Ημίαιμο Ιαπωνίας
Δεν είναι νέα η ιδέα να αναμιχθεί μια μοτοσυκλέτα με ένα σκούτερ, αντίθετα ξεκινάει πολλά χρόνια πριν, ήδη από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Πολύ αργότερα, μέσα στον προηγούμενο αιώνα παρουσιάστηκε μια εκκεντρικής εμφάνισης σκουτερο-μοτοσυκλέτα που ονομαζόταν Suzuki SW-1 και γεφύρωνε υποτίθεται τα πλεονεκτήματα των σκούτερ και των μοτοσυκλετών με ρετρο-new age αισθητική. Έκανε ότι έκανε το SW-1 με επιτυχία; Ο κόσμος, το καταναλωτικό κοινό, που αποφάσιζε έχοντας τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο δεν δίστασε καθόλου να απαντήσει: Όχι… Κείμενο: Βασίλης Αντζουλάτος
Το Suzuki SW-1 παρουσιάστηκε το 1992, πλήρως καλυμμένο με πλαστικά κυρίως καπάκια και επιφάνειες, με ποδιά, μαρσπιέ-πλατφόρμες για τον συνεπιβάτη και ενσωματωμένες μπαγκαζιέρες, χρησιμοποιώντας το μονοκύλινδρο μοτέρ του DR-GN 250.
Ο κινητήρας του ήταν τετράχρονος, μονοκύλινδρος, αερόψυκτος με ψυγείο λαδιού, απλής κατασκευής με έναν εκκεντροφόρο και δυο βαλβίδες. Ένα μοτέρ ροπάτο μεν και αξιόπιστο, αλλά αρκετά θορυβώδες δε.
Η δύναμη που παραγόταν δεν ξεπερνούσε τους 20 ίππους και η ροπή των 2 κιλών ερχόταν χαμηλά στις 5.500 rpm. Η μετάδοση δεν γινόταν αυτόματα, αλλά μέσω ενός συμβατικού κιβωτίου 5 σχέσεων (με διπλό λεβιέ ταχυτήτων τύπου παπιού), ενώ η τελική μετάδοση ήταν “σκουτερίσια”, αφού γινόταν με ελαστικό ιμάντα.
Το πίσω φρένο ήταν ταμπούρο, ενώ μπροστά υπήρχε δισκόφρενο.
Εκτός από την ποδιά και το τεράστιο μπροστινό φτερό που κάλυπτε μεγάλο μέρος του τροχού, ένα ιδιόμορφο καβούκι κάλυπτε τα όργανα.
Το πιρούνι ήταν συμβατικό τηλεσκοπικό και πίσω υπήρχαν δυο αμορτισέρ, τη στιγμή που ο μπροστινός τροχός ήταν 16άρης (σκούτερ λέμε) και ο πίσω 15άρης. Οι ζάντες του SW ήταν χυτές αλουμινένιες μοναδικού σχεδιασμού με τρία μπράτσα!
Το μεταξόνιο ήταν “κοντό” στα 1.380 και το βάρος των 183 κιλών θα μπορούσε να ανταγωνιστεί τα αντίστοιχου κυβισμού σκούτερ του σήμερα. 
Πέρα από τις υπόλοιπες ιδιοτροπίες του η νεκρά στο 5άρι σασμάν βρισκόταν αν πίεζες το λεβιέ των ταχυτήτων προς τα πάνω, ενώ όλες οι υπόλοιπες σχέσεις έμπαιναν πατώντας το λεβιέ προς τα κάτω!
Λόγω του ότι το 10λιτρο ντεπόζιτο βρισκόταν κάτω από τη σέλα, το ψευδο-ντεπόζιτο ήταν αποθηκευτικός χώρος, που άνοιγε με “καπάκι”.
Το εκκεντρικό δημιούργημα της Suzuki ήταν βαμμένο κρεμ, φορούσε δυο εξατμίσεις και τα αντίστοιχα τελικά, είχε δυο σέλες και διέθετε αποθηκευτικούς χώρους δεξιά-αριστερά στις ενσωματωμένες μπαγκαζιέρες, ενώ αν το έβλεπες από πίσω οι καμπύλες του θύμιζαν Vespa ή τουλάχιστον κλασικό σκούτερ.
Το Suzuki SW-1 προοριζόταν μόνο για την γιαπωνέζικη αγορά και για αυτό το λόγο ήταν εξαιρετικά σπάνιο να βρεθεί οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Μερικά SW βρήκαν το δρόμο τους μέχρι την Ελλάδα μάλιστα και πριν από πολλά χρόνια είχαμε δει ένα να κυκλοφορεί στους δρόμους της Αθήνας.
Στα Ιαπωνικά το μοντέλο ονομαζόταν “Έμπισου-Γού-Γουάν” – έτσι διάβαζαν οι Ιάπωνες το SW-1 – και πρωτοκυκλοφόρησε στα τέλη Φεβρουαρίου του 1992.
Το όνομα της πλήρως καλυμμένης μοτοσυκλέτας, με τις πολλές καμπύλες, προερχόταν από το “S” της Suzuki και το “W” του σχεδιαστικού οίκου Water Studio του σχεδιαστή Naoki Sakai και την ίδια χρονιά που παρουσιάστηκε κέρδισε βραβείο στην Ιαπωνία για την εμφάνισή του, το Good Design Award του 1992.
Το σκουτερο-μοτοσυκλετάκι είχε παρουσιαστεί σαν μοντέλο concept στο 28ο Tokyo Motor Show του 1989, το οποίο όμως φορούσε έναν υγρόψυκτο V-2 κινητήρα.
Το Suzuki SW-1 όταν βγήκε το ’92 στην αγορά κόστιζε πολύ ακριβά στις 688,000 yen, ειδικά αν συγκρινόταν με τις 499,000 yen που κόστιζε το τετρακύλινδρο Suzuki Bandit 250 που ήταν στη γκάμα της εταιρίας την ίδια περίοδο.
Με τόσο υψηλή τιμή και σε συνδυασμό με την ιδιότροπη εμφάνισή του, το μονοκύλινδρο 250 δεν πέτυχε εμπορικά, σημείωσε τόσο απογοητευτικές πωλήσεις και σύντομα η παραγωγή του σταμάτησε. Σήμερα στην Ιαπωνία, λόγω της σπανιότητάς του το Suzuki SW-1 πιάνει πολύ υψηλές τιμές μεταπώλησης.
