Tεχνική “βελούδινο γάντι”
Κάνει καλό σε εμάς σαν μονάδες, μας κάνει καλό και σαν σύνολο, σαν σκουτερίστες ή μοτοσυκλετιστές. Θα πρέπει κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε λεπτό να προσπαθούμε να είμαστε ευγενικοί καθώς οδηγούμε ανάμεσα στους άλλους συνανθρώπους μας. Aυτό μας συμφέρει από πολλές απόψεις γιατί η ευγένεια συνδέεται άμεσα και με την ασφάλειά μας στο δρόμο.
Το να είναι κάποιος “ευγενικός” μέσα στην κίνηση δεν έχει να κάνει με τον τρόπο που μεγάλωσε, τη μόρφωσή του ή την καλλιέργειά του, έχει να κάνει και με το κατά πόσο θέλει οι μετακινήσεις του να είναι αποτελεσματικές ή να γίνονται μαρτύριο.
Γιατί κάποιος που είναι επιθετικός και “αγενής” προς τους συνοδοιπόρους του στους δρόμους, στην πραγματικότητα βασανίζει και βασανίζεται, μετατρέποντας την κάθε του κίνηση σε ένα μικρό επίπονο έργο.
Δεν είναι λίγες οι φορές που βρισκόμαστε μπροστά σε πολύ δύσκολες καταστάσεις, τις περισσότερες φορές κινούμενοι μέσα στην πόλη, αλλά και σε επαρχιακούς δρόμους που απαιτούν άμεσες αντιδράσεις και χειρισμούς. Ένας αναβάτης που είναι “πριζωμένος”, ανταγωνιστικός και άκαιρα διεκδικητικός θα δυσχεράνει στο έπακρο την επίλυση του προβλήματος, ενώ ένας πιο “πράος” και συγκαταβατικός – που είναι παράλληλα πιο προσεκτικός – θα βρει πιο εύκολα και με ασφάλεια τη βέλτιστη λύση.
Δεχόμαστε σαν δεδομένο ότι σε καθημερινή βάση κινδυνεύουμε από τις πράξεις των αυτοκινητιστών κυρίως, οι οποίοι συχνά κατατάσσονται στην κατηγορία των “επιθετικών” οδηγών, που δεν υπολογίζουν παρά μονάχα τον εαυτό τους και τη δική τους πορεία.
Δεχόμαστε επίσης σαν δεδομένο τον ρατσισμό του δρόμου, όπου οι δικυκλιστές είναι μια “κατώτερη φάρα”, που συνήθως αντιμετωπίζεται από τους τετράτροχους σαν ενόχληση.
Πρέπει να βάλουμε καλά στο κεφάλι μας ότι οι αυτοκινητιστές, που είναι και αριθμητικά περισσότεροι στους δρόμους, δεν μας υπολογίζουν, “δεν μας βλέπουν”, μας έχουν γραμμένους στα παλιά τους παπούτσια και δεν μας σέβονται.
Ε, ναι υπάρχουν και εξαιρέσεις… αλλά για να υπάρχουν εξαιρέσεις πρέπει πρώτα να υπάρχει κανόνας. Αυτό συμβαίνει για διάφορους λόγους, κυρίως όμως επειδή οι αυτοκινητιστές διαθέτουν περισσότερο όγκο, μπόλικο σίδερο και πλαστικό γύρω τους, κι αυτό τους κάνει να αισθάνονται πιο ασφαλείς και κυρίως πιο “ισχυροί” μέσα στο δρόμο. Κατά συνέπεια, εμείς είμαστε οι “αδύναμοι”, αφού δεν αποτελούμε κίνδυνο για αυτούς. Αυτό ορίζει και τη συμπεριφορά τους απέναντί μας. “Αγένεια” λοιπόν και επιθετικότητα από την πλευρά τους.
Πώς κερδίζεται αυτή η παρτίδα; Με ευγένεια, επαγρύπνηση και σεβασμό στον αντίπαλο. Και προσεκτική ήρεμη σκέψη. Κάτι σαν να παίζουμε σκάκι.
Αν κινηθούμε με επιθετικότητα του στυλ “εγώ εναντίον όλων”, λόγω μειωμένου όγκου και προστασίας, απλούστατα θα χάσουμε.
Όσο είναι δυνατόν κρατάμε αποστάσεις ασφαλείας, δεν εισβάλλουμε στον “προσωπικό τους χώρο”, δεν τους πλησιάζουμε στον πόντο, δεν τους εκβιάζουμε να μετακινηθούν. Τους προσέχουμε γιατί είναι απρόβλεπτοι, άρα καθόμαστε σε τέτοιο σημείο και τόσο μακριά τους ώστε να μπορούμε να αντιδράσουμε και να αποφύγουμε την πιθανή παγίδα που θα μας στήσουν, άθελά τους συνήθως, αλλά κι επειδή περιφρονούν την παρουσία μας.
Οι ευγενικοί, υπεύθυνοι αυτοκινητιστές δεν οδηγούν με τον τρόπο που συναντάμε στην Ελλάδα. Στην Ιταλία για παράδειγμα – έχουμε γράψει ολόκληρο άρθρο για αυτό το θέμα – οι αυτοκινητιστές δίνουν τεράστια προσοχή στους δίτροχους, σκουτερίστες και μοτοσυκλετιστές. Σε τέτοιο βαθμό που δεν το πιστεύεις, λες “κάποιος με κοροϊδεύει”. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αναγνωρίζουν την προσφορά των δίτροχων στις πόλεις τους, αντιλαμβάνονται ότι διευκολύνεται και η δική τους μετακίνηση από όλους αυτούς που επιλέγουν τους δυο τροχούς αντί των τεσσάρων. Μας σέβονται και μας προσέχουν λοιπόν. Στην Ελλάδα συμβαίνει το αντίθετο, οι τετράτροχοι μας αντιμετωπίζουν σαν παρείσακτους που τους κλέβουμε το δρόμο, σαν ανταγωνιστές, κι έτσι αναπτύσσουν εχθρικά συναισθήματα απέναντί μας.
Παρακολουθώντας τις κινήσεις των “αντιπάλων” μας – βλέποντας, π.χ., ένα αυτοκίνητο να μην κρατάει ευθεία πορεία, αλλά να μετακινείται δεξιά-αριστερα – αντιλαμβανόμαστε τον δυνητικό κίνδυνο. Το πιθανότερο είναι ο/η οδηγός να ασχολείται με κάτι – κατά κύριο λόγο με το κινητό του τηλέφωνο – το οποίο του περιορίζει τον έλεγχο και την περιφερειακή αντίληψη του δρόμου. Εδώ είναι που απομακρυνόμαστε σιωπηλά, γιατί ακόμα κι αν φτάσουμε δίπλα του φωνάζοντας, κορνάρουμε, χειρονομήσουμε, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε ή να μειωθεί ο κίνδυνος.
Επίσης μέσα από την συμπεριφορά μας στο δρόμο πρέπει να δείχνουμε ξεκάθαρα και νωρίς τις προθέσεις μας. Θέλουμε να στρίψουμε, για παράδειγμα, και κάποιος κινείται από πίσω μας; Θα βγάλουμε φλας από νωρίς, θα τον προειδοποιήσουμε έγκαιρα, θα κοιτάξουμε και θα ξανακοιτάξουμε τους καθρέφτες μας, θα τεντώσουμε το χέρι προς την κατεύθυνση που θέλουμε να στρίψουμε… αν είναι ανάγκη θα του το φωνάξουμε κιόλας “στρίβω αριστερά, με είδες;”, θα το γράψουμε σε ταμπέλα! Αστειευόμαστε βεβαίως, αλλά σε γενικές γραμμές δεν αφήνουμε τίποτε να εννοηθεί, τίποτα στην τύχη. Αυτά τα συμπεράσματα του τύπου “πως είναι δυνατόν να μην με είδε;” δεν μας βοηθούν σε καμιά περίπτωση.
H γενική ιδέα της “ευγένειας” στο δρόμο εννοούμε ότι δεν θα απαντήσουμε με επιθετικότητα στην επιθετικότητα, με αγένεια στην αγένεια, με βαρβαρότητα στη βαρβαρότητα. Θα προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε τις συνθήκες – όσον αφορά στη συμπεριφορά των ανθρώπων – μέσα στο χώρο που κινούμαστε φέρνοντας μια πιο ψύχραιμη αντιμετώπιση.
Με σωστό προγραμματισμό στις κινήσεις μας και προειδοποιώντας τους υπόλοιπους χρήστες του δρόμου (αυτοκινητιστές και δικυκλιστές) που κινούνται μαζί μας για το τί σκοπεύουμε να κάνουμε, αλλά κυρίως δείχνοντάς τους τον ανάλογο σεβασμό, κάνουμε τη ζωή μας ασφαλέστερη και καλύτερη. Κι αυτή είναι μια συνήθεια που αξίζει να την καλλιεργήσουμε κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό…
