Tα λάθη πληρώνονται
Η παλαιότερα δημοφιλής και πετυχημένη – τηρουμένων των αναλογιών – εταιρία σκούτερ LML από την Ινδία δεν υπάρχει πια. Κι αυτό είναι επίσημο, με τη βούλα πλέον. Τι πήγε όμως στραβά για μια εταιρία που έδωσε ελπίδα σε χιλιάδες φίλων των κλασικών Vespa PX, ότι θα είχαν την ευκαιρία να αποκτήσουν και αυτοί το αγαπημένο τους σκούτερ χωρίς να δώσουν μια περιουσία;
Σε μια Ινδία που προοδεύει οικονομικά διαρκώς, έχει τον μεγαλύτερο πληθυσμό στον κόσμο, πουλάει ολοένα και περισσότερα – πολλά εκατομμύρια – δίτροχα κάθε χρόνο, παρουσιάζονται συνεχώς περισσότερα μοντέλα και ευρωπαϊκές και γιαπωνέζικες εταιρίες φτιάχνουν εργοστάσια στην αχανή αυτή ασιατική αγορά, χρειάζεται πολλή δουλειά και θέληση για να κάνεις μια πετυχημένη εταιρία να αποτύχει.
Οι ιταλικές Vespa PX – οι οποίες και αυτές δυστυχώς δεν παράγονται πλέον μετά από απόφαση της μητέρας Piaggio – δεν συγκρίνονταν σε καμία περίπτωση από πλευράς τιμής με τις LML. Οι LML αποτελούσαν τη “Βέσπα του φτωχού”, αφού όσον αφορά την εμφάνιση και την κατασκευή δεν είχαν μεγάλες διαφορές ή έπασχαν σε κάποιο σημείο, ενώ ήταν κατά πολύ φθηνότερες. Επίσης οι LML είχαν δεχθεί εξέλιξη, ειδικά στον τομέα των κινητήρων τους, προσφέροντας έτσι μια-δυο ενδιαφέρουσες προοπτικές.
Πρώτα και καλύτερα οι ΡΧ της ινδικής εταιρίας χρησιμοποιούσαν εκτός από δίχρονους και τετράρχρονους κινητήρες, ενώ υπήρχαν και μοντέλα με αυτόματες, φυγοκεντρικές μεταδόσεις. Δεν συμπαθούσες τους δίχρονους κινητήρες και δεν ήθελες να απασχολείσαι με λάδια καύσης; Υπήρχε η LML 200 με τετράχρονο κινητήρα. Δεν είχες καμία όρεξη να γυρνάς διαρκώς τον αριστερό σου καρπό για να βρεις την κατάλληλη σχέση; Υπήρχαν LML αυτόματες, χωρίς ταχύτητες.
Ξεκινώντας μια συνεργασία joint venture με την Piaggio το 1984 για κατασκευή Vespa στην Ινδία, η LML κατάφερε να καλύψει τη ζήτηση της Ινδίας για κλασικές δίχρονες Βέσπες. Όταν η συνεργασία έληξε το 1999 η LML είχε διατηρήσει τα δικαιώματα παραγωγής του σκούτερ, κι έτσι συνέχισε να το παράγει με τα δικά της σήματα. Παράλληλα παρουσίασε κι άλλα μοντέλα σκούτερ, διαφορετικού ύφους, και μια μοτοσυκλέτα, αλλά χωρίς εμπορική επιτυχία.
Ήταν η επιτυχία της LML σε Αμερική και Ευρώπη που υποχρέωσε την Piaggio να επαναφέρει τη Vespa PX στην παραγωγή το 2011. Eιδικά στην Ιταλία η LML – μέσω ενός πολύ έξυπνου και δραστήριου marketing – κατάφερε να πουλάει και 5.000 μονάδες το χρόνο!
Τι πήγε όμως στραβά; Θέλει πολλή και “καλή” δουλειά για να τινάξεις μια καλή επιχείρηση στον αέρα, αφού η αποτυχία, όπως και η επιτυχία… χρειάζεται μέθοδο.
Το πως κατάφερε η άλλοτε κραταιά, γεμάτη αισιοδοξία ινδική εταιρία LML να οδηγηθεί στη χρεωκοπία έγγειται στην έλλειψη χρηματοδότησης, στην έλλειψη εξέλιξης και στην απραξία στα θέμα βελτίωσης διαφόρων εξαρτημάτων που ήταν προβληματικά. Επίσης δεν είχε στηθεί σωστό δίκτυο επισκευαστών ειδικά στην Ινδία, κάτι που δημιουργούσε ένα μόνιμο πρόβλημα.
Κυρίως όμως ήταν η “ατυχία”– όσον αφορά στην Ευρώπη – ήταν ο ερχομός των αυστηρών προδιαγραφών Euro4 και η προοπτική των ακόμα πιο σκληρών προδιαγραφών Euro5 του μέλλοντος. Παράλληλα η εταιρία στην Ινδία “έχανε” την οικονομική της δύναμη, αφού η Τράπεζα της Ινδίας δεν την υποστήριζε όπως στο παρελθόν, διαβλέποντας τα μαύρα σύννεφα στον ορίζοντα.
Τελικά, με την εταιρία να πηγαίνει για εκκαθάριση στις αρχές του 2018, οι δανειστές δεν κατάφεραν να έρθουν σε συμφωνία με τις ενδιαφερόμενες εταιρίες, κι έτσι το εργοστάσιο των 2.000 εργαζομένων στην Kanpur έβαλε λουκέτο.
Οι ιδιοκτήτες των σκούτερ της LML, σε Ευρώπη, Αμερική, Ασία και Ωκεανία εξαρτώνται πλέον από τα εναπομείναντα ανταλλακτικά ανά τον κόσμο για να συντηρήσουν τα αγαπημένα τους σκούτερ. Κρίμα…
