Αποστασιοποίηση και αποφυγή
Οργή μέσα στην πόλη. Και σε ποιον δεν έχει συμβεί; Να χάσει την ψυχραιμία του και να εμπλακεί σε λεκτική αντιπαράθεση στο δρόμο. Σπανιότερα να πιαστεί στα χέρια στη μέση του δρόμου. Οι αναβάτες σκούτερ και μοτοσυκλετών πολύ συχνά βρίσκονται στη δυσάρεστη θέση να απειληθούν συνήθως από αυτοκινητιστές και να θυμώσουν, όντας οι πιο ευπαθείς χρήστες του δρόμου. Έχουμε δίκιο να εξοργιζόμαστε με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω τους, αλλά είναι προτιμότερο να μάθουμε να περιορίζουμε τον θυμό μας. Εύκολο να το λέμε, δύσκολο να το πετύχουμε… Κείμενο: Β. Αντζουλάτος, Φωτογραφίες: Kymco
Όλα πηγαίνουν μια χαρά, μέχρι που μας συμβαίνει κάτι αναπάντεχο…
Τα ετήσια στατιστικά στοιχεία στην Ελλάδα δεν περιέχουν τις περιπτώσεις συμπλοκών αυτοκινητιστών, δικυκλιστών, κ.λπ. στο δρόμο. Αν όμως συνέβαινε κάτι τέτοιο, υπήρχε δηλαδή καταγραφή, σίγουρα τα αποτελέσματα θα ήταν εντυπωσιακά πολλά.
Ο κλασικός φόβος των χρηστών του δρόμου εκφράζεται μέσα από το κλασικό “ποτέ δεν ξέρεις ποιος θα τύχει μπροστά σου, ποιον θα συναντήσεις στο δρόμο σου” και πολλές φορές ο φόβος επιβεβαιώνεται.
Επιθετικοί χαρακτήρες, οξύθυμοι, απογοητευμένοι, αδιάφοροι για όλους τους υπόλοιπους γύρω τους, συμπλεγματικές προσωπικότητες, χιλιάδες άσχετοι και εκατοντάδες οδηγοί αυτοκινήτων που χρησιμοποιούν κινητά τηλέφωνα την ώρα που οδηγούν, δημιουργούν ένα εκρηκτικό περιβάλλον που μάλλον εύκολα μπορεί να φέρει έναν αναβάτη σκούτερ ή μοτοσυκλέτας σε κατάσταση οργής.
Αισθανόμαστε απειλούμενο, θυμώνουμε-βγάζουμε καπνούς!
Καταστάσεις που αρκεί μια κουβέντα, μια χειρονομία, μια προσβολή, μια βρισιά ή ακόμα και ένα άγριο κοίταγμα να φέρει δυο ανθρώπους αντιμέτωπους, ακόμη και να πιαστούν στα χέρια.
Πολλές φορές μας πνίγει το δίκιο, αφού έχουμε κάθε δικαίωμα να διαμαρτυρηθούμε, αρκεί να το κάνουμε με ηρεμία και αν είναι δυνατόν με σεβασμό προς αυτόν που μας έχει τρομάξει ή απειλήσει τη σωματική μας ακεραιότητα.
Ο βασικός κανόνας είναι εμείς να διατηρούμε την ψυχραιμία μας, αλλά και την απόσταση από τον “άλλον”, γιατί δεν έχουμε απολύτως καμία ιδέα για το ποιος βρίσκεται στην άλλη πλευρά.
Αποφεύγουμε τη σύγκρουση. Αδιαφορούμε και απομακρυνόμαστε
Υπάρχουν κανόνες που μπορούν να μας βοηθήσουν, τους οποίους συνοψίσουμε παρακάτω:
– Σεβόμαστε τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Έτσι όχι μόνο έχουμε το δίκιο, αλλά και τον νόμο με το μέρος μας.
– Αν κάναμε έναν λάθος χειρισμό, μια λάθος κίνηση, ζητάμε συγγνώμη. Γρήγορα, ευδιάκριτα, με ευγένεια.
– Αποφεύγουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τις αντιπαραθέσεις με τους επιθετικούς οδηγούς. Σίγουρα δεν κουνάμε τα χέρια μας κοντά τους και… ακόμα πιο σίγουρα δεν τους πλησιάζουμε απειλητικά. Στην πραγματικότητα ο θυμός που εκφράζουν προς εμάς δεν είναι απαραίτητο να προέρχεται αποκλειστικά από το συμβάν και να είμαστε εμείς ο λόγος που συμπεριφέρονται επιθετικά. Είναι πολύ πιθανό να κουβαλάνε το πρόβλημα πριν μας συναντήσουν.
– Δεν κάνουμε χυδαίες, προσβλητικές χειρονομίες προς τους άλλους και δεν ανταποδίδουμε αν τύχει και μας τις κάνουν οι άλλοι. Με απλά λόγια: αποφεύγουμε και αγνοούμε τις προκλήσεις.
– Δεν σταματάμε το σκούτερ ή τη μοτοσυκλέτα μας για να μαλώσουμε, δεν κατεβαίνουμε από τη σέλα, αλλά συνεχίζουμε το δρόμο μας, ακόμα κι αν μας έχουν “κοπεί τα γόνατα” από την τρομάρα και τον θυμό (κυρίως λόγω έκκρισης αδρεναλίνης στο σώμα μας).
– Αν αισθανθούμε ότι έχουμε εμπλακεί σε μια επικίνδυνη κατάσταση, δεν ντρεπόμαστε και ζητάμε βοήθεια από τον κόσμο γύρω μας, είτε κορνάροντας, είτε τραβώντας την προσοχή του περίγυρου, ειδικά αν αισθανόμαστε ότι απειλείται σοβαρά η σωματική μας ακεραιότητα.
Μια κουβέντα για το τέλος.
Η εκπαίδευση, η καλλιέργεια, ο χαρακτήρας ενός λαού και ο πολιτισμός του αντικατοπτρίζεται στη συμπεριφορά που επιδεικνύει στο δρόμο. Τελεία και παύλα.
Αργότερα, μετά το “κακό” συμβάν απλά το διηγούμαστε σαν κάτι μακρινό και ασήμαντο…
