Αμπούλα του χρόνου
Το σίδερο για τη λαμαρίνα που χρησιμοποιούσε το μπροστινό φτερό του Goggo Isaria 200 της δεκαετίας του ’50 αρκούσε για να φτιαχτεί μια ολόκληρη Vespa. Η ογκώδης, παχουλή αισθητική του γερμανικού σκούτερ, ήταν αυτή που το έκανε να ξεχωρίζει… έστω και αρνητικά Κείμενο: Βασίλης Αντζουλάτος
“Γερμανική αισθητική”, ειδικά τη δεκαετία του ’50. Δυο λέξεις που λένε πολλά. Δεν μπορούμε να πούμε ότι οι Γερμανοί τα κατάφερναν καλά στον συγκεκριμένο τομέα.
Όσο καλοί ήταν στα μηχανολογικά και στην αντοχή των μηχανημάτων που έφτιαχναν, τόσο μέτριας αισθητικής σκούτερ σχεδίαζαν. Βασικά, ήταν ο όγκος το πρόβλημα, αφού το ’50 εμφανίζεται μια γερμανική “σχολή” σκούτερ που θέλει να τα κάνει να μοιάζουν όσο το δυνατό περισσότερο με αυτοκίνητα. Και να καλύπτουν τον αναβάτη όσο το δυνατόν περισσότερο από τον αέρα και τη βροχή. Να λοιπόν τα μεγάλα μπροστινά φτερά και οι ποδιές.
Η βαυαρέζικη Hans Glas GmbH εταιρία που έγινε αργότερα γνωστή για τα μικρά της αυτοκίνητα με έδρα το Dingolfing ξεκίνησε πριν το 1900 φτιάχνοντας αγροτικά μηχανήματα.
Η Glas ενεπλάκη αρχικά με τα σκούτερ και μετά πέρασε στα αυτοκίνητα (είδατε; τα λέγαμε εμείς) για να αγοραστεί από την BMW το 1966, κυρίως για να πάρει η δεύτερη τις πατέντες της: όπως για παράδειγμα τον ελαστικό ιμάντα του εκκεντροφόρου του κινητήρα.
Ιδρυτής της εταιρίας ήταν ο Andreas Glas το 1895, που ονόμασε την εταιρία – τι καλύτερο; – Andreas Glas και ξεκίνησε κατασκευάζοντας ατμοκίνητα αγροτικά μηχανήματα.
Κάνουμε ένα άλμα μισού αιώνα και πάμε στο 1951 που ο Andreas Glas αντικρύζει για πρώτη φορά τις Lambretta και Vespa σε ένα ταξίδι του στην Βερόνα της Ιταλίας.
Ενθουσιάζεται τόσο που ξεκινάει την παραγωγή σκούτερ τον ίδιο χρόνο. Άλλα είδε, άλλα έκανε βεβαίως – τι σχέση μπορεί να έχουν οι καμπύλες των Lambretta και Vespa με αυτές του Goggo Isaria; – ξεκινώντας με ένα σκούτερ 125 κυβικών που ανέβηκαν αργότερα στα 150 (’52) και τέλος στα 200 κυβικά το 1953.
Τα βιβλία λένε ότι μέχρι το 1956 η Glas είχε κατασκευάσει συνολικά 46,181 σκούτερ, ένα καθόλου άσχημο νούμερο, αλλά παρόλα αυτά η παραγωγή σταματάει για να ρίξει η εταιρία όλη της την ενέργεια στα αυτοκίνητα. Διασημότερο των τετράτροχών της εταιρίας ήταν το Goggomobil.
Το Goggo Isaria 200 που ήταν και το πιο μεγάλο και εντυπωσιακό σκούτερ της Glas κάτω από το χοντροκομμένο κορμί του κρυβόταν ένα καθόλα προσεγμένο κατασκευαστικά σκούτερ. Με αξιόλογο σωληνωτό πλαίσιο, σωλήνες μεγάλης διατομής με σωστά δεσίματα, κεντρικά τοποθετημένο κινητήρα – δίχρονο, μονοκύλινδρο JLO, 197 κυβικών και 9,5 ίππων – ψαλίδι και δύο αμορτισέρ για πίσω ανάρτηση.
Μπροστά υπήρχε ανάρτηση με βραχίονες με δυο αμορτισέρ μπροστά και ξεχωριστά ελατήρια. Οι τροχοί ήταν μόλις 8 ιντσών διαμέτρου και τα φρένα ήταν ταμπούρα.
Ο κινητήρας ήταν αερόψυκτος και είχε κιβώτιο ταχυτήτων (στο πόδι-αριστερά) 4 σχέσεων με τον συμπλέκτη αριστερά στο τιμόνι. Το 1954 ο κινητήρας της JLO απέκτησε μιζο-δυναμό, δηλαδή ηλεκτρική εκκίνηση, αλλά και μεγαλύτερους τροχούς 10 ιντσών που βελτίωσαν την οδική του συμπεριφορά.
Οι διαστάσεις του Goggo Isaria 200 μπορεί να ήταν μεγάλες, αλλά η εργονομία δεν ήταν η καλύτερη. Τα πόδια του αναβάτη (ο υπογράφων είχε την τύχη να έχει οδηγήσει για πολλά χιλιόμετρα ένα παρόμοιο 200) περιορίζονταν από το κοντό σε μήκος δάπεδο και το όμορφο, γυμνό τιμόνι ερχόταν σχετικά κοντά στα γόνατά του.
Η σέλα ήταν αρκετά μακριά αλλά υποχωρούσε από το βάρος του αναβάτη και μείωνε την άνεσή της. Ο συνεπιβάτης καθόταν αρκετά καλά με τα πόδια του να πατούν πάνω σε πλατιά και μακριά μαρσπιέ.
Η δύναμη του κινητήρα ήταν αρκετή για να τραβάει το αρκετό βάρος του σκούτερ, ενώ μέσω των υποτετράγωνων διαστάσεων του κινητήρα, ο τελευταίος απέδιδε αρκετή ροπή, τόση που στο Goggo Isaria 200 μπορούσε να προσαρμοστεί και καλάθι.
Το κράτημά του σκούτερ ήταν γενικά μέτριο και εβγαζε “στο περίπου” τις στροφές κάνοντας τον οδηγό να καρδιοχτυπάει συχνά, κρατώντας τον σε εγρήγορση.
Παρότι το 1957 η παραγωγή έχει σταματήσει πλέον και ενώ όλα έχουν χαθεί… εμφανίζεται ένας σοβιετικός κλώνος που ονομάζεται Tula 200 στην ΕΣΣΔ. Η ποιότητα κατασκευής ήταν χαμηλότερη, αλλά η αντιγραφή πλήρης.
Δεδομένου ότι δεν είχε υπάρξει κάποια συνεργασία, μεταξύ Γερμανίας και ΕΣΣΔ μιλάμε για “πειρατικό αντίγραφο” του Goggo, αφού η τόσο μεγάλη ομοιότητα δεν αφήνει αμφιβολίες.
Το ενδιαφέρον είναι ότι μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’60, το συγκεκριμένο σκούτερ θα παραχθεί σε μεγάλες ποσότητες, ενώ το 1959 το σκούτερ θα μετατραπεί σε επαγγελματικό με καρότσα με το όνομα Tula “Murawej” (μυρμήγκι) και θα γίνει πασίγνωστο στις ανατολικές χώρες.
Το οποίο “Μουραβέι” ζει μέχρι σήμερα σε εξελιγμένες παραλλαγές επαγγελματικών τρίτροχων στη Ρωσία και συνεχίζει να κουβαλάει λίγα γονίδια από Goggo Isaria του ’50…
