Δεκέμβριος του 2013
του Βασίλη Αντζουλάτου
Τι λέγαμε λοιπόν; Πού είχαμε μείνει; Πού να είχαμε μείνει; Πίσω στο παρελθόν. Κοιτάζω το ημερολόγιο και οι τελευταίες “απόψεις” είχαν γραφτεί πριν από πολύυυυυυ καιρό. Γιατί βρε παιδί μου, τι έγινε, τι συνέβη; Τι να γίνει, απλά ο χρόνος κυλάει πολύ γρήγορα σε δύο περιπτώσεις: όταν περνάς πολύ καλά, αλλά κι όταν έχεις δεκάδες σημαντικά ή ασήμαντα πράγματα να κάνεις, κι άλλα τόσα να σε βασανίζουν. Διαλέγει και παίρνει ο καθένας.
Ήρθε το σαλόνι του Μιλάνο, κι έφυγε το σαλόνι του Μιλάνο. Έφερε τα μοντέλα, τα καινούργια, τα “14άρια”, τα οποία οι περισσότεροι από εμάς θα τα δουν και ποτέ δεν θα μπορέσουν να τα αποκτήσουν. Έχει αλλάξει ο τρόπος που αγοράζουμε πλέον. Δεν είναι όπως παλιά, που κάποιος έριχνε μια ματιά στα ειδικά περιοδικά, χάζευε λίγο στο ίντερνετ, μίλαγε με φίλους, έπαιρνε μια απόφαση, πήγαινε στην τράπεζα και λίγες μέρες μετά “έκανε την επιθυμία του πραγματικότητα”, όπως έλεγαν οι διαφημίσεις… των τραπεζών. 
Τώρα ο μελλοντικός αγοραστής ψάχνει, ψάχνει, ξεψαχνίζει περιοδικά και κυρίως το διαδίκτυο, κάνει την έρευνά του στην αγορά και μετά εισέρχεται στην “περίοδο της μεγάλης σκέψης”. Μετράει τα λεφτά του – που έχουν προέλθει από αιματηρές οικονομίες – και τα ξαναμετράει. Σκέφτεται και ξανασκέφτεται. Και μετά από μήνες υπομονής κι αναμονής τελικά αγοράζει. Όμως, ας μη γελιόμαστε – αυτό είναι το καλύτερο σενάριο, αφού πολλοί είναι αυτοί που έχασαν ό,τι είχαν και δεν είχαν και ίσα-ίσα έχουν λεφτά για βενζίνη πάνω στο παλιό τους μηχανάκι.
Αν κάποιος μας ζητούσε να απαντήσουμε επιγραμματικά και συνοπτικά για το τι είδαμε στο Μιλάνο, ποια ήταν η τάση, τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον της σκουτερο-κίνησης. θα λέγαμε ότι η Ασία συνεχίζει να μπαίνει ορμητικά στο χώρο. Το γνωρίζαμε, αλλά το επαναλαμβάνουμε: οι “ασιατικές τίγρεις”, οι βιομηχανικοί κολοσσοί αναπτύσσονται διαρκώς. Κίνα, Ινδία, Ταϊβάν, Ταϊλανδη, Βιετνάμ είναι οι τόποι που επενδύουν οι μοτοσυκλετιστικές-σκουτεριστικές δυνάμεις του κόσμου. Παράλληλα ολοένα και ενισχύονται οι συνεργασίες μεταξύ Κινεζικών εταιριών σκούτερ και ιταλικών οίκων σχεδίασης βιομηχανικών προϊόντων. Οι πρώτοι “αγοράζουν” τους δεύτερους, έτσι ώστε να δημιουργούν ομορφότερα, ευρωπαϊκότερα (δεν υπάρχει τέτοια λέξη) σκουτεράκια. Και τα αποτελέσματα των συνεργασιών πολλές φορές διαπρέπουν.
Τα γραμματοκιβώτια των σπιτιών μας από πλευράς σημειολογίας λένε πολλές φορές μεγάλες αλήθειες. Στο παρελθόν, αυτά τα ταπεινά, υπομονετικά μεταλλικά κουτιά γέμιζαν με διαφημιστικά φυλλάδια πιτσαριών, επιπλάδικων, ρουχάδικων, γυμναστηρίων, φροντιστηρίων, κέντρων ομορφιάς, νυχάδικων, κ.λπ. Τώρα τα γραμματοκιβώτια ημιαπασχολούνται – πέραν των λογαριασμών έτσι; – με σούπερμάρκετ και σουβλατζίδικα. Α, ναι εμφανίστηκαν και οι “Αγοραί χρυσού”, που τα περισσότερα είναι απ’ ότι φαίνεται – σύμφωνα με επίσημες και ανεπίσημες πηγές – τοκογλυφικά κέντρα.
Η νέα θλιβερή τάση στους διαδρόμους της μποτιλιαρισμένης πόλης ανάμεσα στα αυτοκίνητα, λέγεται “πάω όπως γουστάρω και αδιαφορώ παντελώς για αυτούς που βρίσκονται πίσω μου” και δεν αναφέρομαι στους έτσι κι αλλιώς άθλιους οδηγούς αυτοκινήτων, αλλά στους “δικούς” μας, τους δίτροχους. Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα των φυντανιών είναι οι χωρίς λόγο γρήγορες επιταχύνσεις στα φανάρια ενώ μόλις βρεθούν ανάμεσα στα αυτοκίνητα, κόβουν ταχύτητα καθυστερώντας τους συναδέλφους μοτοσυκλετιστές πίσω τους.
Το πιο εκνευριστικό, όμως, είναι το ότι σταματούν πίσω από τη γραμμή του κόκκινου φαναριού, εγκλωβίζοντας τα δίτροχα πίσω τους, που υποχρεωτικά περιορίζονται ανάμεσα στα αυτοκίνητα (βλ. σε στιλ σάντουϊτς). Το τελευταίο γίνεται πολύ επικίνδυνο καθώς όταν ανάβει πράσινο το φανάρι τα μηχανάκια επιταχύνουν ανάμεσα στα επίσης κινούμενα αυτοκίνητα, που δεν πηγαίνουν και πάντοτε ίσια διατηρώντας το κενό διάστημα ανάμεσά τους. Πως είπατε; Ο ΚΟΚ ορίζει ότι στο κόκκινο πρέπει να μένεις πίσω από την άσπρη γραμμή των φαναριών; Ναι σωστό είναι αυτό, αλλά πρέπει να θυμηθούμε οτί ο ΚΟΚ επίσης απαγορεύει την κίνηση των δίτροχων κι ανάμεσα στα αυτοκίνητα – διήθηση ονομάζεται – οπότε, καλύτερα να μην πιάσουμε τέτοια κουβέντα...
