Πάω αργά; Είμαι ασφαλής;
Ας πούμε ότι για τον άλφα ή τον βήτα λόγο θέλετε ή είσαστε υποχρεωμένοι να κινηθείτε με το σκούτερ ή τη μοτοσυκλέτα σας αργά μέσα στην πόλη. Ας υποθέσουμε ότι γνωρίζετε όλα τα μυστικά της οδήγησης και αυτό σας δίνει την αυτοπεποίθηση ότι θα τα καταφέρετε και στην αργή οδήγηση. Θα καταφέρετε όμως να κινηθείτε με το πάσο σας και ταυτόχρονα με ασφάλεια; Αν ακολουθείτε αυτά που θα δούμε μαζί παρακάτω, τότε ναι, θα είστε ασφαλέστεροι… Κείμενο: Βασίλης Αντζουλάτος
To πιο αταίριαστο ρητό για το συγκεκριμένο άρθρο είναι αυτό που έλεγαν παλιά: “αργά βαδίζω, ζωή κερδίζω”, κι αυτό γιατί το γεγονός ότι κάποιος κινείται αργά στο δρόμο, δεν σημαίνει αυτόματα ότι κινείται και με ασφάλεια. Το αντίθετο μάλλον. Το να πηγαίνεις, έτσι γενικά, αργά στο δρόμο είναι επικίνδυνο, κυρίως για σένα τον ίδιο, ειδικά αν δεν ακολουθείς συγκεκριμένη τεχνική και δεν εφαρμόζεις “κόλπα” που θα σε προφυλάξουν.
Τις προάλλες που λέτε, έπρεπε να οδηγήσουμε ένα σχετικά αργό σκούτερ μέσα στην πόλη και για να το καταφέρουμε – έτσι ώστε να φτάσουμε ακέραιοι στον προορισμό μας – ενεργοποιήσαμε όλη την “τέχνη της αργής οδήγησης στην πόλη”, μια αρχαία και ξεχασμένη τέχνη που έρχεται από τα βάθη της… αστικής ανθρωπότητας.
Διαφορετικές αξίες
Όταν κινούμαστε αργά έχουμε κατά νου διαφορετικές παραμέτρους από το συνηθισμένο, έτσι ώστε να μην καρδιοχτυπάμε κάθε λίγο και λιγάκι, πέρα από την σωματική μας ακεραιότητα. Γιατί οι δρόμοι των ελληνικών πόλεων είναι από τους πιο αφιλόξενους του πλανήτη για αυτούς που “πηγαίνουν αργά”, “είναι άσχετοι”, οδηγούν “ευτελή” δίτροχα. Πρόκειται δυστυχώς για μια θλιβερή ανάμειξη επιθετικότητας, υπεροψίας, περιφρόνησης για τον συνάνθρωπο και συνταξιδευτή, ο οποίος από τη στιγμή που πηγαίνει αργά στο δρόμο υποβιβάζεται στο επίπεδο του “αδύναμου” που δεν χρειάζεται να τον υπολογίζουν.
Αυτό το σύνδρομο (όπου κρίνεται η ύπαρξη του διπλανού, σύμφωνα με αυτό που οδηγεί, φοράει, κ.λπ.) αντιστρέφεται βεβαίως όταν ο “συνάνθρπωπος και συνταξιδιώτης” οδηγεί ένα ακριβό δίτροχο ή τετράτροχο. Εκεί ενεργοποιείται ο θαυμασμός… και ο σεβασμός.
Άρα τι λέμε; Ότι όταν πηγαίνουμε αργά ή οδηγούμε ένα μικρό δίτροχο δεν είμαστε υπολογίσιμη μονάδα στο δρόμο του “πατείς με, πατώ σε” και αυτό το λαμβάνουμε υπόψη μας κι έτσι προετοιμαζόμαστε.
Προετοιμασία για αργή οδήγηση
Προφυλασσόμαστε από τους “εχθρικούς” οδηγούς και αναβάτες με τους οποίους μοιραζόμαστε το δρόμο με διάφορους τρόπους. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να γνωρίζουμε ότι έχουμε δικαίωμα χρήσης του δρόμου, είτε πηγαίνουμε με 60-70, είτε πηγαίνουμε με 20-30 χιλιόμετρα την ώρα. Με τη μόνη διαφορά ότι στη δεύτερη περίπτωση πρέπει να κινούμαστε αποκλειστικά στη δεξιά λωρίδα. Κι αν η λωρίδα είναι μονή, όσο το δυνατόν πιο κοντά στο πεζοδρόμιο, ώστε να μην εμποδίζουμε την κίνηση που έρχεται πίσω μας.
Πόσο κοντά όμως οδηγούμε στο πεζοδρόμιο; Τόσο ώστε να μπορούν να μας προσπερνούν δίτροχα και τετράτροχα ανεμπόδιστα, αλλά συχρόνως χωρίς να κινδυνεύουμε να πέσουμε πάνω στο κράσπεδο και να μπρορούμε να κάνουμε έναν μικρό ελιγμό αν χρειαστεί. Σε περίπτωση που ο δρόμος έχει δυο λωρίδες, κινούμαστε στη δεξιά λωρίδα και όχι ακριβώς στη μέση της, αλλά λίγο πιο δεξιά από τη μέση. Αφήνουμε ελεύθερα δηλαδή τα τρία τέταρτα της λωρίδας μας. Αυτό για παραπάνω ασφάλεια.
Μάτια στην πλάτη
Όπως καταλαβαίνουμε από τα παραπάνω, το μικρό μας 50άρι σκούτερ, το αργό μας 125άρι ή η διάθεσή μας που μας λέει να πάμε αργά στη δουλειά μας πρέπει να συνδυάζονται με συγκεκριμένη τοποθέτησή μας στο δρόμο, αλλά και με διαρκή έλεγχο των καθρεφτών μας, ιδίως του αριστερού. Λόγω του ότι πηγαίνουμε αργά, πρέπει να μοιράζουμε το βλέμμα μας μπροστά-πίσω σε ποσοστό 50-50, γιατί ο μεγάλος κίνδυνος είναι αυτοί που κινούνται από πίσω μας ταχύτερα από εμάς.
Στα φανάρια μένουμε πίσω
Μια από τις μεγαλύτερες και πιο επικίνδυνες συνήθειες αναβατών αδύναμων δίτροχων ή αναβατών που κινούνται αργά εν γένει, είναι η τοποθέτησή τους στο δρόμο όταν το φανάρι είναι κόκκινο. Το μεγάλο λάθος εδώ είναι να βρεθούμε στην πρώτη γραμμή του φαναριού έτοιμοι για την εκκίνηση, λες και θα ξεκινήσουμε όλοι με την ίδια επιτάχυνση. Μόλις ανάψει πράσινο, θα αρχίσουν να μας προσπερνάνε σαν τρελοί αυτοκίνητα και μηχανάκια δεξιά και αριστερά μας, “κεντράροντάς” μας σαν στόχο!
Η τεχνική σε αυτή την περίπτωση είναι να μένουμε 2 με 3 αυτοκίνητα πίσω στα φανάρια (και δεξιά, κοντά στο πεζοδρόμιο και πάλι), έτσι ώστε να αφήνουμε τους πρώτους “γρήγορους” να φύγουν, παύοντας έτσι να αποτελούν κίνδυνο για εμάς.
Δεν πειράζει που μένουμε πίσω από την “πρώτη επίθεση” του πράσινου φαναριού. Σχεδόν όλους αυτούς τους χρήστες του δρόμου θα τους συναντήσουμε στο επόμενο και στο επόμενο και στο επόμενο κόκκινο φανάρι της πόλης. Και η ίδια διαδικασία θα επαναλαμβάνεται μέχρι να βρεθούμε σε ανοιχτό δρόμο, όπου επιτέλους θα μας αφήσουν στην ησυχία μας.
Έπρεπε να δείτε τις προάλλες, τις έκπληκτες εκφράσεις, φανάρι το φανάρι, των διαφόρων “γρήγορων” που μας έβλεπαν να τους προλαβαίνουμε ξανά και ξανά στα κόκκινα φανάρια. Με εμάς να οδηγούμε ένα αργό σκούτερ. Με γνώση, με τεχνική και με ασφάλεια…
