Το φωνάζαν Λούη!
Ονομαζόταν Lambretta Lui, αλλά το φώναζαν απλά Lui (Λούη) και ήταν ένα μικρό σκούτερ που κατασκεύαζε η ιταλική εταιρία Innocenti από τον Μάρτιο του 1968 έως τον Ιούνιο του 1969, μόλις κάτι παραπάνω από έναν χρόνο, δυστυχώς – κι όμως παραμένει ένα από τα πιο προχωρημένα αισθητικά σκούτερ που φτιάχτηκαν ποτέ! Kείμενο: Βασίλης Αντζουλάτος
Εκτός Ιταλίας το Lui πουλιόταν με τα ονόματα Luna (50 CL), αλλά και Vega (75 S) και Cometa (75 SL) και παρόλο που δεν έγινε εμπορική επιτυχία, εκ των υστέρων αναγνωρίστηκε σαν ένα από τα πιο σημαντικά δίτροχα ιταλικής σχεδίασης, ενώ μέχρι σήμερα θεωρείται ως ένα από τα πιο ξεχωριστά και εμβληματικά μοντέλα της μεγάλης ιστορίας της θρυλικής Lambretta.
Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1960, ο κατασκευαστής με έδρα το Lambrate στο Μιλάνο αποφάσισε να κατασκευάσει ένα απλό, “καθαρό”, προσιτό σκούτερ για να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό, αλλά και την κρίση που μάστιζε τη βιομηχανία των σκούτερ, μετά τον ερχομό των πρώτων φθηνών mini car.
To Lui ήταν ένα καινοτόμο και «φουτουριστικό» σκούτερ της Innocenti, σχεδιασμένο όχι κάποιον τυχαίο, αλλά από τον οίκο Bertone!
Παρότι είχε πρωτοποριακή εμφάνιση και τεχνολογία, όπως την αυτόματη μίξη λαδιού-βενζίνης στην έκδοση SL, δεν γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία λόγω της υψηλής τιμής του, αλλά και της οικονομικής αφαίμαξης που προκάλεσε στην Innocenti με αποτέλεσμα να το αποσύρει γρήγορα από την παραγωγή.
Bασικός στόχος του Lui ήταν να απευθυνθεί σ’ ένα πιο νεανικό κοινό και να χτυπήσει τις πωλήσεις της Vespa 50 (ή Vespino υποκοριστικά) που είχαν κυκλοφορήσει το 1965 και τα πήγαιναν καλά στις πωλήσεις.
Φωτογραφίες: Museo Nicolis (Ιταλία)
Η Innocenti αντί να πατήσει και πάλι πάνω στις γραμμές των εμβληματικών Lambretta, όπως είχε κάνει η Piaggio με τη Vespa 50 που ακολούθησε τις γραμμές των μεγάλων αδελφών της, προτίμησε να κάνει κάτι ιδιαίτερα καινοτόμο. Όντως το πέτυχε, αλλά ο κόσμος της εποχής δεν ακολούθησε.
Το πρώτο πρωτότυπο του Lui, που κατασκευάστηκε το 1967 από τους σχεδιαστές της Innocenti, ενσωματώνοντας αισθητικές, αλλά και διάφορες τεχνικές και κατασκευαστικές λύσεις, όταν ολοκληρώθηκε ήταν άσχημο αισθητικά και έτσι το έργο δόθηκε στον Bertone.
Ο σχεδιαστικός του οίκος δημιούργησε το πρωτότυπο “Luna Range” (σε διάστημα μόλις τριών μηνών), το οποίο εγκρίθηκε από την Innocenti και μπήκε κατευθείαν στην παραγωγή σχεδόν αμετάβλητο.
Το Lambretta 50 Lui παρουσιάστηκε στις 28 Μαΐου 1968. Οι δύο εκδόσεις που ήταν διαθέσιμες με τον κινητήρα των 50 cc ήταν η C και η CL, η δεύτερη με διαφορετικό σχεδιασμό τιμονιού και προβολέα. Οι τιμές τους ήταν υψηλές στις 89.500 λιρέτες και 95.000 λιρέτες αντίστοιχα. Επίσης οι επιδόσεις του Lui δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο (απόδοση μόλις 1,5 ίππων) αφού μοιραζόταν τον κινητήρα με το “εμφάνισης Lambretta” J50.
Η Innocenti επένδυσε πολλά χρήματα σε μια τεράστια διαφημιστική εκστρατεία, χρησιμοποιώντας την τηλεόραση, τον κινηματογράφο και τα έντυπα μέσα, αφού πίστεψε πολύ σε αυτό το μοντέλο, το οποίο όμως δεν κατάφερε να αποφέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Ένας από τους λόγους, όπως είπαμε, ήταν η υψηλή τιμή του.
Στο τέλος του 1968, παρουσιάστηκε μια έκδοση με κινητήρα 75 cc, με λίγες αισθητικές αλλαγές, επίσης διαθέσιμη σε δύο παραλλαγές, την S (στις 115.000 λιρέτες) και την SL (125.000 λιρέτες), ενώ η SL διέθετε αυτόματη αντλία ανάμιξης λαδιού στη βενζίνη, ένα σύστημα που τοποθετήθηκε για πρώτη φορά σε σκούτερ.
Φωτογραφία: Museo Nicolis (Ιταλία)
Παρ’όλα αυτά, ήταν αργά πια αφού το “πλοίο είχε σαλπάρει”…
Παρά την τεράστια διαφημιστική καμπάνια της Innocenti, οι πωλήσεις ήταν χαμηλές (37.614 μονάδες), γεγονός που οδήγησε στην εξαφάνιση του “Lui” από την αγορά το 1969.
Ένα από τα προβλήματα του μοντέλου ήταν πως είχαν φτιαχτεί νέες εργαλειομηχανές για την παραγωγή του με τεράστιο κόστος, αφού το λάθος της Innocenti ήταν ότι δεν είχε δώσει οδηγίες στον Bertone για να δημιουργήσει ένα σκούτερ που θα μοιραζόταν κάποια τμήματα και εξαρτήματα από υπάρχοντα μοντέλα ώστε να μειωθεί το κόστος.
Επίσης στο Lui – λόγω της δομής του – έλειπαν σημαντικά, συνηθισμένα χαρακτηριστικά των σκούτερ, όπως η μεγάλη ποδιά που προστάτευε τα πόδια, ο γάντζος τσαντών, οι βάσεις για ζελατίνα/παρμπρίζ και η εφεδρική ρεζέρβα. Το ένα λάθος πίσω από το άλλο.
Και τα λάθη όπως είναι γνωστό… πληρώνονται.
