Lambretta… πρώτης διαλογής

 H νέα οικογένεια των Li παρουσιάστηκε στον κόσμο το 1958 και έγινε αμέσως επιτυχία. Η ιταλική εταιρία κατασκευής των Lambretta, η Innocenti, είχε πετύχει έναν σημαντικό στόχο: τη μείωση του κόστους παραγωγής και το χαμήλωμα της τιμής, που την έκανε προσιτή στους αγοραστές και άμεση εμπορική επιτυχία.

 Την Lambretta που βλέπετε στις φωτογραφίες την πετύχαμε στην Βόρεια Ιταλία μέσα σε ένα εργοστάσιο παραγωγής γκράπας. Ζαλισμένη από τις αναθυμιάσεις της αλκοόλης, ανακατασκευασμένη και γυαλισμένη μέχρι τελευταίας βίδας, δεν μπορούσαμε παρά να την απαθανατίσουμε και να σας την παρουσιάσουμε. 

Η Innocenti, μια έμπειρη μεταλλουργική εταιρία με εγκαταστάσεις σε περιοχή ανατολικά της πόλης του Μιλάνο έδειχνε να έχει μάθει καλά το μάθημά της το 1958 όταν πρωτοπαρουσίασε σε τοπικό σαλόνι την νέα πανέμορφη Lambretta Li σε δύο κυβισμούς: 125 και 150. Το καλό σε αυτήν την υπόθεση ήταν ότι η Innocenti είχε διατηρήσει την τιμή της νεας Lambretta Li 150 με το μοντέλο που αντικατέστησε, την θρυλική LD 150 δηλαδή, ένα σκούτερ το οποίο μπροστά στη μοντέρνα γραμμή της Li έμοιαζε να έρχεται από διαφορετική δεκαετία.

Η μικρότερη Li, η 125 που βλέπετε στις φωτογραφίες είχε κατεβάσει την τιμή της κατά 3.000 λιρέτες, φτάνοντας έτσι τις 132.000 λιρέτες, μόλις 5,0 χιλιάδες παραπάνω από την αντίπαλη Piaggio Vespa 125. H Lambretta Li 125 Serie I κατασκευάστηκε από τον Ιούνιο του 1958 μέχρι τον Οκτώβριο του 1959, σε 47.747 κομμάτια.

Η Vespa μπορεί να ήταν φθηνότερη σε σύγκριση από την Lambretta Li 125, αλλά δεν επεδείκνυε την μηχανολογική υπεροχή της Li, την υψηλότερη ποιότητα κατασκευής, τις επιδόσεις και την αξιοπιστία. H Lambretta Li 125/150 είχε υιοθετήσει τις γραμμές της “γρήγορης” Lambretta TV 175 (Turismo Veloce), που παρουσιάστηκε τον Απρίλιο το ’57.

Οι Lambretta Li 125/150 Serie I, όπως και η TV, θεωρούνται από τα σημαντικότερα σκούτερ της θρυλικής ιταλικής εταιρίας Ιnnocenti, αφού έγιναν αμέσως εμπορική επιτυχία και προσδιόρισαν, ξεκαθάρισαν τις γραμμές που θα ακολουθούσαν οι επόμενες Λαμπρέτες της ιστορίας. Κλασικός έγινε και ο νέος, εκμοντερινσμένος, ξανασχεδιασμένος από λευκό χαρτί κινητήρας, των TV/Li, που διέθετε για πρώτη φορά οριζόντιο κύλινδρο.

Αυτό που διέφερε στις Li, σε σχέση με την TV ήταν τα δυο μονόσελα, ενώ υπήρχε διχρωμία, αφού το χρώμα του “σώματος” ήταν διαφορετικό από αυτό των πλαϊνών καπακιών. Η 125 βγήκε στην αγορά σε μια και μόνο διχρωμία, ενώ η 150 σε 4, φέρνοντας χρώμα στα σκούτερ σε κόκκινο, μπλε, πράσινο ή καφέ. Ο προβολέας πάντως παρέμενε προς το παρόν στην ποδιά, όπως παραδοσιακά έκαναν οι Lambretta από το 1947 που πρωτοπαρουσιάστηκαν και θα έπρεπε να έρθει η δεύτερη σειρά των Li/ΤV, η Serie II το 1959 για να μετακομίσει στο τιμόνι.

Παρόλο που οι Li ήταν έντονα διαφοροποιημένες από τις παλαιότερες LD, που ήταν από τα πιο αγαπημένα σκούτερ όχι μόνο των Ιταλών, αλλά και μεγάλου κοινού σε όλο τον κόσμο, σύντομα κατάφεραν να πλησιάσουν τους αριθμούς παραγωγής των προκατόχων τους. Ποτέ όμως οι Li της πρώτης σειράς δεν ξεπέρασαν τις LD, αφού παρέμειναν στην παραγωγή για λίγο, από τον Απρίλιο του 1958, μέχρι τον Οκτώβριο του 1959, προλειαίνοντας το έδαφος για τα επόμενα μοντέλα τις Lambretta Li και TV Serie II.

Με 10άρηδες τροχούς και 4άρι κιβώτιο ταχυτήτων, αλλά και τον διάσημο “κεντραρισμένο” στο πλαίσιο, δίχρονο μονοκύλινδρο κινητήρα, οι Li έδειχναν γρήγορα το μεγάλο πλεονέκτημα που δεν ήταν άλλο από το κράτημά τους. Ο κινητήρας της 125 απέδιδε 5,2 ίππους στις 5,200 στροφές και η 150 έναν ίππο και κάτι παραπάνω (6,5) στις 5,300 στροφές. Και οι δύο κινητήρες ήταν υποτετράγωνοι, αφού η διαδρομή ήταν μεγαλύτερη από τη διάμετρό τους, δίνοντας έτσι έμφαση στη ροπή στις χαμηλές στροφές. Η τροφοδοσία γινόταν από καρμπιρατέρ της dell’ Orto και το ποσοστό του λαδιού καύσης στη βενζίνη έφτανε το 4%.

Το χαρακτηριστικό πλαίσιο των Lambretta είχε εφαρμοστεί και στην περίπτωση των Li 125/150 με μια μεγάλης διαμέτρου κεντρική σωλήνα να διατρέχει το σκούτερ από μπροστά μέχρι πίσω (τη θέση του συνεπιβάτη) και όλα τα εξαρτήματα να στηρίζονται πάνω του, όπως και ο κινητήρας φυσικά που έπαιζε και ρόλο ψαλιδιού.

Στον μπροστινό τροχό υπήρχε ανάρτηση με υστερούντες βραχίονες, με αμορτισέρ και στις δύο πλευρές (σε αντίθεση με τη Vespa της εποχής, αλλά και τις μεταγενέστερες, που διέθεταν/διαθέτουν μονόμπρατση ανάρτηση και μονό βραχίονα). Στον πίσω τροχό υπήρχε μονό αμορτισέρ. Το βάρος των Li έφτανε τα 105 κιλά, η τελική της 125 τα 80 περίπου χ.α.ω και η τελική ταχύτητα της 150 τα 85 περίπου χιλιόμετρα την ώρα.