα φρεναρίσματα, ενώ πάντα χρησιμοποιούμε το “φρένο” του κινητήρα όταν κλείνει το γκάζι, ακόμα κι αν είναι λίγο. Πάντα βοηθάει, ακόμα και στα σκούτερ.
Όταν θέλουμε να στρίψουμε δεν γέρνουμε πολύ το σκούτερ μας, αλλά σε υγρή και κακή άσφαλτο διατηρούμε την οδήγησή μας όσο το δυνατόν πιο ομαλή, “ισιώνοντας” τις στροφές όπου είναι δυνατόν και με ασφάλεια και διατηρώντας το σκούτερ μας όσο το δυνατόν πιο όρθιο. Όλα αυτά με χαμηλές, πάντα, ταχύτητες.
Καθώς κινούμαστε στις λεωφόρους, κοιτάμε καλά μπροστά μας και “διαβάζουμε” τον δρόμο, επιλέγοντας να πατάμε πάνω στους καθαρούς διαδρόμους που δημιουργούνται από τα ελαστικά των αυτοκινήτων και όχι στις “βρόμικες, απάτητες γραμμές”, που συνήθως έχουν και μικροποσότητες λαδιών, πετρελαίων, σκόνης κ.λπ.
Αν η διαδρομή μας έχει και ανηφόρες μέσα, είναι καλύτερα να κινούμαστε με σταθερό γκάζι, ώστε να ελέγχουμε τα μικρογλιστρήματα (όπου δεν υπάρχει traction control βέβαια) παρά με ανοιγοκλεισίματα του γκαζιού.
Κατεβαίνοντας μια κατηφόρα τώρα, το κάνουμε καλύτερα και ασφαλέστερα με χαμηλή ταχύτητα, και αν πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τα φρένα μας, το κάνουμε με πολύ προοδευτική και προσεκτική πίεση στις μανέτες. Επίσης προτιμούμε να πατάμε περισσότερο το πίσω φρένο απ’ ότι το μπροστινό. Εννοείται πως όταν φρενάρουμε έχουμε ελέγξει πρώτα τους καθρέφτες μας για αυτοκίνητα ή δίκυκλα που μπορεί να έρχονται πίσω μας.
Κατά το φρενάρισμα είμαστε πάντοτε έτοιμοι να τραβηχτούμε γρήγορα στην άκρη του δρόμου για να είμαστε σίγουροι πως δεν θα έρθει κάποιος από πίσω να μας εμβολίσει.
Η τεχνική του φρεναρίσματος στη βροχή είναι η εξής: πρώτα αποφασίζουμε ότι θέλουμε να σταματήσουμε ή να κόψουμε ταχύτητα, μετά ελέγχουμε τους καθρέφτες μας και έπειτα αρχίζουμε να φρενάρουμε… ρίχνοντας και μια δεύτερη ματιά στους καθρέφτες μας για σιγουριά.
(Τέλος Α’ μέρους. Συνεχίζεται…)
