Της πόλης τα μυστικά
Τα λάθη του παρελθόντος στην οδήγηση (αλλά και τα σωστά) και η προσεκτική ανάλυσή τους λειτουργούν σαν υπενθυμίσεις στο μυαλό του αναβάτη, ενεργώντας αποτρεπτικά σε παρόμοιες καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε στο παρόν ή στο μέλλον. Πρόκειται για μόνιμες γνωστικές υπενθυμίσεις, που αν γίνουν συνήθειες, τότε αποκαλούνται… ικανότητες. Κείμενο: Βασίλης Αντζουλάτος
Τις ικανότητες μπορεί να τις αποκτήσει κάποιος, είτε μέσω της εκπαίδευσης, είτε μέσω της λεπτομερούς ενδοσκόπησης και ανάλυσης των εκάστοτε περιπτώσεων-συμβάντων, είτε μέσω της εμπειρικής μεθόδου “δοκιμή και λάθος” (trial and error). Όμως δεν είναι όλοι οι αναβάτες ίδιοι. Άλλοι “παίρνουν τα γράμματα” (που λέγανε παλιά για τη γνώση) πιο εύκολα, άλλοι πιο δύσκολα.
Πολλές φορές, για παράδειγμα, είναι εξαιρετικά δύσκολο να εντοπιστούν τα λάθη στην οδήγηση καθώς κινούμαστε μέσα στην καθημερινή φασαριόζικη κίνηση της πόλης.
Πως να μετατρέψεις όλες αυτές τις δεκάδες πληροφοριών και καθημερινών συμβάντων σε εμπειρία και ικανότητα; Δύσκολο έτσι; Γι’ αυτό κι εμείς γράφουμε άρθρα συμβουλών οδήγησης στο Scooternet. Σήμερα ρίχνουμε μια ματιά σε μερικά από λάθη που κάνουμε καθώς κινούμαστε με το σκούτερ ή τη μοτοσυκλέτα ή το παπί μας μέσα στην κίνηση της πόλης, στο πρώτο μέρος του άρθρου μας.
Άλλο είναι οδηγώ αυτοκίνητο, άλλο οδηγώ σκούτερ
Λένε ότι “αν νομίζεις ότι το να οδηγείς αυτοκίνητο είναι ίδιο με το να οδηγείς δίτροχο (σκούτερ, μοτοσυκλέτα, κ.λπ.) – τότε καλύτερα να μην οδηγήσεις ξανά δίτροχο στη ζωή σου”. Καμία σχέση δεν έχει ο χειρισμός και η οδήγηση ενός αυτοκινήτου με ένα σκούτερ. Είναι σαν την ιππασία και το πατίνι.
Οι τομείς που πρέπει να φροντίζει ένας αναβάτης δίτροχου, οι χειρισμοί του για να κινηθεί, είναι τουλάχιστον τριπλάσιοι σε σχέση με τους αντίστοιχους ενός οδηγού αυτοκινήτου.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα επίπεδα συνείδησης και αντίληψης χώρου, χρόνου και αποστάσεων που καλείται να αντιλαμβάνεται ένας αναβάτης (σε σύγκριση με έναν οδηγό αυτοκινήτου), έτσι ώστε κάποιος να οδηγήσει με ασφάλεια. Ο αναβάτης πρέπει να διαθέτει μεγάλη περιφερειακή και εξειδικευμένη αντίληψη, αλλά και επίγνωση της φύσης και της ροής της κυκλοφορίας και των οδικών συνθηκών.
Φροντίζω να φαίνομαι
Το έχουμε ξαναπεί και είναι τόσο σημαντικό θέμα που έχουμε αφιερώσει ολόκληρο άρθρο σε αυτό (πατήστε εδώ για να το διαβάσετε). Όταν οδηγάμε μέσα στην πόλη καθισμένοι πάνω στο σκουτεράκι μας ψηλότερα από τις οροφές των αυτοκινήτων νομίζουμε ότι γινόμαστε ορατοί από παντού. Έχουμε τη λανθασμένη εντύπωση ότι όλοι μας βλέπουν, άρα και όλοι μας προσέχουν.
Το κόλπο όπως έχουμε γράψει είναι να βάλουμε καλά στο μυαλό μας ότι δεν μας βλέπει κανείς απ’ όλους αυτούς που κινούνται μαζί και γύρω μας, άρα πρέπει εμείς να τους κάνουμε να μας δουν.
Αυτοκίνητα θα μας κλείσουν το δρόμο, θα στρίψουν μπροστά μας χωρίς φλας, θα αλλάξουν πορεία χωρίς να κοιτάξουν, πεζοί θα πάνε να περάσουν μπροστά μας, οδηγοί θα μιλάνε στο κινητό και θα κάνουν πράγματα που ούτε να φανταστούμε δεν μπορούμε. Αν έχουμε στο μυαλό μας ότι “είμαστε αόρατοι”, τότε τίποτε δεν μας ξαφνιάζει.
Ανάβουμε φώτα, αναβοσβήνουμε φώτα, κορνάρουμε ελαφρά στη χειρότερη περίπτωση, φροντίζουμε να βλέπουμε και να μας βλέπουν οι οδηγοί αυτοκινήτων στους καθρέφτες τους. Γιατί εκτός από την “ηθελημένη, επιλεκτική τύφλωση” των οδηγών αυτοκινήτων- που “δεν βλέπουν δίτροχα στον δρόμο” αφού τα θεωρούν “ελάχιστα απειλητικά, άρα ασήμαντα” – υπάρχουν και οι νεκρές γωνίες των καθρεφτών τους… αν υποθέσουμε οτι χρησιμοποιούν τους καθρέφτες κατά την κίνησή τους. Διαβάστε παρακάτω…
Προσοχή στα τυφλά σημεία (νεκρές γωνίες)
Υπάρχουν γωνίες πίσω από κάθε αυτοκίνητο, που ακόμα κι αν ο οδηγός του έχει τις καλύτερες προθέσεις, κοιτάζοντας διαρκώς τους τρεις καθρέφτες του, απλά δεν μπορεί να μας δει, γιατί το είδωλο μας κρύβεται από διάφορα εμπόδια.
Ας ξεκινήσουμε με τα προφανή. Οι οδηγοί αυτοκινήτων πολλές φορές αποτυχαίνουν να αντιληφθούν την παρουσία ολόκληρων αυτοκινήτων… πολύ περισσότερο ένα σκούτερ, μια μοτοσυκλέτα, που έχει το ένα τρίτο του όγκου ενός αυτοκινήτου!
Αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχουν νεκρές γωνίες, τυφλά σημεία σε κάθε αυτοκίνητο: κολόνες και κολονάκια, καθίσματα και μαξιλαράκια, μικρά πίσω τζάμια, κ.λπ. Που μας εξαφανίζουν, “μας κάνουν αόρατους”.
Αν βρεθούμε σε νεκρή γωνία ενός αυτοκινήτου ή ενός φορτηγό, αυτό το καταλαβαίνουμε γιατί δεν βλέπουμε το πρόσωπο (κεφάλι) του οδηγού μέσα στους καθρέφτες του αυτοκινήτου. Ναι, κοιτάμε τους καθρέφτες του αυτοκινήτου που προπορεύεται. Κοιτάμε την κίνηση του κεφαλιού του οδηγού.
Καθώς προσπερνάμε ο σωστός οδηγός, αυτός που μας έχει δει, κάνει μια μικρή ή μεγαλύτερη κίνηση-στροφή προς την πλευρά μας. Αν αυτός ή αυτή που προσπερνάμε, δεν κάνει καμία κίνηση του κεφαλιού: απλά χαζεύει ή έχει κολλήσει το βλέμμα του μπροστά. Αυτό είναι που ονομάζουμε “παρωπίδες” και σίγουρα δεν μας έχει αντιληφθεί.
Όποτε υποψιαστούμε λοιπόν ότι κινούμαστε σε νεκρή γωνία – τυφλό σημείο ενός αυτοκινήτου φροντίζουμε να βγούμε από αυτό το συντομότερο με έναν γρήγορο και ασφαλή ελιγμό.
Περνάω πρώτος στα φανάρια και τις διασταυρώσεις;
Είναι μια κακή συνήθεια που πρέπει να την προσέχουμε. Ειδικά αν στα φανάρια εμφανιστούν “αντίπαλοι”, γρήγορες εκκινήσεις, εγωισμοί και ανταγωνισμοί. Πρέπει να είμαστε υπερβολικά επιφυλακτικοί και να θυμώμαστε πάντα ότι οι αναβάτες και οι οδηγοί γύρω μας δεν έχουν σε καμία περίπτωση τις ικανότητες που εμείς νομίζουμε. Ή τα αντανακλαστικά και τις αντιδράσεις που εμείς πιστεύουμε ότι διαθέτουν. Πόσο απλό ε; Κι όμως το ξεχνάμε συνέχεια.
Όταν ανάψει πράσινο φανάρι, αφού πρώτα ελέγξετε δεξιά και αριστερά ή από την πλευρά που έχει σταματήσει η ροή της κίνησης με κόκκινο, κάντε το εξής κόλπο: καθυστερήστε λίγο να ανοίξετε το γκάζι, δώστε στον εαυτό σας ένα δευτερόλεπτο χρόνου.
Κάντε το ίδιο κι όταν περνάτε διασταυρώσεις, καθώς κινείστε με πράσινο φανάρι. Πριν τη διασταύρωση πιάστε και τα δυο φρένα ελαφρά, κόψτε λίγη ταχύτητα, ετοιμαστείτε για δυνατό φρενάρισμα, ελέγξτε ότι από τις διασταυρώσεις δεν έρχεται, ούτε ξεκινάει κάποιο όχημα και τότε ανοίξτε το γκάζι για να διασχίσετε τη διασταύρωση. Πολύπλοκο; Ίσως. Ασφαλέστερο; Σαφώς…
(Συνεχίζεται…)
