Οι καθρέφτες και η αυξημένη ασφάλεια που προσφέρουν
Θεωρητικά, οι καθρέφτες στο σκούτερ μας βρίσκονται εκεί για να υπηρετούν κάποιο συγκεκριμένο σκοπό. Είμαστε σίγουροι ότι το γνωρίζουμε; Κι αν ναι, πόσοι από εμάς τους χρησιμοποιούμε όσο χρειάζεται; Γιατί το “όσο χρειάζεται” είναι πολύ. Κείμενο: Βασίλης Αντζουλάτος, Φωτογραφίες: Kymco
Έχουμε ένα σκούτερ ή μια μοτοσυκλέτα ή ένα δίτροχο που κινείται. Πάνω του υπάρχει ένας αναβάτης που το οδηγεί και μπροστά του ο δρόμος. Όσο κι αν ακούγεται αστείο ή παράδοξο, είναι πολλοί οι οδηγοί αυτοκινήτων και οι αναβάτες που οδηγούν κοιτάζοντας τον περισσότερο χρόνο αποκλειστικά μπροστά τους. Είναι αυτό που λέγανε παλιά “με παρωπίδες”. Οι παρωπίδες ήταν κάτι τρελά ‘πραγματάκια’ που επινοήθηκαν αιώνες πριν για να μην επιτρέπουν στα μάτια των αλόγων να έχουν περιφερειακή όραση παρά να κοιτάζουν μόνο μπροστά. Πάμε τώρα στο σήμερα: υπάρχουν κάτι αντίστοιχα “πραγματάκια” με ένα μπράτσο και έναν καθρέφτη στην άκρη τους, πάνω στο τιμόνι ή το φέρινγκ του σκούτερ μας, που έχουν τοποθετηθεί εκεί υποχρεωτικά από το νόμο για λόγους ασφαλείας.
Ίσως κάποιοι σκεφτούν ότι το θέμα “καθρέφτες” είναι κάτι που έχει μικρή σημασία για να τους αφιερώσεις ένα ολόκληρο άρθρο συμβουλών ασφαλούς οδήγησης, αφού όλοι, λίγο ως πολύ τους χρησιμοποιούν. Δυστυχώς, όμως, στην Ελλάδα η ζυγαριά γέρνει προς το “λίγο” και όχι προς το “πολύ”. Για να το διαπιστώσετε και πρακτικά αυτό, παρατηρήστε, καθώς πλησιάζετε από πίσω αυτοκίνητα ή δίτροχα, πόσοι λίγοι οδηγοί αντιλαμβάνονται την ύπαρξή σας. Φαίνεται από το ελαφρύ γύρισμα του κεφαλιού τους από τη θέση “ευθεία μπροστά” μέχρι τη στιγμή που τα μάτια τους συναντήσουν τον καθρέφτη.
Αυτό που ώθησε τον γράφοντα να μιλήσει για το συγκεκριμένο ζήτημα, ήταν οι μοντέρνου σχήματος καθρέφτες στο πρόσφατα αποκτηθέν (καθημερινής χρήσης) σκούτερ του. Οι καθρέφτες αυτοί, που προς χάριν του design είναι κομμένοι φάλτσα στις κάτω γωνίες τους, έχουν προκαλέσει προβλήματα στη μετακίνησή του, κάνοντάς την κατά 30-40% πιο ανασφαλή από πριν! Η μειωμένη ορατότητα των συγκεκριμένων καθρεφτών έχει προκαλέσει λάθη σε προσπεράσεις, αλλαγές πορείας και στροφές, αφού μηχανάκια και αυτοκίνητα που ακολουθούν “χάνονται” από το οπτικό πεδίο! Ένα ακόμα έναυσμα για να γραφεί αυτό το άρθρο, μας το έδωσε φίλος ο οποίος έβγαλε τους καθρέφτες από τη μοτοσυκλέτα του, ούτως ώστε να είναι πιο “άγρια και μοδάτη”.
Ξεκινάμε από τα βασικά. Ένας χονδρικός κανόνας για τους καθρέφτες λέει ότι τους ελέγχουμε ανά 20 περίπου δευτερόλεπτα, κυρίως ρίχνουμε μια ματιά στον αριστερό μας καθρέφτη για να δούμε τι γίνεται από πίσω μας, τι “μαγειρεύεται” πίσω από την πλάτη μας.
Η δική μας πρόταση είναι η χρήση των καθρεφτών να γίνεται το αργότερο κάθε 20 δευτερόλεπτα και ανά δυο βλέμματα στον αριστερό καθρέφτη να ρίχνετε κι έναν στον δεξί. Αυτό γιατί υπάρχουν ιδιαιτερότητες στην κίνηση στους ελληνικούς δρόμους, που δικαιολογούν την τήρηση ενός τέτοιου κανόνα.
Το έχουμε ξαναπεί, δεν πειράζει αν το επαναλάβουμε για ακόμα μια φορά για να το εμπεδώσουμε, να μπει καλά στο μυαλό μας: σύμφωνα με τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας όταν δυο οχήματα κινούνται με την ίδια ταχύτητα στον ίδιο δρόμο όπου υπάρχει όριο ταχύτητας – για παράδειγμα κινούνται και τα δύο με 60 km/h – η απόσταση μεταξύ τους μένει σταθερή, δεν αυξομειώνεται. Στην πράξη, όταν κινείσαι με σταθερή ταχύτητα – τη μέγιστη που ορίζει η ειδική πινακίδα – κανένας δεν πρέπει να σε πλησιάσει απειλητικά από πίσω. Η απόσταση που είχατε στην αρχή του δρόμου, πρέπει να παραμένει σταθερή μέχρι το τέλος του. Είκοσι μέτρα απόσταση έχετε π.χ. στην αρχή του δρόμου, είκοσι θα πρέπει να έχετε μέχρι το επόμενο φανάρι ή το επόμενο Stop.
Τα παραπάνω ισχύουν για τις χώρες της Ευρώπης βεβαίως, γιατί στην βαλκανο-ευρωπαϊκή Ελλάδα όλοι οδηγούν πατώντας όσο γκάζι επιθυμούν ανά πάσα στιγμή και όχι με την ταχύτητα που ορίζει ο νόμος. Σταθερή πορεία και σταθερές αποστάσεις δεν υφίστανται εδώ, εμείς είμαστε γρήγοροι! Όποιος δεν αντέχει… σπίτι του, κάπως έτσι δεν πάει;
Δεν θέλουμε να μπούμε σε κοινωνικές ή ηθικοπλαστικές αναλύσεις, δεν είναι ο σκοπός του άρθρου κάτι τέτοιο, γι’ αυτό ας δούμε πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη δεδομένη κατάσταση.
Στον πραγματικό κόσμο και στον ελληνικό δρόμο, λοιπόν, κατά τη διάρκεια της πορείας σας, το πιο συνηθισμένο φαινόμενο είναι αυτός που βρίσκεται αρχικά 50 μέτρα πίσω σας, την επόμενη φορά που θα κοιτάξετε τον καθρέφτη θα είναι κολλημένος πάνω σας. Γεγονός Νο1.
Καθώς κινείστε κανονικά στη λωρίδα σας είναι πολύ συνηθισμένο και εξαιρετικά επικίνδυνο να σας προσπεράσει ή να προσπαθήσει να το κάνει αυτοκίνητο ή μοτοσυκλέτα ή σκούτερ από τα δεξιά σας με ταχύτητα. Γεγονός Νο2.
Άρα, τι μας λένε τα παραπάνω; Πρώτα απ’ όλα, ότι όσο σημαντικό είναι να κοιτάζει κάποιος μπροστά τον δρόμο του (λογικό…), άλλο τόσο είναι στην Ελλάδα να ελέγχει διαρκώς και τους καθρέφτες του! Δώστε έμφαση στο “στην Ελλάδα” για τους παραπάνω λόγους που εξηγήσαμε.
Εκτός από το κοίταγμα στους καθρέφτες, όταν θέλουμε να βεβαιωθούμε ότι τίποτε (με τροχούς) δεν βρίσκεται “στην πλάτη μας”, θα πρέπει να συμπληρώνουμε τον έλεγχο των οχημάτων που μας ακολουθούν με ένα γρήγορο γύρισμα του κεφαλιού προς τα πίσω, ώστε να καλύψουμε τις νεκρές γωνίες των καθρεφτών… όπως αυτοί που έχω πάνω στο δικό μου σκούτερ.
Τη βδομάδα που διανύουμε, λοιπόν, ο υπογράφων θα κάνει δύο πράγματα αν θέλει να είναι συνεπής με τα γραφόμενά του. Καταρχήν, θα αγοράσει ένα ζευγάρι μεγαλύτερων καθρεφτών, διαφορετικού σχήματος, για να είναι πιο ασφαλής στην καθημερινή του μετακίνηση, και κατά δεύτερον θα προσπαθήσει να μεταπείσει τον φίλο μοτοσυκλετιστή που έχει βαλθεί να κυκλοφορεί χωρίς καθρέφτες για λόγους εικόνας-φιγούρας… πάση θυσία.
