Ο Δήμος Αγ. Παρασκευής δεν νοιάζεται για τους δικυκλιστές
Τεράστια έκπληξη προκαλεί στους μοτοσυκλετιστές και τους σκουτερίστες η απόφαση του Δήμου Αγ. Παρασκευής Αττικής να τοποθετήσει σιδερένια κολωνάκια κατά μήκος της κεντρικής, εμπορικής οδού Αγ. Ιωάννου. Τα κολωνάκια που λειτουργούν – σύμφωνα με υπεύθυνους του Δήμου – σαν εμπόδιο σε όποιους θέλουν να παρκάρουν το αυτοκίνητό τους πάνω στο πεζοδρόμιο για να ψωνίσουν από τα πολλά μαγαζιά του δρόμου. Το πρόβλημα δεν είναι όμως μόνο τα κολωνάκια αλλά το σχήμα τους, το οποίο λεπταίνει στην κορυφή και δημιουργεί μια πολύ επικίνδυνη επιφάνεια για όποιον πέσει πάνω τους!
Ακόμα και σε περίπτωση πεζού που παραπατάει και έρχεται σε επαφή μαζί τους θα μπορούσε να υπάρξει τραυματισμός, πόσο δε μάλλον αν δικυκλιστής (ακόμα και ποδηλάτης) χτυπήσει με ταχύτητα στην σχεδόν αιχμηρή κορυφή τους, η οποία για κάποιο λόγο είναι πεπλατυσμένη σαν σπαθί!
Δεν μπορούμε να φανταστούμε κανέναν άλλο λόγο για τη δημιουργία και την τοποθέτηση αυτών των κολωνακίων στην Αγ. Ιωάννου της Αγ. Παρασκευής πέρα από το αισθητικό αποτέλεσμα. Μάλιστα, κάποιοι έβαλαν το αισθητικό αποτέλεσμα πάνω από τη σωματική ακεραιότητα… αυτό είναι κάτι που δεν περιμέναμε να δούμε ούτε σε τριτοκοσμικές χώρες.
Είναι υποχρέωσή μας να υπενθυμίσουμε ότι τα κολωνάκια στις άκρες των πεζοδρομίων είναι μια τακτική – πολυδάπανη μάλιστα – που ξεκίνησε επί δημαρχίας Αβραμόπουλου στην Αθήνα και έχει φέρει μαζί της πολλούς τραυματισμούς, αλλά και θανάτους δυστυχώς – και μάλιστα φίλων μας οι οποίοι προσέκρουσαν πάνω σε κολωνάκια, μετά από πτώση.
Είναι γνωστό ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος αναβάτη σκούτερ ή μοτοσυκλέτας είναι τα σταθερά αντικείμενα στις άκρες των δρόμων: πεζοδρόμια, κολώνες, κολωνάκια, καφαό, στάσεις, τενεκέδες, σίδερα κάθε είδους, κάγκελα, κ.λπ. Και αν υποθέσουμε ότι η ανάγκη για κολωνάκια στην άκρη του πεζοδρομίου πες ότι είναι “λογική”, η ύπαρξη δρεπανιών είναι και αυτή λογική; Ο Δήμος Αγ. Παρασκευής πρέπει να λογοδοτήσει για τα εγκληματικά αυτά κολωνάκια και αμέσως μετά να τα αφαιρέσει ή μάλλον ας τα αφαιρέσει πρώτα, και μετά ας μην πει κανείς, τίποτα… Β.ΑΝΤΖ.