Δεκέμβριος του 2012
του Βασίλη Αντζουλάτου
Πέρασε το καλοκαίρι, άρχισε η ψύχρα, ήρθε πρώτα το κρύο και μετά το πολύ κρύο. Οι κρετίνοι όμως πάνω σε σκούτερ και μοτοσυκλέτες δεν έβαλαν μυαλό. Ούτε κράνος έβαλαν…
Διασχίζεις την πόλη τη νύχτα, ντυμένος σαν κρεμύδι. Με καλό μοτοσυκλετιστικό μπουφάν, παντελόνι, γάντια, κράνος που σφραγίζει η ζελατίνα του. Και όμως μια μικρή ριπή αέρα να περάσει, φτάνει μέχρι το κόκκαλο. Δίπλα σου ντελιβεράδες, μάγκες με μεγάλες μοτοσυκλέτες και ανοιχτές εξατμίσεις, το παίζουν “άνετοι”, φοράνε σκούφο. Κι ας το δαγκώνουν από το κρύο. Πως το λέγανε το αστείο; “Το ΟΥΦΟ με τον σκούφο”;
Έφτασε η στιγμή, τελειώσανε τα ψέματα. Ήρθε η ώρα για να πληρώσουμε ακόμα ένα κοροϊδίστικο, άδικο ετήσιο χαράτσι, το οποίο, επειδή το πληρώνουμε χρόνια, το έχουμε συνηθίσει και δεν μας πειράζει πιά. Ονομάζεται “τέλη κυκλοφορίας” και ευτυχώς για τους περισσότερους από εμάς τους σκουτερίστες, επειδή δεν διαθέτουμε κυβισμό άνω των 301 κ.εκ. πληρώνουμε μόλις 22 ευρώ.
Αλήθεια ποιος άραγε από το Υπουργείο έχει επιλέξει αυτές τις περίεργες κλίμακες τελών κυκλοφορίας που είναι: 125-301: 22 ευρώ, 301-785: 55 ευρώ. Τι σημαίνει 785 κυβικά εκατοστά; Γιατί άραγε δεν είναι 750 ας πούμε, που είναι και ένας λογικός κυβισμός, ειδικά στην περίπτωση των μοτοσυκλετών; Και γιατί παρακαλώ δεν υπάρχουν ενδιάμεσες κατηγορίες από τα 300 μέχρι τα 785 κυβικά, γιατί δεν γίνεται και μια στάση κάπου εκεί κοντά στα 500-550, με ενδιάμεσο ποσό; Γιατί απλά, όπως αντιλαμβάνεστε τα νούμερα αυτά (μέσες-άκρες) έχουν επιλεχθεί στην τύχη… Για καθίστε, σα να ακούω και την στοιχομυθία: “Ρε συ Μήτσο, για πες ένα νούμερο από το 300 μέχρι το χίλια; Εφτά-ογδόντα-πέντε; Ωραίο νούμερο ρε, ακούγεται ωραία, είναι ψαρωτικό, θα νομίζουνε ότι έχουμε κάνει κι έρευνα. Βάλτο!”.
Πληρώνουμε το κράτος κάθε χρόνο για να έχουμε το δικαίωμα να χρησιμοποιούμε τους δρόμους του ε; Σιγά τις παροχές που απολαμβάνουμε εμείς από το κράτος, ειδικά εμείς με τα δίτροχα. Τους άθλιους αυτούς δρόμους έπρεπε να μας πληρώνουν – ψυχική οδύνη – για να τους χρησιμοποιούμε και όχι να τους πληρώνουμε εμείς! Να πηγαίνουμε δηλαδή στις τράπεζες και να δείχνουμε την άδεια μας και να μας λένε: “Πόσα κυβικά είναι το σκούτερ σας, κύριε; Ααα, Μπέβερλι τριάμισι ε; Ορίστε, πάρτε 55 ευρώ… σας ευχαριστούμε, σας ευχαριστούμε…”.
Κι αν τα τέλη κυκλοφορίας που πληρώνουμε κάθε χρόνο είναι παράλογα – που να δείτε το ποσό που πληρώνεις για τη μεταβίβαση δίτροχου. Πληρώνεις ένα άδικο ποσό, για να γράψουν λέει μια νέα άδεια στο όνομα του νέου ιδιοκτήτη. Πόσο κάνει πια αυτό το μελάνι που γράφουν τις άδειες, πόσο κοστίζει αυτό το χαρτί. Από χρυσάφι πρέπει να είναι όλα.
Κινούμαι μεσημεριάτικα σε λεωφόρο στο Χαλάνδρι. Μια τύπισσα με αυτοκίνητο βγαίνει αργά από ένα στενό. Περνάω από μπροστά της – πιστεύοντας ότι θα φρενάρει – και σαν να μην με έχει δει καθόλου, επιταχύνει για να μπει στη λεωφόρο γρήγορα, περνώντας ξυστά από το πίσω μέρος του σκούτερ μου. Σταματάω και τη ρωτάω “τι κάνετε, είστε με τα καλά σας;” Βγάζει το κεφάλι από το παράθυρο και μου φωνάζει σαν να μου κάνει παρατήρηση “Μα δεν σε είδα! Δεν σε είδα!”. Μένω άφωνος. Ανοίγω το γκάζι και φεύγω εντυπωσιασμένος. Είμαι σίγουρος ότι ακόμα και να με χτύπαγε, θα ερχόταν από πάνω μου και θα με μάλωνε. Συγγνώμη κιόλας δεσποινίς, που σας τρόμαξα δηλαδή… Σας τα λέω τώρα, γιατί εκείνη την ώρα δεν μου βγαίναν οι λέξεις.
Με τις βροχές να πυκνώνουν ολοένα και περισσότερο, συνάδελφοι σκουτερίστες ρίξτε μια ματιά στα λάστιχά σας. Και να ελέγχετε από δω και μπρος τις πιέσεις σας στα λάστιχα, για να μην ανεβαίνουν οι αρτηριακές σας πιέσεις στο δρόμο. Ελέγξτε και το βάθος πέλματος των λάστιχών σας. Σας το λέω γιατί εγώ αύριο πάω για καινούργια λάστιχα. Πείτε μου δεν είναι απίθανη η αίσθηση που δίνουν στα μηχανάκια μας τα καινούργια λάστιχα; Φχαριστιέσαι να ρολάρεις στο δρόμο…
