Άσχημο μεν, σημαντικό δε
Μακρύ, χαμηλό και “πολυθρονάτο”. Με τρεις λέξεις καταγράφεται ο χαρακτήρας του Honda CN 250 που ξεκίνησε την ιστορία των μεγάλων, άνετων σκούτερ, το οποίο ήταν “η αρχή των πάντων” για τη δημοφιλή σήμερα κατηγορία των maxi scooter.
Κομβικής σημασίας είναι το Honda CN 250 που ονομαζόταν διαφορετικά σε διάφορες αγορές του κόσμου, είτε Helix, είτε Spazio, είτε Fusion, ένα μοντέλο ελάχιστα γνωστό στην ελληνική αγορά, αλλά με μεγάλη επιρροή σε όλη τη σκουτερο-βιομηχανία.
Το Honda CN 250 ήταν το πρώτο μοντέρνο μακρύ και χαμηλό τουριστικό σκούτερ του κόσμου με μεγάλο αποθηκευτικό χώρο (πορτμπαγκάζ) και ντουλαπάκι μπροστά, αλλά κυρίως υπερ-άνετη σέλα σε στυλ πολυθρόνα.
Τα γέλια και τα ειρωνικά σχόλια του μοτοσυκλετιστικού κόσμου ακούγονταν μέχρι τα κεντρικά της εταιρίας στην Ιαπωνία, με το άσχημο, συμπιεσμένο μακρύ σκούτερ, με μονόφθαλμο ορθογώνιο προβολέα και το κωμικό μούτρο, να προσπαθεί να σταθεί στο δρόμο πάνω σε μικρής διαμέτρου τροχούς και ένα μπροστινό σύστημα με αναχρονιστικούς βραχίονες.
Η τετραγωνισμένη “σε στυλ μπαούλο” ουρά με τους αεραγωγούς, η σέλα του συνεπιβάτη με πλάτη και χειρολαβές, η ψηλή ζελατίνα δεν βοηθούσαν αισθητικά το σύνολο, παρά έκαναν το δίτροχο ακόμα πιο συντηρητικό και δεν έδιναν το παραμικρό στοιχείο για το τι ακριβώς ήταν το Honda CN 250. Ότι ήταν δηλαδή ο γεννήτορας μιας νέας κατηγορίας σκούτερ και η αρχή μιας νέας εποχής.
Κοιτάξτε τι συμβαίνει σήμερα στο χώρο των σκούτερ. Όποια εταιρία ασχολείται με σκούτερ και σέβεται τον εαυτό της υποχρεώνεται να έχει στη γκάμα της τουλάχιστον ένα με δύο maxi scooter μεσαίου (250) ή μεγάλου (400+) κυβισμού.
Το σκεπτικό της Honda πίσω από την παρουσίαση του Honda CN 250 του 1986 ήταν να προσφέρει στην αμερικάνικη και όχι μόνο αγορά ένα εύκολο στη χρήση δίτροχο, αυτόματο με άνετη σέλα, μακρύ μεταξόνιο, χαμηλό συνολικό ύψος και αποθηκευτικούς χώρους.
Το μοντέλο ερχόταν ένα χρόνο μετά από το πιο μαζεμένων-κόμπακτ διαστάσεων Honda CH 250 Spacy/Elite του ’85, το οποίο και αυτό χρησιμοποιούσε τον ίδιο υγρόψυκτο, τετράχρονο κινητήρα των 244 κυβικών και των 19 ίππων.
Το Helix 250 όπως έγινε γνωστό το CN 250 στην Αμερική ονομαζόταν Fusion ή Spazio αλλού στον κόσμο και παρέμεινε στην αγορά μέχρι το 2001… περίπου.
Δύο βαλβίδες και υγρόψυξη, με το ψυγείο μπροστά κάτω από τον προβολέα διέθετε ο κινητήρας που κατάφερνε να σπρώξει το σύνολο των σχεδόν 160 κιλών μέχρι τα 115-120 χιλιόμετρα την ώρα, παρόλη την “αεροδυναμική” που υποτίθεται ότι είχε, την οποία με σημερινά κριτήρια την θεωρούμε πρωτόγονη.
Σημαντικό στοιχείο του 250 ήταν το ποδόφρενο στο δεξί κομμάτι του δαπέδου, κάτι σαν απομεινάρι Βέσπας, δεν εξηγείται αλλιώς, το οποίο ενεργοποιούσε το ταμπούρο του πίσω τροχού.
Τα πράγματα για τον μπροστινό τροχό ήταν πιο ενθαρρυντικά αφού υπήρχε ένα – έστω και μικρής διαμέτρου – δισκόφρενο (σε αντίθεση με το Elite 250 που είχε ταμπούρα μπροστά και πίσω). Ο πίσω τροχός μπορεί να ήταν 10 ιντσών, αλλά ο μπροστινός για παραπάνω σταθερότητα στην κίνηση είχε ανέβει στις 12 ίντσες.
Ριζοσπαστικό χαρακτηριστικό του CN ήταν φυσικά το πορτμπαγκάζ-μπαγκαζιέρα, καθώς και το πολύ χαμηλό ύψος σέλας. Η δε σέλα… τι να πει κανείς; Έβγαινε από τα πιο τρελά όνειρα του δίτροχου τουρίστα, όπως και το πολύ μακρύ μεταξόνιο.
Το Honda CN250 έγινε δημοφιλές στην Ιαπωνία (κάτι που ισχύει μέχρι σήμερα!) με τους Αμερικάνους να το ανακαλύπτουν αργότερα, κοντά στο ’89 αφού πρώτα είχε αποσυρθεί από την αγορά τους και επανεισαχθεί αργότερα και έγινε επιτυχία σε μεσήλικες και μεγαλύτερης ηλικίας αναβάτες που δεν ήθελαν να ασχολούνται με κιβώτια ταχυτήτων και συμπλέκτες.
Μετά από πίεση της τοπικής αγοράς, παρότι το σκούτερ έπαψε να παράγεται το 2001, η Honda το έβαλε και πάλι στην παραγωγή κυρίως για την ιαπωνική αγορά το 2005.
Honda CH 250, 1985
Πως αντέδρασε όμως ο υπόλοιπος κόσμος των σκούτερ και ειδικότερα οι κατασκευαστές; Πως αντιμετώπισαν την παρουσίαση του Honda CN 250 /Helix/Fuzion/Spazio του 1986; Θέλετε να σας το πούμε με απλά λόγια; Περιφρονητικά… αγνοώντας το, θεωρώντας ότι πρόκειται για ένα αποτυχημένο σκούτερ, ένα πείραμα της Honda που είχε ημερομηνία λήξης. Τόσο απλά.
Φανταστείτε ότι η Piaggio η ιταλική σκουτερο-εταιρία για να αντιδράσει, για να κάνει την κίνησή της στον χώρο θα χρειαστεί εννέα χρόνια, για να παρουσιάσει το 1994 το πρώτο maxi scooter, το γνωστό μας Hexagon. Τα πρώτα Piaggio Hexagon είχαν μάλιστα χαρακτηριστικούς 10άρηδες (!) τροχούς και δίχρονους κινητήρες 150 και 125cc με υγρόψυξη και δισκόφρενο 200mm στον μπροστινό τροχό και ταμπούρο στον οπίσθιο.
Τα μοντέλα αυτά έμειναν στην παραγωγή μέχρι το τέλος του 1998, χρονιά που παρουσιάζονται τα Hexagon LX και LXT με τροχούς 11 ιντσών για μεγαλύτερη σταθερότητα (σε σχέση με τους προβληματικούς 10άρηδες) και κινητήρα, πάντα δίχρονο στα 180cc με ιπποδύναμη 21 ίππων.
Η ιταλική εταιρία εκείνη την εποχή δεν διέθετε δικό της τετράχρονο κινητήρα και θα περιμένει μέχρι το 1999. Τότε θα βγουν στην αγορά δυο ακόμα μοντέλα Hexagon, το 250GT και το Hexagon LX4 125, για πρώτη φορά με τετράχρονους κινητήρες, το πρώτο μάλιστα με κινητήρα – της πρώτης διδάξασας – της Honda! Το 125άρι χρησιμοποιούσε ιταλικό 2βάλβιδο τετράχρονο κινητήρα, που είχε φτιαχτεί για τα Piaggio Liberty και Vespa ET4 125 και απέδιδε 10 ίππους.
Θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι το 2003 για να παρουσιαστεί στην αγορά το πρώτο αμιγές ιταλικό maxi scooter (με κινητήρα Piaggio), το Piaggio Χ9 250, δηλαδή 17 χρόνια αργότερα από το Honda CN 250 Helix/Fusion/Spazio του 1986 και 18 χρόνια μετά το Honda Spacy/Elite 250 του 1985.
