Επικεφαλής… ακατοίκητο

του Βασίλη Αντζουλάτου

Ευτυχώς που ψύχρανε ο καιρός, έπεσαν και οι πρώτες βροχές και έτσι τα τριτοκοσμικά φαινόμενα στους δρόμους της Αθήνας, των άλλων πόλεων και της ελληνικής υπαίθρου ελαττώθηκαν σημαντικά. Οι σκουτερίστες και οι μοτοσυκλετιστές ξανάβαλαν κράνη και μπουφάν. Επιτέλους και ευτυχώς…

Ανόητοι, Ανεγκέφαλοι και Άμυαλοι.
Απαράδεκτοι, Αφελείς και Ανεκδιήγητοι…
Αν ήθελα να προσβάλω όλους αυτούς τους “Αχαρακτήριστους”, που βλέπαμε να κυκλοφορούν όλο το καλοκαίρι χωρίς κράνος, θα προσπαθούσα να βρω κι άλλα … κοσμητικά επίθετα που να αρχίζουν από Άλφα. Με αυτόν τον τρόπο σκεφτόμουν να ξεκινήσω τούτες εδώ τις “απόψεις”, αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι δεν είναι ιδιαίτερα κομψό να λούζεις με βρισιές ανθρώπους τους οποίους στην πραγματικότητα θέλεις να συνετίσεις, υποδεικνύοντάς τους το λάθος τους. Στο κάτω-κάτω “αδέλφια μας στο δρόμο” είναι κι αυτά.

Αναφέρομαι σε αυτούς που ξαναρίχνουν στα Τάρταρα το θέμα της ασφάλειας και της σωματικής ακεραιότητας πάνω σε δύο τροχούς, αρνούμενοι να φορέσουν κράνος! Σε μια άλλη, υποθετική διάσταση θα έπρεπε να υπάρχουν εθελοντές στα φανάρια, οι οποίοι να τους υπενθυμίζουν ότι ακόμα και μια σφαλιάρα κάνει το κεφάλι να πονάει – πόσο μάλλον μια πρόσκρουση στην άσφαλτο, έστω και με 20 χιλιόμετρα την ώρα, που γίνεται με εντυπωσιακά πολλαπλάσια δύναμη.

Πόνος. Για σκεφτείτε το αυτό… πόνος. Δεν θα μιλήσω για μακάβριες περιπτώσεις χτυπημένων, σπασμένων κεφαλιών.Πάρτε την πιο απλή συνέπεια μιας πτώσης: τον πόνο. Ή αν θέλετε τον πονοκέφαλο, έναν από τους πιο κοινούς αλλά και χειρότερους πόνους που υπάρχουν, ο οποίος, έτσι και διαρκέσει λίγες ώρες παραπάνω, νομίζεις ότι σου αλλοιώνει την ύπαρξη και τον τρόπο που βλέπεις τη ζωή!

Ένα άλλο, επίσης απλό πράγμα, που δεν υπολογίζουν αυτοί που συνειδητά δεν φορούν κράνος, είναι τα σημάδια. Αυτά δηλαδή που μπορεί να κληρονομήσει κανείς, ίσως και εφ’ όρου ζωής, ακόμα κι ύστερα από ένα ασήμαντο σύρσιμο του δέρματος στην άσφαλτο. Ουλές, κοψίματα, σκισίματα που παραμένουν για χρόνια σαν άσχημα παράσημα πάνω στο πρόσωπο, δεν είναι και ό,τι καλύτερο …

Κινούμαι εδώ και πολλή ώρα μαζί με έναν μοτοσυκλετιστή μέσα στην πόλη. Μια πηγαίνει αυτός μπροστά, μια πηγαίνω εγώ, μια κινούμαστε παράλληλα. Έχουμε περάσει καμιά δεκαριά φανάρια μαζί, έχουμε σταματήσει άλλες τόσες φορές, έχουμε διανύσει πολλά χιλιόμετρα παρέα. Είναι από τις φάσεις που λες “δεν υπάρχει περίπτωση, στο ίδιο μέρος πάμε!”. Ο τύπος δεν φοράει ούτε κράνος, ούτε γάντια και, φυσικά, ούτε μπουφάν.

Παρατηρώ τις κινήσεις του σώματός του και τον τρόπο που οδηγεί. Έστω και λίγα χρόνια αν οδηγείς δίτροχο, είσαι σε θέση να αντιλαμβάνεσαι “τι ρόλο παίζει” ο καθένας που οδηγεί μοτοσυκλέτα ή σκούτερ. Αν οδηγείς δεκαετίες, τότε μπορείς να κάνεις στον άλλο μέχρι και… αξονική τομογραφία μέσα στα πρώτα 15 δευτερόλεπτα. Ο “δικός” μας, λοιπόν, εμφανίζει έναν δισταγμό στις κινήσεις του, που τον ωθεί σε ασαφείς χειρισμούς. Ο άνθρωπος αυτός δεν εμπιστεύεται ούτε τη μοτοσυκλέτα που οδηγεί, αλλά ούτε και τον εαυτό του. Παρ’ όλα αυτά το “παίζει”, προσπαθεί να δείξει ότι “το έχει”, ότι τα καταφέρνει να δαμάσει αυτό το μοντέρνο δίτροχο μηχάνημα, που θεωρεί ότι τον αναδεικνύει κοινωνικά. Ίσως γι’ αυτό να μην φοράει κράνος: επειδή η έλλειψη κράνους – η “λεβέντικη” ανεμελιά, ο τσαμπουκάς, η επίδειξη της δήθεν τόλμης – αποτελεί μέρος της παράστασης στην προσπάθεια να πείσει εαυτόν και περίγυρο, για τις ικανότητες που (δεν) έχει. Δεν ξέρεις καμιά φορά τι παιχνίδια κάνει το μυαλό.

Ευτυχώς ψύχρανε ο καιρός, άρχισε και να βρέχει. Επιστροφή λοιπόν στην “κανονικότητα” του μπουφάν, του κράνους και των γαντιών, που μας προφυλάσσουν… από “διάφορα”. Ένα από αυτά είναι να υποβιβάζονται όσοι χρησιμοποιούν σκούτερ ή μοτοσυκλέτα σε επίπεδα ανεγκέφαλου πρωτογονισμού. Β. Α.