Οκτώβριος και τα κεφάλια μέσα… (ή μήπως κάτω;)
Kείμενο: Βασίλης Αντζουλάτος
Αυτό το μήνα μιλάμε για την ελληνική άσφαλτο … ξανά, για τον μοτοσυκλετιστικό ρατσισμό, το “Μοτο-Νόμο” του Μέρφι, ε… και για τα “ψώνια” του χώρου των δύο τροχών. Απλά, ξεκάθαρα και ο νοών, νοείτω…
Ελληνική άσφαλτος Vs Βρετανική άσφαλτος
Μιας και ξαναπιάσαμε το θέμα της θλιβερής εγχώριας ασφάλτου.
Κάποτε, καμιά 15αριά χρόνια πριν, ήμασταν σε μια αποστολή, σε ένα προάστιο του Λονδίνου, όχι τίποτα ακριβό, το αντίθετο μάλλον.
Έξω από το ξενοδοχείο, δύο εργάτες με ένα βανάκι και πολλά εργαλεία, κάτι πάλευαν κι έσκαβαν στο δρόμο. Έφτιαχναν κάτι σε αποχέτευση, σε γραμμές ηλεκτρικού/τηλεφώνου, δεν ξέρω, έσκαβαν πάντως το δρόμο. “Την τύχη μου”, σκέφτηκα, “έφυγα από την Αθήνα της φασαρίας για να έρθω στο Λονδίνο της φασαρίας;”.
Οι τύποι, αργοί και προσεκτικοί στη δουλειά τους, έσκαψαν, έφτιαξαν αυτό που έφτιαξαν και μετά άρχισαν να ρίχνουν πίσσα με χαλίκι στην τρύπα, ύστερα την πάτησαν με έναν μίνι οδοστρωτήρα. Σίγουρα θα με περάσανε για τρελό όσοι με έβλεπαν την επόμενη μέρα να περιεργάζομαι από κοντά και να κλωτσάω το σημείο που είχαν δουλέψει. Η επιφάνεια της ασφάλτου με το φρέσκο, μαύρο μπάλωμα ήταν απόλυτα ευθυγραμμισμένη και τέλεια χωρίς να διαφέρει καθόλου από την υπάρχουσα και μάλιστα έδειχνε να έχει ακριβώς την ίδια πρόσφυση! Καμία σχέση με τα δικά μας. Άλλος κόσμος φίλοι μου, 30-40 χρόνια πίσω από τον πολιτισμένο κόσμο είμαστε και το κακό είναι πως δεν το ξέρουμε. Κι άμα δεν ξέρουμε, πώς θα το παραδεχτούμε;
Δημιουργήσαμε έναν καινούργιο όρο: Αντι-Μοτοσυκλετισμός
Από σήμερα και στο εξής το Motorbike και ο υπογράφων εισάγουν στο λεξιλόγιό μας, επίσημα, “οφίσιαλι” που λένε οι ξένοι, τον αδόκιμο όρο “Αντι-Μοτοσυκλετισμός”. Όποτε αναφέρεται, θα καταδικάζει τις περιπτώσεις δίτροχων διακρίσεων και ρατσισμού, θα καταδεικνύει οποιονδήποτε το κάνει. Δώστε βάση… οποιονδήποτε.
Αντι-μοτοσυκλετισμός (Μέρος 1ο)
Τι είπατε; Άκουσα καλά; Είπατε με υποτιμητικό τόνο: “αυτοί με τα σκουτεράκια”; Αρχίσαμε…
Σκεφτείτε λίγο: αν δεν υπήρχαν χιλιάδες νέων αναβατών, αυτό που λέμε “νέο αίμα στους δύο τροχούς”, δηλαδή “αυτοί με τα σκουτεράκια”, ο μοτοσυκλετισμός που υποστηρίζουμε δεν θα είχε καμία απολύτως ελπίδα να φέρει νέους ανθρώπους στις τάξεις του, να δυναμώσει και να πληθύνει, αφού τα τελευταία χρόνια έχουμε σαφή “μοτο-υπογεννητικότητα”. Πολλοί βγαίνουν στη μοτοσυκλετιστική σύνταξη και λιγότεροι νέοι τους αντικαθιστούν.
Χωρίς σκούτερ η αγορά μαραζώνει
Επίσης, περιττό να πούμε τι θα είχε συμβεί στην ελληνική αγορά αν δεν υπήρχαν τα σκούτερ. Οι περισσότερες επιχειρήσεις πώλησης μοτοσυκλετών δεν θα υφίσταντο, αφού το μερίδιο αγοράς επί του συνόλου (μοτοσυκλέτες, σκούτερ και παπιά) της ελληνικής αγοράς που κατακτούν τα σκούτερ είναι 60 με 67% εδώ και χρόνια! Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τα περιοδικά και ιστοσελίδες μοτοσυκλέτας, των οποίων τουλάχιστον το 60-70% των εσόδων – που μάλλον τα χρειάζονται για να επιβιώσουν, αν δεν κάνω λάθος – προέρχονται από εταιρίες και διαφημίσεις σκούτερ! Κι ας τα σνομπάρουν.
Scooter Haters GR
Πάρτε το απόφαση, εσείς που αντιδράτε και τα περιφρονείτε, βάζοντας μπροστά την δήθεν μοτοσυκλετιστική σας “ανωτερότητα”: τα σκούτερ είναι τεράστιας, ζωτικής σημασίας για τους δυο τροχούς και το κοινό τους.
Και βεβαίως… η μεγάλη αγκαλιά και οικογένεια του μοτοσυκλετισμού χωράει και συμπεριλαμβάνει και τα σκούτερ. Αποτελούν κομμάτι του ζωτικής σημασίας φυτωρίου του.
Τι να μας πούνε οι Ιταλοί για μοτοσυκλέτες;
Έλα μωρέ τώρα τι να μας πούνε οι Ιταλοί για μοτοσυκλέτα; Τι ξέρουνε αυτοί; Έτσι δεν είναι;
Πρώτα απ’ όλα: Η Ιταλία εύκολα μπορεί να καταχωρηθεί σαν μια από τις “μητέρες της μοτοσυκλέτας” παγκοσμίως. Για να αναλύσεις και να τεκμηριώσεις το παραπάνω, πρέπει γράψεις βιβλίο. Ας το δεχτούμε σαν δεδομένο, όπως ακριβώς και το γεγονός ότι η Ιταλία επί χρόνια σημειώνει τις μεγαλύτερες πωλήσεις δίτροχων από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα.
Στην Ιταλία, λοιπόν, τα σκούτερ είναι εκατοντάδες χιλιάδες, όπως ακριβώς και οι μοτοσυκλέτες. Είναι πολύ συνηθισμένο οι Ιταλοί να έχουν και ένα σκούτερ για τη μετακίνησή τους μέσα στην πόλη και μια ωραία μοτοσυκλέτα για τη διασκέδαση και το πάθος τους. Καταλάβατε εσείς, που κάνετε ότι δεν καταλαβαίνετε; Και σκούτερ και μοτοσυκλέτα.
Αντι-μοτοσυκλετισμός (Μέρος 2ο)
Tίτλος της ιστοσελίδας/εφημερίδας Απογευματινή: “Ακάθεκτοι οι μοτοσυκλετιστές επιμένουν να μην φορούν κράνος”. Πρώτα απ’ όλα συγχαρητήρια για τον τίτλο, γιατί έχει πολλαπλό μήνυμα. Ας αναλύσουμε τι κρύβει αυτός ο τίτλος, έτσι για πλάκα…
“Ακάθεκτοι”: ορμάνε μπροστά και δεν καταλαβαίνουν τίποτα οι μοτοσυκλετιστές, δεν αλλάζουν μυαλά αυτοί, εμείς έχουμε γίνει Ευρώπη κι αυτοί επιμένουν “ακάθεκτοι”.
“Οι μοτοσυκλετιστές”: Όλοι μαζί οι μοτοσυκλετιστές, σαν μια μπουνιά, όλοι στο τσουβάλι, χωρίς εξαιρέσεις.
“Να μην φορούν κράνος”: αλήθεια τώρα; Γιατί μάτια έχουμε και βλέπουμε – ο ένας (ή άντε δύο) στους δέκα δεν φοράνε πλέον κράνος.
Ιστορία από τη Σουηδία
Κάνουμε διακοπές στη Σουηδία ένα καλοκαίρι πριν από μερικά χρόνια (ευχάριστη δροσιά, 28άρια θερμοκρασία και κάτι καταπληκτικές λίμνες και ποτάμια). Αφού πρώτα ήπιαμε έναν ωραίο καφέ σε μια γραφική κωμόπολη, όπου χαζεύαμε μια μεγάλη παρέλαση από εκατοντάδες αμερικάνικα custom αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες (τρελοί και παλαβοί οι Σουηδοί με τα αμερικάνικα δίτροχα και τετράτροχα γενικώς) ξεκινάμε να φύγουμε.
Βγαίνοντας από τα τελευταία σπίτια και πιάνοντας στους ατέλειωτους αγρούς και τα δάση της Σουηδίας, με τον ήλιο να λάμπει πάνω από τα κεφάλια μας, βλέπουμε στο αντίθετο ρεύμα ένα “ψηλό και κόκκινο” πράγμα να έρχεται από το αντίθετο ρεύμα.
Πλησιάζοντας προς εμάς, βλέπουμε ένα καθαρόαιμο μότοκρος Honda CRF σε στάση… σούζα-καντήλι! Χωρίς φώτα, χωρίς πινακίδα, κι ο αναβάτης με κοντομάνικο, βερμούδα και αθλητικά παπούτσια και το κορυφαίο… χωρίς κράνος! Πού; Στη Σουηδία!
Αλήθεια πώς να λέγεται το “καγκουριλίκι” στα σουηδικά, ας μας ενημερώσει κάποιος. Μήπως το Καγκουριλίκι είναι … διεθνής θρησκεία με παραρτήματα σε όλο τον κόσμο; Δεν εξηγείται αλλιώς.
Η έπαρση πληρώνεται. Πάντα…
Εσείς λοιπόν της γης οι επηρμένοι, που νομίζετε ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από εσάς και όλοι κρέμονται από την εξυπνάδα που θα πείτε.
Κριτές των πάντων, που θεωρείτε τους γύρω σας κατώτερους, που πετάτε προκλητικά μαργαριτάρια μόνο και μόνο για να δώσετε μεγαλύτερη σημασία (όχι αξία, αυτή δεν απονέμεται, κερδίζεται) στο εγώ σας, ακούστε προσεκτικά…
Πώς νομίζετε ότι θα τελειώσει όλο αυτό; Γιατί δεν ξέρω αν το γνωρίζετε, αλλά τα πάντα τελειώνουν κάποτε. Όλα.
Έχουμε λοιπόν (είχαμε και στο παρελθόν) διάφορους τέτοιους τύπους στον χώρο της μοτοσυκλέτας. Και παλιούς και καινούργιους με πολύ “αέρα και ύφος” και “ξερολίαση” (τα ξέρω όλα) και προκλητικότητα, κι ασχέτως με το τι πιστεύουν για τους εαυτούς τους και πώς νομίζουν ότι τους βλέπουν οι άλλοι, η πικρή αλήθεια είναι πως… γελάει ο κόσμος μαζί τους…
Ένα πανανθρώπινο αξίωμα
Υπάρχει ένα αξίωμα που λέει πως όσο γρήγορος, έξυπνος, όμορφος, ικανός, νέος, ψηλός, δυνατός κι αν είσαι, υπάρχει ένας τουλάχιστον γρηγορότερος, εξυπνότερος, ομορφότερος, ικανότερος, νεότερος, ψηλότερος και δυνατότερος από εσένα. Σκληρή είναι η πραγματικότητα, πάνσκληρη. Κατεβείτε από το άλογο ή το καλάμι σας και χαλαρώστε λίγο, πάρτε μιαν ανάσα.
Τι είναι ο νόμος του Mέρφι
Λοιπόν, γνωρίζουμε όλοι την ιστορία με τους “νόμους του Μέρφι”; Ρωτάω για να μπορούμε να συνεννοηθούμε και να καταλαβαίνουμε όλοι σε τι αναφερόμαστε.
Ο νόμος του Μέρφι λέει πως “αν είναι κάτι να πάει στραβά… τότε θα πάει στραβά”, και πρόκειται για μια απαισιόδοξη διαπίστωση, η οποία αποδίδεται σε έναν Αμερικανό μηχανικό που λεγόταν Έντουαρντ Μέρφι. Πάμε λοιπόν να δούμε έναν τέτοιο νόμο που εφαρμόζεται στη μοτοσυκλέτα.
Μοτοσυκλετιστικός Νόμος του Μέρφυ (Νο1)
Αν λύνοντας μια βίδα από τη μοτοσυκλέτα σου πέσει στο έδαφος και αυτό το έδαφος τυχαίνει να είναι χώμα, η βίδα θα χαθεί.
Αν λύνοντας μια βίδα της μοτοσυκλέτας σου πάει να πέσει στο έδαφος και αυτό το έδαφος είναι τσιμέντο ή σκληρό πεντακάθαρο πάτωμα… θα εξαφανιστεί, γιατί απλά δεν θα φτάσει ποτέ κάτω. Θα έχει κολλήσει κάπου μέσα στη μοτοσυκλέτα και δεν θα την ξαναδείς ποτέ ξανά στη ζωή σου…
Β. Α.
