Κυνηγοί και Θύματα
Σε αυτό το άρθρο θα προσπαθήσουμε να ομαδοποιήσουμε χονδρικά δυο κατηγορίες οδηγών αυτοκινήτων που κινούνται στο δρόμο είτε με γρήγορους, είτε με υποτονικούς ρυθμούς αλλά είναι δυνητικά το ίδιο επικίνδυνοι. Κι αν ο τίτλος “Κυνηγοί και Θύματα” σας θυμίζει ριάλιτι παιχνίδι επιβίωσης, τότε να πούμε ότι έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα… με τη διαφορά ότι δεν πρόκειται για παιχνίδι, ούτε τηλεοπτικό σόου, αλλά για έναν αληθινό αγώνα επιβίωσης.
Δεν θα γίνουμε κοινότοποι, χαρακτηρίζοντας την οδήγηση ενός δίτροχου και το περιβάλλον που κινούμαστε ζούγκλα. Υποτίθεται ότι στη ζούγκλα το ένα ζώο προσπαθεί να φάει το άλλο, ο θάνατός σου η ζωή μου που λένε, κάτι που δεν ισχύει, αφού στη ζούγκλα συγκεκριμένα ζώα τρέφονται με κάποια άλλα συγκεκριμένα ζώα που είναι πιο αδύναμα, σε μια άριστη ισορροπία της φύσης.
Στην πόλη, στην κίνηση στους δρόμους, κανένας δεν προσπαθεί να σκοτώσει τον άλλον (πόσο δε μάλλον για να τον φάει…), κι αν προκαλέσει ατύχημα και χτυπήσει κάποιον, θα είναι κατά πάσα πιθανότητα από αφηρημάδα ή από ασχετοσύνη. Εννοείται, φυσικά, ότι δεν μιλάμε για φρενοβλαβείς, που μάλλον ελάχιστοι κυκλοφορούν στους δρόμους, με την απόλυτη ιατρική έννοια βεβαίως.
Πάμε λοιπόν να δούμε ποιοι είναι οι “Γρήγοροι”:
- Είναι αυτοί που οδηγούν με επιθετικότητα αδιαφορώντας για το ποιος, τι, πως και σε ποιο σημείο του δρόμου κινείται γύρω τους. Με την αυτοπεποίθηση του “δεν φοβάμαι οτιδήποτε είναι μικρότερο ή υποδεέστερο του δικού μου”. Υποδεέστερο ή φθηνότερο σημαίνει ευτελές, πιο αδύναμο, σημαίνει “μη κίνδυνος” για τον γρήγορο.
- Οι “κυνηγοί” οδηγούν εγωιστικά και την επόμενη φορά που θα τους συναντήσετε στο δρόμο παρατηρήστε τα εξής:
- Δεν κάνουν στην άκρη ακόμα κι αν υπάρχει λόγος.
- Τοποθετούν το αυτοκίνητο σε προβληματικά για την υπόλοιπη κίνηση σημεία του δρόμου ή της λωρίδας που κινούνται, εμποδίζοντας τους υπόλοιπους.
- Επιταχύνουν δυνατά και πεισματικά εκεί που δεν θα έπρεπε καν να το σκεφτούν και προσπαθούν να περάσουν μπροστά, από αυτοκίνητα και “μηχανάκια”.
- Η νοοτροπία του “είμαι καλύτερος, είμαι σημαντικός, είμαι εξαίρεση, κάντε στην άκρη να περάσω” μπορεί να θεωρείται αστεία και τετριμμένη, κι όμως παρατηρείται διαρκώς στους οδηγούς αυτούς.
- Είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση, είναι δήθεν γνώστες και η οδήγησή τους είναι περισσότερο ένα συνονθύλευμα πεισματάρικου χειρισμού, παρά πραγματική ικανότητα.
- Αδιαφορούν για τα όρια ταχύτητας οπουδήποτε κι αν βρίσκονται και οδηγούν όπως να ‘ναι, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, ακόμα και μέσα σε κίνηση, από φανάρι σε φανάρι και “σταμάτα-ξεκίνα”.
- Αδιαφορούν για όλους τους υπόλοιπους χρήστες του δρόμου
- Έχουν τη νοοτροπία “εγώ δεν κινδυνεύω – ΕΣΥ κινδυνεύσεις, άρα κάνε πίσω!”, αλλά και “Δεν σε υπολογίζω, γιατί δεν αποτελείς απειλή”, απέναντι στους αναβάτες δίτροχων
Πάμε τώρα στους “Υποτονικούς” οδηγούς αυτοκινήτων:
- Αυτοί λειτουργούν “ανενεργοποιημένοι”, έχουν μπει στον αυτόματο και απλά κινούνται όπως-όπως, “αρμενίζουν” σε μια θάλασσα δρόμων και λωρίδων.
- Δεν έχουν καμία αντίληψη του τι συμβαίνει γύρω τους.
- Ο μικρόκοσμός τους είναι ένα παρμπρίζ, ένα τιμόνι, τα πεντάλ, το ραδιόφωνο, οι ειδήσεις, ο καφές, το κινητό, κ.λπ, και για αυτό το λόγο σπάνια κοιτούν τους καθρέφτες τους.
- Το μόνο που τραβάει την προσοχή τους είναι ο δρόμος ΜΠΡΟΣΤΑ τους. Η περιφερειακή όραση, έστω ο αριστερός καθρέφτης είναι ένα “πράμα” που έχει μπει εκεί για κάποιο άγνωστο λόγο, αφού δεν τον χρησιμοποιούν σχεδόν ποτέ. Επίσης το κεφάλι δεν στρίβει. Μένει πάντοτε παγωμένο, στητό, κοιτώντας μπροστά.
- Ημιμαθείς ή άσχετοι από πλευράς ικανοτήτων, ενώ δεν γνωρίζουν τους κανόνες (πχ. προτεραιότητα, τι σημαίνει “Stop”, πως μπαίνουμε σε πλατείες, σε ποιο σημείο του δρόμου οδηγούμε, αποστάσεις ασφαλείας, κ.λπ.)
- Μπορεί να οδηγούν πολλά χρόνια, αλλά δεν γνωρίζουν ούτε τους βασικούς κανόνες του δρόμου, ούτε τις βασικές αντιδράσεις του αυτοκινήτου τους σε περίπτωση ανάγκης.
Μπορείτε να τους παρατηρήσετε καθώς τους προσπερνάτε, κατά τη διήθηση ας πούμε. Παρότι φτάνετε δίπλα τους, κινείστε δίπλα τους, τους έχετε πλησιάσει επικίνδυνα πολύ… αυτοί/ές συνεχίζουν να κοιτούν μπροστά. Γι’ αυτό και λέμε ότι “αρμενίζουν” σε ένα πέλαγος αυτοκινήτων και “μηχανακίων” όπως-όπως, με πορεία που πολλές φορές είναι ελαφρώς ζικ-ζάκ και όχι απαραίτητα ευθεία.
Εδώ βάλτε έναν κοινό παρονομαστή για “επιθετικούς” και “υποτονικούς” οδηγούς αυτοκινήτων. Είναι όλοι τους συστηματικά επικίνδυνοι για εμάς.
Οι επιθετικοί είναι συνεχώς επιθετικοί, αλλά ίσως περισσότερο προβλέψιμοι.
Οι υποτονικοί μπορεί να γίνουν ξαφνικά επιθετικοί και να αντιδράσουν απότομα, χωρίς καμία προειδοποίηση.
Και οι επιθετικοί και οι υποτονικοί οδηγοί αυτοκινήτων είναι επικίνδυνοι για τους δικυκλιστές, τους σκουτερίστες και τους μοτοσυκλετιστές, τους αναβάτες παπιών, των εντούρο, των τσοπεροειδών, των σπορ μοτοσυκλετών, είναι επικίνδυνοι για όλους.
Ιδιαίτερα απαιτητική είναι η αντιμετώπισή τους καθώς κινούμαστε ανάμεσα τους, αφού οι μεν πηγαίνουν αργά και οι δε γρήγορα, σε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ που απαιτεί διαρκή προσαρμογή για να το αντιμετωπίσουμε.
Αυτό που πρέπει και οφείλουμε να κάνουμε, είναι να τους αναγνωρίζουμε ταχύτατα με μια ματιά και να τους αντιμετωπίζουμε αποτελεσματικά. Με έναν ελιγμό και ένα άνοιγμα του γκαζιού, με έναν ελιγμό και ένα φρενάρισμα. Με βαθύτερη γνώση και ακονισμένες ικανότητες.
Κι αυτά δεν είναι εύκολα να τα πετύχουμε, γιατί χρειάζονται μελέτη, ανάλυση, σκέψη και εξάσκηση. Γι’ αυτό λέμε – και ξαναλέμε – ότι η οδήγηση ενός δίτροχου στο δρόμο δεν είναι μια καθόλου εύκολη υπόθεση.
