Προστατευόμαστε με απλούς τρόπους
Επιχειρώντας να αναλύσουμε τους κινδύνους και να ενισχύσουμε την άμυνά μας όταν κινούμαστε στους επικίνδυνους ελληνικούς δρόμους, φτιάχνουμε έναν εύκολο κανόνα που θα αυξήσει την ενεργητική μας ασφάλεια. Τoν κανόνα αυτό τον ονομάζουμε “Τα Τρία Άλφα”. Φωτογραφίες: Kymco
Μία από τις τεχνικές ασφαλούς οδήγησης που είχαμε αναλύσει στο παρελθόν έλεγε με απλά λόγια ότι ένας αναβάτης που θέλει να είναι προετοιμασμένος για τα στραβά που μπορεί να του συμβούν στο δρόμο, οφείλει να είναι υποψιασμένος διαρκώς.
Μια άλλη τεχνική λέει ότι για να αυξήσεις την ενεργητική σου ασφάλεια πρέπει να αντιμετωπίζεις όλους, μα όλους τους χρήστες του δρόμου σαν δυνητικούς θύτες, σαν κάποιους δηλαδή που μπορούν να σου κάνουν κακό!
Ίσως ακούγεται υπερβολικό αλλά σε πολλές περιπτώσεις ισχύει και μάλιστα σε καθημερινή βάση. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρά προβλήματα στον δρόμο από αυτοκινητιστές οι οποίοι κατά συντριπτική πλειοψηφία είναι αυτοί που απειλούν τη σωματική μας ακεραιότητα.
Συνήθως στα άρθρα και τις μελέτες για την ασφαλή οδήγηση, πέρα από τη διεξοδική ανάλυση, κάτι που είναι ιδιαίτερα χρήσιμο είναι να απλοποιούνται τα νοήματα και να βγαίνει ένας εύκολος γενικός μπούσουλας – ένας κανόνας τον οποίο να μπορεί ο σκουτερίστας ή ο μοτοσυκλετιστής να έχει συνεχώς στο μυαλό του, έτσι ώστε να θυμάται ανά πάσα στιγμή τι πρέπει να κάνει για να προστατευτεί.
Μια από αυτές τις μεθόδους είναι αυτή που προτείνουμε σήμερα και ονομάζεται “τα τρία Άλφα”. Όπως καταλαβαίνετε δεν είναι μόνο τρία τα “άλφα”, αλλά μπόλικα, οκτώ με δέκα, αλλά για λόγους ευκολίας τα ομαδοποιήσαμε.
#1 – Άγνοια
Το πρώτο “Άλφα” έχει να κάνει με το πόση γνώση κατέχει ένας αυτοκινητιστής (ή και δικυκλιστής) για το μηχάνημα το οποίο χειρίζεται αλλά και το πώς πρέπει να κινείται στο δρόμο και την αντίληψή του. Η άγνοια μπορεί να εντοπίζεται σε επιμέρους σημεία ή να είναι συνολικότερη.
Η άγνοια – που είναι εξαιρετικά διαδεδομένη, αν και δεν φαίνεται πάντα – μπορεί να ξεκινάει από τον κακό ή μέτριο χειρισμό του αυτοκινήτου, και να φτάνει ως την ασχετοσύνη γύρω από τους απλούς νόμους της φυσικής, αλλά και του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Έχουμε έτσι έναν κακό οδηγό και μάλιστα ανίδεο όσον αφορά για παράδειγμα το πόσο επιτρέπεται να τρέξει κανείς, ποιος έχει προτεραιότητα, τι σημαίνουν οι πινακίδες κυκλοφορίας του δρόμου, πόσο γρήγορα φρενάρει ένα αυτοκίνητο, πόσο κοντά οδηγούμε ο ένας στον άλλο.
Κάποιος που χειρίζεται ένα τιμόνι κι έναν λεβιέ ταχυτήτων και πατάει ποδωστήρια, χωρίς να ξέρει τι ακριβώς κάνει το καθένα (πόσο δε μάλλον το πώς λειτουργούν), βρίσκεται σαφέστατα σε πολύ μειονεκτικότερη θέση από κάποιον που γνωρίζει ακριβώς τη λειτουργία τους.
Σε αυτές τις περιπτώσεις οδηγών, όταν λείπει ταυτόχρονα και το αίσθημα της κοινής λογικής, έχουμε έναν προβληματικό συνδυασμό, και η κατάσταση γίνεται δραματική για εμάς που καλούμαστε να την αντιμετωπίσουμε.
#2 – Απροσεξία
Η σωστή οδήγηση ενός αυτοκινήτου ή ενός δίτροχου είναι εκ των πραγμάτων μια απαιτητική και ιδιαίτερα υπεύθυνη δραστηριότητα, άσχετα αν πολλές φορές για διάφορους λόγους προωθείται σαν κάτι απλό. Απλό δεν είναι, τελεία και παύλα.
Η απροσεξία, η απερισκεψία μαζί με την ανοησία φαινόμενα πολύ κοινά στην καθημερινότητά μας είναι τρεις ακόμα κίνδυνοι που συναντάμε πολύ συχνά μέσα στους δρόμους και έχουν να κάνουν με τη στάση του καθενός απέναντι στο θέμα της οδήγησης.
Άνθρωποι που δεν δίνουν σημασία σε αυτό που κάνουν, λειτουργούν αυτοματοποιημένα, χωρίς προσοχή και μυαλό, δεν θα αντιληφθούν τα όσα διαρκώς διαδραματίζονται μπροστά τους, στα πλάγια και πίσω τους.
Η απερισκεψία έχει να κάνει όχι μόνο με την παρατηρητικότητα και τους υπολογισμούς, αλλά και την αντίληψη του χώρου, όπως για παράδειγμα το πόσο μακριά απέχει το όχημα που κινείται μπροστά μας, πού ακριβώς πρέπει να πατήσουμε φρένα για να μην κινδυνεύσουν οι άλλοι. Γενικά μιλάμε για εσφαλμένες συμπεριφορές και αντιδράσεις που γίνονται δίχως πολλή σκέψη, παρότι δεν γίνονται ηθελημένα.
#3 – Αδιαφορία
Το τρίτο “Άλφα” είναι ίσως το χειρότερο από όλα και το πιο τοξικό. Λέγεται απαξίωση και αδιαφορία και συχνά συνδυάζεται με τον εγωισμό και την υπεροψία.
Πρόκειται για αυτό το πολύ κακό χαρακτηριστικό που συναντάμε πολλές φορές στους δρόμους, το οποίο έχει να κάνει με τον “νόμο του ισχυρού”.
Είναι εκεί που κοντράρεται το μεγαλύτερο όχημα με το μικρότερο και δεν είναι ούτε μία ούτε δύο οι φορές, ακόμα και μέσα στην ίδια ημέρα, που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με σαφώς παρανομούντες οδηγούς οι οποίοι δεν μας υπολογίζουν.
Αυτοκίνητα που βγαίνουν παράνομα από διασταυρώσεις χωρίς να σταματήσουν όπως οφείλουν και μας κόβουν το δρόμο, υποχρεώνοντάς μας σε φρενάρισμα ή κάποιον επικίνδυνο ελιγμό.
Αυτό έχει να κάνει με την αντίληψη του … θύτη, ο οποίος αισθάνεται προφυλαγμένος μέσα στους όγκους λαμαρίνας και πλαστικών και θεωρεί ότι δεν έχει κάποιο πρόβλημα… ό,τι κι αν συμβεί. Αντίθετα γνωρίζει ότι εμείς έχουμε το μεγαλύτερο πρόβλημα κι άρα είμαστε αναγκασμένοι να υποχωρήσουμε ακόμα κι αν παρανομεί.
Έτσι εκδηλώνεται η πλήρης αδιαφορία του για τη σωματική ακεραιότητα των ανθρώπων που οδηγούν δύο τροχούς, ενώ βεβαίως (όπως έχουμε ξαναπεί) αν στη θέση του σκούτερ ή της μοτοσυκλέτας οδηγούσαμε ένα ογκώδες φορτηγό, δεν υπήρχε περίπτωση να σκεφτεί κάποιος να παραβιάσει την προτεραιότητα και να βγει στο δρόμο μας!
Ο εγωισμός πίσω από το τιμόνι έχει να κάνει με το πώς αντιλαμβάνεται κανείς τον εαυτό του μέσα στο δρόμο. Μπορεί, παραδείγματος χάρη, να πιστεύει ότι αυτός είναι κι άλλος δεν είναι και ότι η δική του δουλειά είναι σπουδαιότερη απ’ όλων των υπολοίπων (το ατομικό ενάντια στο συλλογικό λέγεται αυτό…).
Αν προστεθούν όλα τα “Άλφα” μαζί δημιουργείται, όπως καταλαβαίνετε, ένα εκρηκτικό κοκτέιλ και πιστεύουμε ακράδαντα πως όταν τα έχουμε στο νου μας όταν οδηγούμε, θα κάνουμε τις διαδρομές μας με μεγαλύτερη ασφάλεια. Και αυτό είναι το ζητούμενο.
