Η τέχνη της βραδυπορείας
Το να οδηγεί κάποιος ένα δίτροχο – είτε είναι σκούτερ είτε είναι μοτοσυκλέτα – σε αργές ταχύτητες, θεωρητικά είναι κάτι που μπορεί να κάνει οποιοσδήποτε. Θεωρητικά. Γιατί η αργή οδήγηση πάνω σε δυο τροχούς είναι μια από τις δυσκολότερες τέχνες του χώρου. Αν δεν το πιστεύετε ρίξτε μια ματιά σε ένα άθλημα που λέγεται trial… Κείμενο: Βασίλης Αντζουλάτος, Φωτογραφίες: Kymco
Τι σχέση έχει το trial με εμάς τους κοινούς θνητούς, εμάς που οδηγούμε το σκουτεράκι μας ή τη μοτοσυκλέτα μας κάθε μέρα “για να πάμε στη δουλειά μας” και σε γενικές γραμμές “κοιτάμε τη δουλειά μας” και δεν ασχολούμαστε με μοτοαθλητισμούς, ακροβασίες και λοιπές ιστορίες;
Το trial ίσως να μην μας αφορά σε μεγάλο βαθμό, αυτό που μας αφορά όμως είναι η ικανότητα χειρισμού ενός σκούτερ σε αργές ταχύτητες, αφού θα μας φανεί ιδιαίτερα χρήσιμη μέσα στην πόλη. Ακόμα πιο χρήσιμη θα είναι για όσους οδηγούν μεγαλύτερου όγκου και βάρους σκούτερ, μιας και τα ελαφρύτερα και μικρότερα σκούτερ απαιτούν λιγότερη δύναμη για να ελεγχθούν από πλευράς αναβάτη.
Οι περισσότεροι από εμάς έχουν την εντύπωση ότι είναι η γρήγορη οδήγηση που απαιτεί μεγάλη ικανότητα και γνώσεις, κι ότι η αργή οδήγηση είναι σαφώς ευκολότερη. Η άποψη αυτή είναι εντελώς λάθος, αφού η αργή οδήγηση είναι εξίσου δύσκολη και απαιτητική όσο η γρήγορη.
Ένας αρχάριος αναβάτης θα κάνει τα ίδια ή ακόμα και περισσότερα λάθη στους αργούς ελιγμούς, όσο και στους πιο γρήγορους.
Οι λάθος γραμμές, το άκαιρο είτε ανεπαρκές είτε υπερβολικό φρενάρισμα, η αναποφασιστικότητα και ο δισταγμός, η ταραχή κατά την οδήγηση, η λάθος θέση σώματος και κεφαλιού είναι μερικά από τα -κοινά- σημεία στα οποία μπορεί να υποπέσει κάποιος/α σε σφάλμα είτε πηγαίνει αργά, είτε πηγαίνει γρήγορα.
Ένας έμπειρος αναβάτης όλα τα παραπάνω θα τα αντιμετωπίσει με μεγαλύτερη ψυχραιμία εκτελώντας τις ορθές κινήσεις τη μια πίσω από την άλλη, χωρίς δισταγμό.
Το καλό στην υπόθεση της εξάσκησης στην αργή οδήγηση είναι ότι μπορεί κάποιος/α να τη βελτιώσει και να την εξελίξει σε πολύ υψηλό επίπεδο πολύ πιο εύκολα, σχεδόν παντού και με πολλή μεγαλύτερη ασφάλεια, σε αντίθεση με τη γρήγορη οδήγηση.
Κοιτάξτε πόσο απλό είναι:
- Πρώτον, δεν χρειάζεται ένα “ειδικό”, εξειδικευμένο δίτροχο (πχ μια supersport μοτοσυκλέτα), αλλά μπορείτε να χρησιμοποιείτε το δικό σας σκούτερ.
- Δεύτερον, ο απλός εξοπλισμός αναβάτη (μπουφάν με προστασία, κράνος, γάντια, συν ένα ζευγάρι επιγονατίδες για σιγουριά) αρκεί.
- Τρίτον ένας έρημος δρόμος, ένα άδειο πάρκινγκ είναι υπεραρκετά για τις αργές ασκήσεις και μανούβρες που θα εκτελεί κάποιος/α, χωρίς να χρειάζεται πίστα (αγώνων ταχύτητας ή κάρτ) όπως στην προπόνηση γρήγορης οδήγησης.
Ελιγμοί σχήματος “οκτώ”
Σε γενικές γραμμές, η πιο απλή – αλλά καθόλου εύκολη, αφού απαιτεί ενεργοποίηση όλου του σώματος – άσκηση είναι τα “οκτάρια”, μια μικρή διαδρομή σχήματος “8”, η οποία διανύεται αρχικά ξεκινώντας δεξιόστροφα και μετά αριστερόστροφα.
Εδώ αυτό που μας ενδιαφέρει σαν τελική επίτευξη είναι οι καμπύλες να είναι σχεδόν ίδιες, η κίνηση να έρχεται με ροή και χωρίς πολλές αυξομειώσεις ταχύτητας και κυρίως ο/η αναβάτης/τρια να αισθάνεται πάντοτε “άνετα”, να μη ζορίζεται και να μην δυσκολεύεται να εκτελέσει την άσκηση. Όταν ένας αναβάτης ξέρει τι κάνει, αφού το έχει κάνει εκατοντάδες φορές με αποτελεσματικότητα, δεν ανησυχεί για τίποτε, ούτε τον προβληματίζει κάτι, άρα εκτελεί τις κινήσεις “με άνεση”.
Πίσω φρένο
Παρότι το πιο αποτελεσματικό και χρήσιμο φρένο του σκούτερ μας είναι το μπροστινό, στους αργούς ελιγμούς χρησιμοποιούμε κυρίως το πίσω φρένο, που είναι το κλειδί για τη σταθερότητα σε αργή ταχύτητα. Η χρήση του μπροστινού φρένου θα συμπιέσει το πιρούνι, μεταφέροντας το βάρος στον μπροστινό τροχό και αυτό θα μειώσει τη σταθερότητα και θα αποσταθεροποιήσει την κίνηση του τιμονιού.
Πατώντας το πίσω φρένο δεν υπάρχει μεγάλη μεταφορά βάρους στον μπροστινό τροχό, κι έτσι επιτυγχάνεται η σταθερότητα και η ακρίβεια στην κίνηση του τιμονιού.
Κοιτάζω εκεί που θέλω να πάω
Το πιο συνηθισμένο (λάθος) είναι ο αναβάτης να κοιτάζει μπροστά και όχι εκεί που θέλει να πάει”. Στην άσκηση των “οκταριών” για παράδειγμα οι αρχάριοι δεν κοιτάζουν το εσωτερικό της στροφής τόσο γρήγορα όσο πρέπει, κολλάει το βλέμμα τους μπροστά και έτσι δεν μπορούν να διαγράψουν ίδιες, παρόμοιες τροχιές που είναι το ζητούμενο, κάθε φορά.
Εξάσκηση
Όπως όλα τα πράγματα στον κόσμο για να βελτιωθούν και να εξελιχθούν – δεν θα κουραστούμε ποτέ να το επαναλαμβάνουμε – χρειάζεται εξάσκηση. Η βελτίωση των ικανοτήτων κάποιου/ας στην αργή οδήγηση απαιτεί λίγο χρόνο-κάθε τόσο. Δέκα πέντε, είκοσι λεπτά προπόνησης την εβδομάδα κάνουν τεράστια διαφορά στον τρόπο που κινείστε καθημερινά, ειδικά όσον αφορά το πολύ σημαντικό θέμα που λέγεται… ασφάλεια. Αυτό είναι, άλλωστε, το πρώτο ζητούμενο για όποιον/α οδηγεί σκούτερ ή μοτοσυκλέτα.
