Πεντακόσιες εργατοώρες αργότερα…
Μια ξύλινη Βέσπα φτιαγμένη στο χέρι. Ο Βεσπίστας-σκουτερίστας και τεχνίτης του ξύλου Βασίλης Φακουρέλης υπερβαίνει εαυτόν και με μπόλικη τέχνη, μεράκι και πολλές ώρες ενασχόλησης δημιουργεί μια μοναδική Vespa φτιαγμένη από ξύλο. Μικρότερη από τις κανονικές, πανομοιότυπης εμφάνισης, τόσο όμορφη όσο η πρωτότυπη και ανεκτίμητης αξίας. Κείμενο: Β. Αντζουλάτος
Η μινιατούρα Vespa του Βασίλη Φακουρέλη, που είναι ξυλουργός στο επάγγελμα, χρησιμοποιεί ξύλο εκεί που η “μητέρα” Piaggio βάζει μέταλλο. Η Vespa όπως και όλα τα κλασικά σκούτερ του παρελθόντος βασίζονταν στο σίδερο, όσο περισσότερο σίδερο τόσο καλύτερα.
Με τον ερχομό των “πλαστικών” σκούτερ, που εκτός από σίδερο σε συγκεκριμένα τμήματά τους χρησιμοποιούσαν το ελαφρύτερο πλαστικό τα μεταλλικά σκούτερ έμειναν εκτός αγοράς, με εξαίρεση βεβαίως των Vespa που άντεξαν στο χρόνο και παρέμειναν στο χώρο σε πείσμα των καιρών.
Στην περίπτωσή μας μια Vespa 125 VN2T μοντέλο του 1956 έγινε έμπνευση για τον Βασίλη Φ. Η απόφαση για μια δημιουργία της ξύλινης μινιατούρας πάρθηκε μετά από μια φωτογραφία που είδε στο διαδίκτυο:
“Είχα δει στο ίντερνετ ένα παλιό γαλλικό παιχνίδι–ποδήλατο που αντέγραφε μια Lambretta και μου άρεσε πολύ. Σε ένα ταξίδι που έκανα με έναν φίλο, τον Σπύρο, μεταφέροντας για ένα Vespino για επισκευή ξεκίνησε μια συζήτηση για αυτό το παιχνίδι και το κατά πόσο θα ήταν εφικτό για κάποιον να το φτιάξει, που θα μπορούσα να βρω τα υλικά κτλ. Τότε θυμήθηκα πως στο πατάρι του σπιτιού υπήρχε ένα παλιό ποδήλατο της αδελφής μου που θα μπορούσα να το χρησιμοποιήσω σαν βάση και να το τροποποιήσω”.
Φτάνοντας στο σπίτι ο Βασίλης βρίσκει το παλιό ποδήλατο, το φωτογραφίζουν με τον Σπύρο και το ανεβάζουν στο φόρουμ της Vespophrenia, ξεκινώντας μια δημοσκόπηση “για το αν θα άφηνα απείραχτο το vintage ποδήλατο ή αν θα το χρησιμοποιούσα σαν βάση για μια ξύλινη Βέσπα. Οι πιο πολλοί συμφώνησαν με τη θυσία του ποδηλάτου, κι αυτό ήταν το έναυσμα για να ξεκινήσει το ταξίδι”, λέει ο Βασίλης .
Δείτε στη συλλογή που ακολουθεί φωτογραφίες από τα διάφορα στάδια της κατασκευής της ξύλινης Vespa
“Το πρώτο βήμα ήταν η αγορά ρόδας. Βρήκα δυο ρόδες από καρότσι μεταφοράς μεγάλων αντικειμένων. Βάσει του μεγέθους των τροχών και του σκελετού του παλιού ποδηλάτου σχεδίασα υπο κλίμακα στο χαρτί μία Vespa. Και με αυτό το σχέδιο, μαζί με διαστάσεις που βρήκα μετά από σχετική έρευνα στο διαδίκτυο ξεκίνησα την υλοποίηση της”.
Το μοντέλο που επιλέγει ο Βασίλης να φτιάξει είναι, όπως είπαμε παραπάνω, η Vespa 125 VN2T του 1956, η τελευταία “κατωφάναρη” που λένε οι Βεσπίστες, το τελευταίο μοντέλο της Βέσπα που έχει φανάρι πάνω στο μπροστινό φτερό και γυμνό τιμόνι. Μια από τις ομορφότερες που κυκλοφορούν, είναι αλήθεια.
Το εγχείρημα όμως έχει μεγάλα και δύσκολα προβλήματα μπροστά του, όπως για παράδειγμα την κατασκευή της ποδιάς που είναι ένα ενιαίο, μεγάλο κομμάτι που πρέπει να κουρμπαριστεί, να φτάσει στην απαιτούμενη καμπυλότητα, άρα ο Βασίλης πρέπει να ακολουθήσει διάφορες τεχνικές.
“Χρειάστηκε να φτιάξω ειδικό καλούπι για την ποδιά, ενώ για τα πλαϊνά καπάκια δημιούργησα ‘σκελετό με δούγες’, όπως κάνουν στην κατασκευή σκαφών θαλάσσης και μουσικών οργάνων. Κάθε στάδιο της κατασκευής ήταν διαφορετικό. Η περισσότερη δουλειά έγινε με εργαλεία χεριού. Λίγα κομμάτια μπήκαν σε μηχάνημα και το γεγονός ότι το Βεσπάκι θα γινόταν στο χέρι ήταν για μένα η μεγαλύτερη πρόκληση αυτού του εγχειρήματος”.
Ρωτάω τον Βασίλη για το κατά πόσο συνάντησε προβλήματα και πως τα έλυσε; “Δεν αντιμετώπισα προβλήματα, αλλά δυσκολίες, όπως για παράδειγμα στη διαμόρφωση της ‘γραβάτας’ για την κόρνα που είναι φτιαγμένη εξ ολοκλήρου στο χέρι με λίμες, αλλά και η κατασκευή από το μηδέν του μονόμπρατσου πιρουνιού. Η πρώτη χρειάστηκε πολύ υπομονή και δοκιμές πάνω στην βέσπα ώστε να ταιριάζει και για το πιρούνι χρησιμοποίησα μεταλλικές γωνιές υδραυλικών και τα ρουλεμάν από το ποδηλατάκι, γιατί ήθελα το Βεσπάκι να στρίβει και να τσουλάει”
Pόσο καιρό χρειάστηκε όμως ο Βασίλης Φ. για να ολοκληρώσει το ξύλινο Βεσπάκι του; “Η κατασκευή ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2013 και τελείωσε τον Μάρτιο του 2016. Δεν ήταν η πλήρης απασχόληση μου, καθώς έπρεπε παράλληλα να δουλεύω αλλά και να αντεπεξέλθω στα καθήκοντα του νέου πατέρα. Τη Vespa την ξεκίνησα ανύπαντρος και άτεκνος και την τελείωσα παντρεμένος με παιδί…”.
“Δεν έχω ιδέα πόσες εργατοώρες σπατάλησα. Με έναν πρόχειρο υπολογισμό θα έλεγα περίπου 500 ώρες.”, μας λέει ενώ στην ερώτηση για το πόσο θα κοστολογούσε το project μας απαντά: “Δεν μου είναι εύκολο να κοστολογήσω μια τέτοια δουλειά γιατί είναι μοναδική. Δεν υπάρχει κάτι παρόμοιο απ’ ότι γνωρίζω, αν εξαιρέσεις βέβαια την ξύλινη λειτουργική βέσπα που έχει φτιάξει ένας Πορτογάλος ξυλουργός. Και πάλι αυτή ήταν μια διαφορετική κατασκευή. Τώρα αν πρέπει οπωσδήποτε να απαντήσω θα σου έλεγα γύρω στις 4.000 ευρώ”.
Ενδιαφέρον έχουν και οι αντιδράσεις αυτών που αντικρίζουν για πρώτη φορά την ξύλινη Vespa. “Όσοι παρακολούθησαν αυτά τα τρία χρόνια τη διαδικασία δημιουργίας της Bέσπας μου έλεγαν ότι μόνο ‘φυλακισμένοι με άπειρο χρόνο’ κάνουν τέτοιες δουλειές. Ότι κανένας δεν αφιερώνει τόσο χρόνο για μια τέτοια δουλειά. Κάποιοι μου λέγαν μάλιστα πως θα κουραστώ και θα τα παρατήσω στη μέση. Τελικά δεν τα παράτησα και ολοκλήρωσα την κατασκευή. Όσοι είδαν εκ των υστέρων αποτέλεσμα έμεναν με το στόμα ανοιχτό. Μερικοί μάλιστα που έβλεπαν φωτογραφίες νόμιζαν πως πρόκειται για πραγματική, κανονική Vespa”.
Εμείς πάντως το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να υποκλιθούμε μπροστά στο μικρό αριστούργημα του Βασίλη Φακουρέλη. Τίποτε άλλο…
