Με τρεις κινήσεις
Το απρόβλεπτο στην καθημερινή οδήγηση, μιας και είναι αδύνατο να το αποφύγουμε, μπορούμε να το μειώσουμε σε τέτοιο βαθμό ώστε να γίνει πιο διαχειρίσιμο… και λιγότερο απρόβλεπτο…
“Ένα κι ένα κάνουν δύο”, χονδρικά τόσο απλά είναι τα πράγματα στο θέμα της ασφαλούς οδήγησης σκούτερ στο δρόμο. Αλλά για να κάνουμε πράγματα, άρα και διαχειρίσιμα, πρέπει να εμβαθύνουμε σε μεγάλο βαθμό, να αναλύσουμε, να επικεντρώσουμε την προσοχή μας στα σημαντικά και να μπορούμε να τα φέρουμε στο συνειδητό επίπεδο γρήγορα και αυτοματοποιημένα. Με λίγα λόγια, με το που κοιτάμε το πιθανό πρόβλημα να φέρνουμε άμεσα τη λύση του. Τέτοια ταχύτητα αντίδρασης θέλουμε να πετύχουμε έτσι ώστε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο ασφαλείς στο δρόμο.
Τι έχουμε λοιπόν, από που να ξεκινήσουμε; Να ξεκινήσουμε από τον ίδιο το δρόμο και να υποθέσουμε ότι μιλάμε για το δρόμο που ήδη γνωρίζουμε, την υποχρεωτική διαδρομή που κάνουμε κάθε μέρα για να πάμε στη δουλειά μας. Μια από τις πιο συνηθισμένες ατάκες που λέμε όλοι είναι ότι το δρόμο αυτό “τον ξέρουμε με κλειστά τα μάτια”, “απ’ έξω κι ανακατωτά”, ότι μπορούμε να τον κάνουμε χωρίς καν να βλέπουμε, κάτι που βεβαίως είναι υπερβολή.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων μπορούμε να τον φανταστούμε, να κάνουμε τη διαδρομή νοητά μέσα στο μυαλό μας, εμπλουτίζοντας το φανταστικό ταξίδι με διάφορες λεπτομέρειες. Έχει ενδιαφέρον – αν υπάρχει χρόνος βέβαια, γιατί κάτι τέτοιο δεν θέλει βιασύνη – κάποια στιγμή να παρατηρήσετε προσεκτικά το δρόμο που πηγαίνετε καθημερινά στη δουλειά με άλλα μάτια. Να κινηθείτε πιο αργά απ’ ότι συνήθως και να παρατηρήσετε τις περιφερειακές λεπτομέρειες που δεν βλέπουμε στην καθημερινότητα, αφού το πιθανότερο είναι να θεωρούμε την πρώτη διαδρομή της ημέρας “αγγαρεία”, διαδικαστική.
Πριν την 4η στροφή, για παράδειγμα, μπορεί να υπάρχει μια λακκούβα την οποία επειδή πατάμε με το σκούτερ υπό κλίση δεν έχουμε τη δυνατότητα να φρενάρουμε σωστά. Αν πάμε πιο αργά μπορεί να ανακαλύψουμε ότι αν ανοιχτούμε λίγο μπορούμε να μην την πατήσουμε ή επίσης ότι αν ανοίξουμε λίγο την τροχιά μας θα την αποφύγουμε.
Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι με λίγη παραπάνω ανάλυση και σκέψη “το καθημερινό μονοπάτι” που ακολουθούμε μπορεί να γίνει ασφαλέστερο γιατί θα έχουμε επενδύσει πάνω του περισσότερη σκέψη. Περιττό να υπενθυμίσουμε ότι σε όλους τους υπόλοιπους δρόμους που κινούμαστε τα μάτια και το μυαλό μας πρέπει να δουλεύουν σε γρήγορους ρυθμούς παρατήρησης-ανάλυσης-λήψης απόφασης και πορείας, έτσι ώστε να μην κινδυνεύουμε.
Πριν το δρόμο όμως…
Πριν το δρόμο υπάρχουμε εμείς κυρίως. Και το σκούτερ μας. Να υποθέσουμε ότι το σκούτερ μας δεν είναι “ένα πράμα με δυο τροχούς, με ένα γκάζι, το οποίο έχουμε κάνα εξάμηνο να φροντίσουμε και το μόνο που κάνουμε είναι να του βάζουμε βενζίνη”… αυτό θέλουμε να υποθέσουμε. Να υποθέσουμε επίσης ότι αν όχι κάθε βδομάδα, έστω κάθε δεκαπέντε μέρες ρίχνουμε μια ματιά στα λάστιχα, τη στάθμη του λαδιού και το αν τα φρένα δουλεύουν άριστα, έτσι όπως πρέπει.
Ξέρετε τα σκούτερ προκειμένου να προσφέρουν απλότητα χρήσης, αυτό το καταφέρνουν μέσα από μια πολυπλοκότητα, που δεν χρειάζεται να αναλύσουμε σε αυτό το άρθρο, με δεκάδες τεχνικές λεπτομέρειες. Το ότι δίνουν την αίσθηση του απλού, δεν σημαίνει ότι είναι και απλά. Τα σκούτερ απαιτούν σωστή και μεθοδική συντήρηση και την προσοχή μας και δεν είναι “κάτι που μας πηγαίνει στις δουλειές μας” είναι ο καθημερινός, πολύτιμος σύντροφός μας.
Πέρα όμως από το δρόμο και τα σκούτερ, υπάρχουμε κι εμείς.
Αγουροξυπνημένοι, κουρασμένοι, ταλαιπωρημένοι, προβληματισμένοι, στεναχωρημένοι, θυμωμένοι και άλλοι τόσοι “…μένοι” αναβάτες έχουν περισσότερες πιθανότητες να κάνουν λάθος χειρισμούς, να πάρουν τις λάθος αποφάσεις μέσα στο δρόμο.
Τις πιο πολλές φορές, κινούμενοι μέσα σε μια δύσκολη καθημερινότητα, αντιμετωπίζουμε την οδήγηση ενός σκούτερ ή μιας μοτοσυκλέτας σαν κάτι διαδικαστικό. Δεν είναι καθόλου διαδικαστική η καθημερινή μας οδήγηση, αλλά ένα διαρκές κουίζ ικανοτήτων και για να είναι σωστές οι αντιδράσεις της “μηχανής” που λέγεται άνθρωπος πρέπει να είναι σε καλή κατάσταση και όχι να υπολειτουργεί. Βεβαίως αυτή η καλή κατάσταση ευκολότερα λέγεται, παρά επιτυγχάνεται. Είπαμε, η σειρά άρθρων που διαβάζεται λέγεται “Συμβουλές” κι όχι η “απόλυτη φόρμουλα αποτελεσματικής διαχείρισης κρίσεων”. Την καλή κατάσταση του αναβάτη όταν δεν την επιτυγχάνουμε τουλάχιστον φροντίζουμε να κάνουμε το εξής: πηγαίνουμε πιο αργά, έτσι ώστε να δίνουμε στο μυαλό μας το χρόνο για να επεξεργαστεί τις πληροφορίες που ρίχνονται στο πέρασμά μας. Είναι που είναι αργό και κουρασμένο το μυαλό του βάζουμε και ψηλά τον πήχη κι έτσι δυσκολεύουμε τα πράγματα.
Έτσι ανακεφαλαιώνοντας μέχρι την επόμενη φορά θυμηθείτε τις τρεις επικεφαλίδες: δρόμος, αναβάτης, σκούτερ.
