Υπάρχουν κάμποσα “αν” που μας οδηγούν στην οικονομία
Δεν είναι ένα, ούτε δύο, αλλά πολλά τα κόλπα και τα tips που μπορούν να κάνουν τη ζωή μας και τη χρήση ενός σκούτερ οικονομικότερη. Δεδομένου ότι η περίοδος που διανύουμε δεν είναι και η καλύτερη, το παρακάτω άρθρο θα βοηθήσει πολλούς συνάδελφους αναβάτες σκούτερ στην καθημερινότητά τους, αλλά και μακροπρόθεσμα.
Αν τα χρήματα που διαθέτουμε δεν αρκούν για ένα καινούργιο σκούτερ, τότε υποχρεωτικά θα κινηθούμε στο χώρο των μεταχειρισμένων. Δυο είναι οι δρόμοι: οι ιδιωτικές αγγελίες και τα καταστήματα μοτοσυκλετών-σκούτερ.
Αν δεν μας φτάνουν τα χρήματά μας για το 300άρι που θα θέλαμε ιδανικά να αγοράσουμε, τότε… προτιμούμε ένα 200άρι και κάνουμε υπομονή μέχρι τη στιγμή που θα συγκεντρώσουμε το ποσό για ένα σκούτερ μεγαλύτερου κυβισμού.
Ακόμα κι αν πιστεύουμε το αντίθετο, ένα 150άρι ή ένα 200άρι είναι “ό,τι πρέπει” για χρήση μέσα στην πόλη, ακόμα και για διαδρομές εκτός αυτής και για ταξίδια… αρκεί να μην έχουμε δεύτερο άτομο στη σέλα.
Αν μπορούμε να ανταλλάξουμε απευθείας το παλιό μας σκούτερ με ένα καινούργιο το κάνουμε, αρκεί ο έμπορος να μας προσφέρει μια καλή τιμή. Αν η τιμή που προσφέρει δεν μας συμφέρει, τότε πουλάμε το σκούτερ μόνοι μας σε κάποιον άλλον ιδιώτη.
Αν έχουμε τη δυνατότητα να αγοράσουμε καινούργιο σκούτερ και έχουμε μαζέψει τα χρήματα προτιμούμε να πληρώσουμε μετρητά, έτσι ώστε να μπορέσουμε να πετύχουμε καλύτερη συμφωνία (είτε έκπτωση, είτε δώρα) κατά την αγορά του.
Αν θέλουμε να κάνουμε οικονομία και μετά από την αγορά μας, όσον αφορά το κόστος χρήσης και τα κόστη συντήρησης και ανταλλακτικών, τότε φτιάχνουμε μια λίστα με βασικά ανταλλακτικά, που έχουν τη μεγαλύτερη φθορά και αλλάζονται συχνά (δισκόπλακες, μανέτες, ιμάντας μετάδοσης, φίλτρο αέρα/λαδιού, τακάκια, κ.λπ.) και μαθαίνουμε τις τιμές των συγκεκριμένων ανά εταιρία, έτσι ώστε να είμαστε σίγουροι “πόσο κοστίζει” το σκουτεράκι μας και μετά την αγορά.
Αν έχουμε τη δυνατότητα, επιλέγουμε το βενζινάδικο (ή τα βενζινάδικα) όπου βάζουμε βενζίνη και σε γενικές γραμμές ξέρουμε ότι είναι αξιόπιστα και οικονομικά. Αυτό σημαίνει πως δεν μας κλέβουν στην ποσότητα, αλλά και την ποιότητα του καυσίμου. Αν βρούμε τα βενζινάδικα αυτά, τα προτιμούμε και δεν βάζουμε βενζίνη “από ‘δω – κι από ‘κει”.
Όταν κινούμαστε “κανονικά” και δεν βιαζόμαστε, τότε οδηγούμε ακολουθώντας κάποιες τεχνικές.
Οι απότομες εκκινήσεις στα φανάρια κάνουν τις εταιρίες που πουλάνε καύσιμα πλούσιες, κι εμάς ακριβώς το αντίθετο. Αφήνουμε την επιθετικότητα και την ανταγωνιστικότητά μας στο σπίτι και χρησιμοποιούμε τόσο γκάζι όσο πρέπει.
Στις εκκινήσεις δεν ανοίγουμε τέρμα το γκάζι. Μπορούμε να ξεκινήσουμε με τη μισή διαδρομή του, αυξομειώνοντας ελαφρά την ταχύτητά μας, διατηρώντας έναν σταθερό ρυθμό και ταχύτητα.
Αν το φανάρι που πλησιάζουμε είναι κόκκινο δεν περιμένουμε να κλείσουμε γκάζι λίγα μέτρα πριν την ακινητοποίησή μας, αλλά το κλείνουμε πολύ νωρίτερα και ρολάρουμε (τσουλάμε) προς αυτό για να φρενάρουμε προοδευτικά και ήρεμα.
Τα απότομα φρεναρίσματα της τελευταίας στιγμής επιβαρύνουν και τα τακάκια, αλλά και τα δισκόφρενά μας, όπως φυσικά και τα λάστιχα του σκούτερ μας μακροπρόθεσμα.
Ακόμα κι αν κινούμαστε με σταθερή ταχύτητα (π.χ. 60-70 km/h), το γκάζι δεν το κρατάμε διαρκώς σταθερό. Κάνουμε μικρά κλεισίματα κι ανοίγματα ώστε να αυξομειώνεται – έστω και ελαφρά – η θερμοκρασία του κινητήρα καθώς κινούμαστε.
Όπου υπάρχει κατηφόρα, έστω και μικρή, μειώνουμε το άνοιγμα του γκαζιού και “ξεκουράζουμε” τον κινητήρα και τη μετάδοσή μας.
Απότομα ξεκινήματα-φρεναρίσματα, εκτός από το ότι δεν είναι ό,τι καλύτερο για την ασφάλειά μας… και την ασφάλεια των άλλων γύρω μας, είναι επίσης άχρηστα μέσα στην πόλη και δεν μας εγγυώνται ότι θα φτάσουμε νωρίτερα στη δουλειά μας. Τα φανάρια των δρόμων είναι ρυθμισμένα με έναν συγκεκριμένο τρόπο και θεωρούν ότι τα οχήματα κινούνται σε νόμιμες ταχύτητες πόλης.
Αν δεν μπορούμε να βρούμε τον συγχρονισμό των φαναριών στη διαδρομή μας ώστε να κινούμαστε “σερί, χωρίς σταματήματα” και κόκκινα φανάρια, τότε θα τρώμε χρόνο σε άχρηστες ακινητοποιήσεις με τον κινητήρα να δουλεύει ρελαντί.
Αν ξέρουμε ότι ένα κόκκινο φανάρι διαρκεί περισσότερο από τριάντα δευτερόλεπτα (το μετράμε από μέσα μας…) τότε σβήνουμε τον κινητήρα μας. Έτσι, και αυτός “ξεκουράζεται” κι εμείς δεν μολύνουμε την ατμόσφαιρα χωρίς λόγο ή προσθέτουμε στην ηχορύπανση.
Ποτέ δεν πατάμε φρένα καθώς έχουμε ανοικτό το γκάζι. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, είναι αρκετοί αυτοί που ακολουθούν αυτή την καταστροφική (για τη μετάδοση του κινητήρα κυρίως) “τεχνική”, νομίζοντας ότι έτσι πηγαίνουν καλύτερα. Μερικοί το κάνουν κι από άγνοια.
Ξεφούσκωτα λάστιχα σημαίνει κυρίως τρία πράγματα: όχι ιδανική πρόσφυση ελαστικού με την άσφαλτο, άρα μεγαλύτερες αποστάσεις φρεναρίσματος και χειρότερο κράτημα συνολικά και ταχύτερη φθορά του πέλματός τους.
Παράλληλα, τα λάστιχα που δεν έχουν τις σωστές πιέσεις επιβαρύνουν έστω και ελαφρά την κατανάλωση καυσίμου… προς το χειρότερο φυσικά. Τα λάστιχα πρέπει να είναι φουσκωμένα στις προτεινόμενες από τον κατασκευαστή πιέσεις.
Αυτά για σήμερα λοιπόν και… καλή, συνολική οικονομία.
