14 χιλιάδες χιλιόμετρα μετά…
Πρόκειται για ένα περίεργο σύνδρομο. Δεν εξηγείται αλλιώς. Κάποιος να έχει δοκιμάσει, κρίνει, συγκρίνει και επικρίνει εκατοντάδες μοτοσυκλέτες και σκούτερ για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του κι όταν προσπαθεί να γράψει για το δικό του δίτροχο, για το δικό του σκούτερ, να αποτυχαίνει. Μετά από δύο χρόνια πάνω στη σέλα ενός Honda SH Mode 125 και είναι αλήθεια ότι δυσκολεύομαι να μεταφέρω τα σχόλια και τις παρατηρήσεις μου για αυτό. Ίσως γιατί το θεωρούσα φίλο μου. Κείμενο: Βασίλης Αντζουλάτος
Γερό και καλοφτιαγμένο σαν ένα καλό εργαλείο
Η πρώτη μου επαφή με τα Honda SH Mode 125 ξεκίνησε μάλλον με τον χειρότερο τρόπο. Για τα δικά μου γούστα τουλάχιστον. Οδηγώντας επί μία βδομάδα ένα ροζ χρώματος SH Mode για δοκιμή στο Scooternet.gr, είχα εισπράξει τόσα κοροϊδευτικά σχόλια από φίλους και γνωστούς που θα γέμιζαν εύκολα δυο οθόνες υπολογιστή.
Αποκορύφωμα της ιστορίας αυτής ήταν όταν πηγαίνοντας σε κατάστημα του χώρου οι φίλοι γυρίζουν, κοιτάζουν το ροζ SH που οδηγώ και συνεχίζουν να δουλεύουν χωρίς σχόλιο. Ο λόγος της σιωπής τους ήταν ότι την προηγούμενη βδομάδα συνάδελφος δημοσιογράφος είχε κάνει το λάθος να περάσει από κει με το ίδιο σκούτερ και είχε εισπράξει όλη την καζούρα.
Πέρα όμως από το αταίριαστο με τα γούστα μου χρώμα, κάτι μου έλεγε ότι το SH Mode θα ταίριαζε απόλυτα στις ανάγκες μετακίνησής μου μέσα στην πόλη.
Έτοιμο το μαύρο SH Mode για τις πρώτες του περιπέτειες στους δρόμους της Ελλάδας
Περνάει λίγος καιρός και τελικά αποφασίζω να αποκτήσω ένα μαύρο (μιλάμε για το άκρο αντίθετο ε;) Honda SH Mode 125 από το κατάστημα της Honda του Γιώργου Kαρακώστα στο Γαλάτσι.
Είναι ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι και φτάνοντας στο κατάστημα Honda-Καρακώστα αντικρίζω το συμπαθητικό σκουτεράκι μου με το οποίο θα γυρνοβολούσα στους δρόμους της πόλης για τα επόμενα δυο χρόνια. Πού να το ήξερα τότε;
Ξεκούραση δίπλα από τους ευκαλύπτους ενός κάμπινγκ
Το κοιτάω από ‘δω, το κοιτάω κι από κεί: είναι αναμφισβήτητα κάπως συντηρητικό, έχει στρογγυλές γραμμές αντί για αιχμές, δεν είναι σπορ, δεν απευθύνεται σε νεανικό κοινό… μα δεν με πειράζει καθόλου.
Είναι βλέπετε αυτός ο κανόνας που σπάει κόκαλα: το μηχανάκι σου το βλέπεις πάνω από τη σέλα, άρα συνήθως κοιτάς τα όργανά του. Την εμφάνισή του, καλή ή κακή, τη βλέπουν οι περαστικοί, οι παρατηρητές, όχι εσύ…
Φορτωμένο ταξιδεύει εντυπωσιάζοντας άλλη μια φορά με τη χαμηλή του κατανάλωση
Δεν με πειράζει, λοιπόν, που είναι συντηρητικό εμφανισιακά το SH Mode.
Με ενδιαφέρει το γεγονός ότι είναι βολικό, χαμηλό, χωράει ένα φουλφέις κράνος κάτω από τη σέλα, είναι αποδεδειγμένα αξιόπιστο και “καίει” ελάχιστη βενζίνη. Άσε που σβήνει στα φανάρια (έχει start & stop) κάτι που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο από περιβαλλοντολογικής άποψης.
To όνομά του σε δυσκολεύει να το πεις: “τι σκούτερ έχεις;” σε ρωτούν, “ένα Ές-Έιτς-Μόουντ” λες, στραμπουλάς τη γλώσσα σου. Κι αμέσως μετά έρχεται η δεύτερη ερώτηση “ποιο είναι αυτό;”, “το φθηνό SH” τους λες, “αυτό με τη μικρή ρόδα πίσω”…
Κατασκευασμένο στο Βιετνάμ είναι το Honda SH Mode 125 και προσεγμένο μέχρι τελευταίας βίδας. Με επιδόσεις ίδιες με ένα γρήγορο παπί, ή άντε λίγο πιο αργό από τα γρήγορα παπιά.
Με σκληρούτσικη σέλα που συνηθίζεις, με άριστα λάστιχα που δύσκολα σε προδίδουν,και καλά φώτα.
Τελευταία περιποίηση -μπανάκι- πριν τον αποχωρισμό
Είχα κολλήσει για πλάκα στο μπροστινό φτερό του SH Mode το αυτοκόλλητο μιας ελληνικής μπάντας που λέγεται Sarabante.
Ήταν ένα τεχνητά παλαιωμένο στρογγυλού σχήματος αυτοκόλλητο, με σχέδια μπρονζέ και γοτθικά γράμματα – ένα αυτοκόλλητο περίεργο και περίτεχνο, όσο κι η μουσική του συγκροτήματος, μια μουσική τόσο σκληρή όσο και μελωδική, τόσο εξεζητημένη όσο και απαιτητική.
Το αυτοκόλλητο των Sarabante τελικά δεν ήταν τυχαίο. Αρχικά έμοιαζε να είναι το ακριβές αντίθετο του Honda SH Mode 125. Ένα “heavy” αυτοκόλλητο πάνω σε ένα “soft” σκούτερ.
Περιμένοντας τον επόμενο αγοραστή
Πολλές φορές είναι τα σεμνά σχήματα και οι αθόρυβοι χαρακτήρες που μας κερδίζουν, ίσως λίγο πιο αργά, αλλά μας κερδίζουν για τα καλά. Έτσι έγινε με το μαύρο Honda SH Mode 125.
Που διένυσε μια ήπια περίοδο στρωσίματος, γρήγορου στρωσίματος για την ακρίβεια, έτσι όπως κάνω εδώ και χρόνια σε όλα τα καινούργια δίτροχα: σκούτερ, μοτοσυκλέτες δρόμου, ψευδοεντούρο, καθαρόαιμα εντούρο, δίχρονα-τετράχρονα, μοτοποδήλατα και παπιά.
Και όλα, μα όλα, πηγαίνουν περίφημα και αξιόπιστα μετά το στρώσιμο. Τι σημαίνει γρήγορο στρώσιμο; Χονδρικά ανεβαίνεις πάνω στο μηχανάκι και το οδηγάς κανονικά από την αρχή, χωρίς υπερβολές, φροντίζοντας να μην υπερθερμαίνεται και χωρίς… μα τι λέμε τώρα; αυτό είναι θέμα ολόκληρου μελλοντικού άρθρου…
Απίθανα, αργά και απολαυστικά ταξίδια με σκούτερ
Πώς, λοιπόν, με κέρδισε οριστικά και αμετάκλητα το Honda SH Mode 125 αυτά τα δύο χρόνια; Πρώτα απ’ όλα, με τον συμπαθητικό φιλικό χαρακτήρα του: ήσυχο, εύκολο και κυρίως πολύ οικονομικό το σκουτεράκι της Honda σε έκανε να χαμογελάς κάθε φορά που του έβαζες βενζίνη.
Μέχρι και 2,3 λίτρα είχε βγάλει σε ταξίδι, συγκεκριμένα σε αργό ταξίδι μέχρι την Αχαΐα, παρέα με δίχρονες κλασικές Βέσπες που πήγαιναν με 70-80 χιλιόμετρα την ώρα (διαβάστε την περιπέτεια εδώ).
Καλοκαίρι και σκουτεράκια. Μια σχέση αγάπης…
Άπιαστο μέσα στην κίνηση, το Honda SH Mode 125, δύσκολα έβρισκε αντίπαλο – μόνο τα παπιά το περνούσαν στα δύσκολα.
Χαμηλό, εύχρηστο, με μεγάλο κόψιμο τιμονιού, ήρεμο στο άνοιγμα του γκαζιού, με προοδευτική απόδοση και γλυκό θόρυβο σε κέρδιζε με τη φιλικότητά του.
Το πέρασμα του χρόνου και η τριβή με το σκούτερ με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι το στυλ των Sarabante αντικατόπτριζε ακριβώς τον χαρακτήρα του Honda SH Mode 125.
Το σκούτερ αποδείχθηκε τόσο καλό στο κράτημά του που μπορούσες να πεις ότι ήταν “σκληρό καρύδι”, αφού όσο κι αν πιέστηκε στο δρόμο, στις στροφές, στα φρένα, δεν πρόδωσε ποτέ τον αναβάτη του. Παράλληλα ήταν τόσο μελωδικό σε όλες του τις κινήσεις, από το άνοιγμα του γκαζιού μέχρι τον τρόπο που ανέβαζε άκοπα, χωρίς κραδασμούς, στροφές σαν τραγούδι.
Ωδή στο Honda SH Mode 125 είναι τούτο εδώ το άρθρο; Ναι, μια ωδή για τον επί δύο χρόνια σύντροφο και φιλαράκο εντός και εκτός πόλης.
