Σκούτερ σε ρόλο μοτοκρός
Πώς οδηγούμε σκούτερ σε δρόμους με λακκούβες; Ή μάλλον, πώς οδηγούμε σκούτερ στην Ελλάδα, όπου όλοι οι δρόμοι είναι κακοφτιαγμένοι; Υπάρχουν τρόποι για να απαλύνουμε το βάρος των διαρκών τρανταγμάτων, υπάρχουν τεχνικές επιβίωσης.
Επιστρέφω στο σπίτι ύστερα από μια ηλιόλουστη μέρα γεμάτη βόλτες με σκούτερ. Φτάνω σε ένα σημείο της πόλης όπου ο δρόμος, η λεωφόρος για την ακρίβεια, έχει μόλις ασφαλτοστρωθεί εκ νέου. Καλή άσφαλτος σκέφτομαι και χαμογελώ, μα την επόμενη κιόλας στιγμή το χαμόγελό μου κόβεται απότομα, αφού πέφτω σε συστοιχία λακκουβών οι οποίες δεν έχουν επισκευαστεί αλλά απλά “πασαλειφτεί” από πάνω.
Οι δρόμοι αυτής της χώρας δεν έχουν καμιά ελπίδα: με λακκούβες ήταν, με λακκούβες θα μείνουν. Εμείς πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτές, γιατί… ζούμε ανάμεσά τους.
Νομίζεις λοιπόν ότι επειδή πήρες το καινούριο υπέροχο σκουτεράκι σου, θα μπορείς να περιπλανιέσαι στους δρόμους της πόλης και της εξοχής ανενόχλητος; Λάθος κάνεις, γιατί θα έχεις πάντα για παρέα τις ατέλειες των δρόμων, που θα σε συνοδεύουν σε δύο, γενικά, μορφές: είτε ως λακκούβες, είτε ως υπερυψωμένες ανωμαλίες, εξογκώματα, σε ποικιλία, βεβαίως, διαστάσεων. Αυτά τα δυο πρέπει να αποφεύγουμε, όχι μόνο για να προστατεύουμε τις αρθρώσεις και τη μέση μας από τα τραντάγματα, αλλά και για να μπορούμε να διατηρούμε την επιθυμητή πορεία μας.
Αρχή πρώτη: ό, τι τραντάζεται μετακινείται – μετακινείται προς την κατεύθυνση που ορίζει η δύναμη που δέχεται. Μπορεί η δύναμη που εισπράττει η μπροστινή ανάρτηση του σκούτερ από την ανωμαλία της επιφάνειας του δρόμου να είναι ελαφρώς διαγώνια. Το τιμόνι θα επηρεαστεί και η πορεία μας δεν θα είναι ευθύγραμμη, η γραμμή μας θα χαλάσει, θα χρειαστεί να τη διορθώσουμε για να συνεχίσουμε να πηγαίνουμε ίσια.
Επίσης, μια οπίσθια ανάρτηση που τερματίζει δεν είναι μια καθόλου ευχάριστη εμπειρία, καθώς πολλές φορές τη νιώθουμε να διαπερνάει όλη την σπονδυλική μας. Το πρόβλημα αυτό εντείνεται στην περίπτωση των σκούτερ, τα οποία, λόγω της σχεδίασής τους και των ιδιαίτερης δομής των κινητήρων τους, επιβαρύνουν ιδιαίτερα την πίσω ανάρτηση. Η αναρτώμενη μάζα είναι μεγάλη, τα αμορτισέρ συνήθως δυσκολεύονται να αντεπεξέλθουν, οι σκουτερίστες πρέπει να υιοθετούν δικές τους τακτικές οδήγησης.
Κατά πρώτον υπάρχουν τα μάτια. Αυτά τα εκπληκτικά όργανα του σώματός μας, που όταν συνδέονται με το μυαλό και τη λογική κάνουν θαύματα. Το πρώτο πράγμα που κάνουμε όταν οδηγούμε σκούτερ είναι ότι χρησιμοποιούμε τα μάτια μας για να σαρώνουμε την επιφάνεια του δρόμου μπροστά μας. Δεν πρέπει ποτέ να αφήνουμε το βλέμμα να αφαιρείται, γιατί οι περιορισμένης διαδρομής – και συνήθως σφιχτής λειτουργίας – αναρτήσεις του σκούτερ μας έχουν “στήσει καρτέρι”.
Αμέσως μετά, οφείλουμε να αξιοποιούμε τα αντανακλαστικά που έχουμε αποκτήσει μέσα από την εμπειρία ή την εξάσκηση: πιέζουμε ή τραβάμε το τιμόνι ανάλογα, ή χρησιμοποιούμε το σώμα μας για να αλλάξουμε την πορεία του σκούτερ μας.
Στόχος μας είναι να αποφεύγουμε εντελώς τις κακοτοπιές του δρόμου, κι αν κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο, τότε να τις αποφεύγουμε όσο το δυνατόν καλύτερα και πιο ανώδυνα. Πώς μεταφράζεται αυτό; Αν έχουμε, παραδείγματος χάρη, μπροστά μας μια μεγάλη λακκούβα που στα άκρα της έχει μικρότερο βάθος, τότε επιλέγουμε να την περάσουμε από αυτό το ρηχό σημείο και όχι από τον “κρατήρα” στο κέντρο της. Αν δούμε ότι δεν τα καταφέρνουμε, ότι θα τρανταχτεί το είναι μας, αφού ελέγξουμε πρώτα τον καθρέφτη – μήπως έρχεται κανένας κατά πάνω μας με όρεξη – φρενάρουμε έντονα και κάνουμε ελιγμό αποφυγής. Άν μπορούμε.
Πάμε τώρα στο δεύτερο σενάριο, το χειρότερο, που έχει να κάνει με την αδυναμία αποφυγής της ανωμαλίας του δρόμου. Σε αυτή την περίπτωση, κι αφού το έχουμε πάρει απόφαση ότι “δεν την γλιτώνουμε”, εφαρμόζουμε την τεχνική… “μοτοκρός”: τραβάμε το τιμόνι κρατώντας το γκάζι ανοικτό και σηκωνόμαστε από τη σέλα ώστε να προστατεύσουμε τη μέση μας και να βοηθήσουμε το σκούτερ μας να παραμείνει στην προδιαγεγραμμένη πορεία του. Οι αναρτήσεις δουλεύουν καλύτερα και το σύνολο παραμένει σταθερότερο.
Θέλετε να πούμε με δυο λόγια τα παραπάνω; Κοιτάμε, κρίνουμε, ξεκινάμε τις κινήσεις αποφυγής επιβράδυνσης και αν αυτές δεν είναι δυνατές, τότε τραβάμε το τιμόνι κι ανασηκωνόμαστε από τη σέλα. Έτσι οδηγούνται τα σκούτερ στην Ελλάδα…
