Δεν είμαστε καλά…
του Βασίλη Αντζουλάτου
Αν ξέρατε πόσα χρόνια περιμέναμε, αγαπητοί φίλοι και φίλες, εμείς που πιστεύαμε εξαρχής στα σκούτερ, τη στιγμή που η Ελλάδα θα μάθαινε να αγοράζει και να εμπιστεύεται τα φιλικά αυτά δίτροχα … Τα δίτροχα που μας μεταφέρουν άνετα στον προορισμό μας, χωρίς κιβώτια ταχυτήτων και με βολικούς αποθηκευτικούς χώρους, τα δίτροχα που δεν απαιτούν να είσαι αναβάτης αγώνων για να τα οδηγήσεις, ούτε χρειάζεται να κάνεις ακροβατικές πιρουέτες στις ταχύτητες και το φρένο. Περιμέναμε υπομονετικά ώσπου να συμπαθήσει το ελληνικό αγοραστικό κοινό τα σκούτερ και επιτέλους να επενδύσει σε ένα μεταφορικό μέσο που δεν απασχολεί το μυαλό, αλλά επιτρέπει στον αναβάτη να αφοσιωθεί σε άλλα πράγματα, κάνοντας ακόμα και τις πιο απαιτητικές μετακινήσεις απόλαυση.
Οφείλω να το δηλώσω: ήμουν από τους πρώτους συντάκτες των περιοδικών μοτοσυκλέτας που ήξεραν ότι μια μέρα τα σκούτερ θα μεγαλουργούσαν. Ήμουν ο πρώτος δημοσιογράφος που πήρε σκούτερ για δοκιμή από την αντιπροσωπεία της Piaggio, στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Από τους πρώτους που πίεζαν να δημοσιεύουμε δοκιμές σκούτερ, σε όσα περιοδικά κι αν εργάστηκα. Μετά από δικές μου προτροπές δημιουργήθηκε, το 1996, η πρώτη ετήσια έκδοση που ήταν αποκλειστικά αφιερωμένη στα σκούτερ. Από τότε μέχρι σήμερα η έκδοση αυτή κυκλοφορεί κάθε χρόνο. Επί δεκαπέντε συναπτά έτη.
Από νεαρή ηλικία λάτρευα να οδηγώ οτιδήποτε είχε δύο τροχούς. Από μοτοποδήλατα με πετάλια μέχρι trial, από καθαρόαιμα εντούρο μέχρι sport, από supersport μέχρι τσοπεροειδή και από τουριστικά μέχρι mini moto και supermotard. Tα πάντα-όλα, μα όλα… Και, φυσικά, ευχαριστιόμουν να οδηγώ σκούτερ. Εξάλλου, ένα από τα πρώτα δίτροχα που οδήγησα στη ζωή μου ήταν μια Vespa 150, του 1960, κι αυτό το γεγονός έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Αυτή ακριβώς η Vespa βρίσκεται ακόμα κοντά μου, αναπαλαιωμένη «έτσι όπως έβγαινε από το εργοστάσιο» πενήντα χρόνια πριν. Μπορεί αργότερα να άφησα τη Vespa να ξεκουραστεί στη διαχρονικότητά της, περνώντας στις «χωματερές» μοτοσυκλέτες, πρώτα στις trial, μετά στις εντούρο και τους σχετικούς αγώνες. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, ανέπνεα αγωνιστικό λάδι και τρεφόμουν με χώμα…
Η μεγάλη συμπάθεια για τα σκούτερ, όμως, δεν έφυγε ποτέ, όπως ποτέ δεν έπαψε και η πλήρης αποδοχή όλων αυτών που οδηγούσαν μηχανάκι, μηχανή, μοτοσυκλέτα, υπερ-μοτοσυκλέτα, μοτοποδήλατο, βεσπάκι, κλασικό. Όταν οι μέρες είναι δύσκολες, ανεβαίνω στο μονόσελο ενός παλιού Motobecane και βγαίνω σε ένα ήσυχο δρομάκι, εδώ κοντά στο σπίτι. Το καημένο «πιάνει» μόνο 50 χιλιόμετρα την ώρα, κι όμως εγώ επιστρέφω από τη βόλτα με ένα τεράστιο χαμόγελο ικανοποίησης. Το ίδιο ακριβώς μου συμβαίνει και με τα σκούτερ, λες και η διαρκώς μεταβαλλόμενή τους μετάδοση ευθυγραμμίζεται αυτομάτως με τη διάθεσή μου.
Είναι γνωστό ότι τα σκούτερ πολεμήθηκαν από το «μοτοσυκλετιστικό κατεστημένο», από τους μηχανόβιους (τι λέξη κι αυτή…). Μέχρι πολύ πρόσφατα ήταν υποτιμητικό και σχεδόν απαγορευτικό να οδηγεί ένας «πραγματικός μοτοσυκλετιστής» σκουτεράκι. Όμως η κατάσταση αυτή αλλάζει μέρα τη μέρα, κι ένας προς έναν ακόμα και οι ορκισμένοι πολέμιοι των σκούτερ έρχονται στην αγκαλιά τους. Όπως στο βιντεάκι-διαφήμιση, που ανεβάσαμε στην ενότητα «Scooter Kult» αυτής της ιστοσελίδας: με τον Χαρλεά που λαχταράει μια μικρή Βέσπα, αποδεικνύοντας πως οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν χωρίς προκαταλήψεις.
Οι διαφορετικές επιλογές του καθενός πρέπει να γίνονται σεβαστές, γιατί στην πραγματικότητα οι άλλοι δικυκλιστές είναι συνάδελφοί μας, είναι «αδέρφια» μας. Κάνουν ακριβώς το ίδιο με αυτό που κάνουμε κι εμείς. Βρίσκονται πάνω στη σέλα ενός δίτροχου και κινούνται στην άσφαλτο που κυλάει κάτω από τα πόδια τους, κι αυτό είναι κάτι που ισχύει για όλους, ανεξαρτήτως ηλικίας, χρώματος, φύλου, θρησκείας, προτιμήσεων. Δεν έχει σημασία αν το δίτροχο που οδηγούν λέγεται Motobecane… αν λέγεται Beverly, V- Strom, Harley ή Ηayabusa.
O δρόμος είναι ο χώρος της απόλυτης δημοκρατίας, δεν κάνει διακρίσεις. Είτε κινείσαι με 50 χ.α.ω στον αγαπημένο επαρχιακό σου δρόμο με το ηλιοβασίλεμα στην πλάτη, είτε διακτινίζεσαι στην Εθνική με το ένα μάτι κολλημένο στη βελόνα του κοντέρ που αγγίζει τα 300 χ.α.ω, η αλήθεια είναι μία: είσαι εσύ και ο δρόμος. Και ύστερα από λίγο έρχεται η υπέρβαση: η κίνηση, ο αναβάτης, ο χρόνος και το τοπίο γίνονται ένα…
Βασίλης Αντζουλάτος
(Δύο τροχοί για πάντα, λοιπόν, ή αλλιώς, καλωσορίσατε στον θαυμαστό κόσμο των σκούτερ. Αυτό τον θαυμαστό κόσμο θα προσπαθήσουμε να αναπτύξουμε μέσα από τις σελίδες αυτού του ηλεκτρονικού περιοδικού. Καλές μας βόλτες!)
