Πως διαλέγω αυτό που μου ταιριάζει
Κανείς, μα κανείς απο όλους εμάς που ζούμε καθημερινά πάνω σε δύο τροχούς ,δεν έχει ξεχάσει την πρώτη του βόλτα. Αξέχαστες στιγμές, χαραγμένες στη μνήμη.. Μια νέα ζωή ξεκινούσε. Και αν αυτή η περίοδος έμοιαζε με παράδεισο, η περίοδος πριν από την αγορά θυμίζει κόλαση, κι αυτό γιατί δεν είναι καθόλου εύκολο να διαλέξουμε το σκούτερ που θα μας εγγυηθεί μια δίτροχη ζωή χωρίς σκοτούρες, η οποία διαρκέσει πολλά απροβλημάτιστα χρόνια; Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Αυτό το κεφάλαιο αποπειράται να ρίξει λίγο φως στην κατεύθυνση αυτή. Το πρώτο σας σκούτερ ή το νέο σας σκούτερ (αυτό που θα αντικαταστήσει το παλιό) είναι μια υπόθεση που χωράει πολλή συζήτηση. KEIMENO: Βασίλης Αντζουλάτος
Mε χαρτί και με μολύβι παίρνονται οι αποφάσεις…
Όταν καμιά φορά φίλοι ή γνωστοί ζητούν να τους βοηθήσω να διαλέξουν το κατάλληλο για αυτούς σκούτερ, τους προειδοποιώ ότι δεν είναι ένα θέμα που μπορεί να συζητηθεί “στο πόδι”. Απαντώ πως χρειαζόμαστε έναν ήσυχο χώρο, χωρίς φασαρία και μπόλικο χρόνο για κουβέντα, πολλά χαρτιά, μολύβια… και γόμες για να μπορούμε να σβήνουμε αυτά που γράφουμε. Α, ναι, και καθαρό μυαλό.
Πριν τη δοκιμασία, μάλιστα, εκείνοι πρέπει να βάλουν τον εαυτό τους να σκεφτεί καλά και να ξεκαθαρίσουν ποιές ακριβώς είναι οι ανάγκες και ποιες οι προσδοκίες που εναποθέτουν πάνω στην μελλοντική τους αγορά. Αν δεχτούν την πρόκληση, ο αγώνας… η συζήτηση ήθελα να πω (ένα συνονθύλευμα θέσεων-αντιθέσεων, απόψεων-εικασιών, απόκρυφων-φανερών επιθυμιών, ψυχανάλυσης και ανάλυσης δεδομένων) ξεκινάει.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να επιλέξεις αυτό ακριβώς που σου ταιριάζει. Για την ακρίβεια είναι σχεδόν αδύνατον να βρεις το απόλυτό σου ταίρι. Απλά μπορείς να μειώσεις τις πιθανότητες να κάνεις λάθος.
ΟΙ 4 ΧΡΥΣΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΣΩΣΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ: Χρήστης, Χρήση, Χρήμα, Εμφάνιση
ΧΡΗΣΤΗΣ: Ρωτάμε τον εαυτό μας: Ποιος είμαι, τι θέλω και τι κάνω σε αυτόν τον κόσμο; Προσδιορίζω τις ανάγκες μου και τον τρόπο που θα χρησιμοποιήσω το σκούτερ μου. Αφουγκράζομαι τις επιθυμίες μου και τις βάζω μαζί με τις ανάγκες σαν συμπληρωματικές, όχι σαν κυρίαρχες.
Αν οι ανάγκες μου (και οι οικονομικές μου δυνατότητες) καλύπτονται με ένα μαζεμένο σε διαστάσεις 125άρι πόλης και εγώ αντ’ αυτού αγοράσω ένα τεράστιο 500+ για ταξίδια με δύο άτομα, το οποίο και τη δουλειά μου δεν κάνει, αλλά με έχει καταχρεώσει, τότε έχω πρόβλημα. Και θα έχω πρόβλημα μέχρι να το ξεφορτωθώ. Η παραπάνω ιστορία είναι πραγματική, αφού έχει συμβεί σε πολλούς, που επέτρεψαν στην επιθυμία να καπελώσει την πραγματική τους ανάγκη.
Το επόμενο που πρέπει να λάβουμε υπόψη, είναι η εμπειρία του μελλοντικού σκουτερίστα. Είναι αρχάριος ή έμπειρος αναβάτης;
Υπάρχουν δύο κατηγορίες αρχαρίων: αυτοί που νομίζουν πως με κάνα-δυο βδομάδες διαβάσματος στο internet τα έχουν μάθει όλα, και αυτοί που γνωρίζουν οτι ένα τόσο μεγάλο κεφάλαιο – όσο η οδήγηση δύο τροχών – απαιτεί χρόνο και εξάσκηση σε πολλά επίπεδα. Ο αρχάριος που πιστεύει πως η οδήγηση είναι κάτι απλό και πως σύντομα θα την κατέχει πάνω σε ένα δύστροπο, γρήγορο 300άρι (π.χ.) σφάλλει.
Επιλέγοντας το λάθος μοντέλο και θα καθυστερήσει την εξέλιξή του και θα κινδυνεύει καθημερινά στο δρόμο όλο αυτό το χρονικό διάστημα. Πρώτα μαθαίνεις την αλφαβήτα και μετά περνάς στην ανάγνωση φιλοσοφίας, είναι γνωστό αυτό. Πρέπει λοιπόν να ξεκινήσει με ένα μικρό, ελαφρύ 50άρι, να φτάσει και να ξεπεράσει τα όριά του και μετά να ανέβει σε μεγαλύτερο κυβισμό.
Με 50άρια ξεκινούν οι αρχάριοι, ακόμα κι αν πρόκειται για σπορ 50άρια
Ο αρχάριος αναβάτης χρειάζεται κάτι μικρό και ελαφρύ, αλλά και εύκολο στη χρήση. Σε αυτό το σημείο του άρθρου, όμως, ας βάλουμε μια νέα παράμετρο που ελαφρώνει τα παραπάνω επιχειρήματα. Τα σκούτερ γενικά είναι εύκολα οχήματα στη χρήση, είτε είναι 125, είτε είναι 300άρια, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είναι τελείως διαφορετικό να κουμαντάρεις ένα σκούτερ 100 κιλών και ένα σκούτερ των 190 κιλών. Υπάρχει μια διαφορά (βάρους), δεν βρίσκετε;
ΧΡΗΣΗ – ΜΟΝΤΕΛΟ: Τι θέλουμε να κάνουμε με το σκούτερ μας; Ο προσδιορισμός της χρήσης ενός “προϊόντος”, ενός πράγματος που αγοράζουμε και ο προσδιορισμός της χρήσης ενός σκούτερ, απέχουν όσο η γη από το φεγγάρι. Είναι τελείως διαφορετικό να αγοράσω ένα λάθος ψυγείο ή έναν άβολο καναπέ και τελείως διαφορετικό να αποκτήσω ένα σκούτερ που δεν θα μου ταιριάζει και θα μου βγάζει την πίστη καθημερινά μέχρι να φτάσω στη δουλειά μου.
Ας υποθέσουμε πως καταλήξαμε ότι θέλουμε να χρησιμοποιούμε το σκούτερ μας όλο το χρόνο, μοιράζοντας τη χρήση σε καθημερινή και σε τουριστική. Πρέπει να προσδιορίσουμε πρώτα, έστω και χονδρικά, πόσες μέρες τον χρόνο θα βρισκόμαστε πάνω στη σέλα του. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, για ευκολία, πως θα οδηγούμε το σκούτερ μας 300 μέρες τον χρόνο. Μετά μετράμε χονδρικά τις μέρες που το σκούτερ μας θα έχει τουριστική χρήση.
Σε γενικές γραμμές, δύσκολα ταξιδεύει κανείς πάνω από 30 μέρες τον χρόνο, πράγμα που σημαίνει οτι η τουριστική χρήση θα καλύπτει το 10% της συνολικής, άρα το 90% θα είναι καθημερινή. Εδώ έρχεται το σημαντικό ερώτημα: αξίζει για τη μία μέρα τουρισμού να βασανιζόμαστε τις άλλες 9 της καθημερινής χρήσης, πάνω σε ένα σκούτερ που τα βρίσκει σκούρα στα μποτιλιαρίσματα, είναι δύσχρηστο και διαθέτει 20 παραπάνω, άχρηστα “άλογα” απ’ ό,τι χρειαζόμαστε; Με τα εκατοστιαία ποσοστά εκλογικεύεται σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα, κι έτσι μπορεί να οδηγηθεί κανείς στην πιο κατάλληλη επιλογή.
Τα μεγάλα σκούτερ είναι εξαιρετικά για ταξίδια με δύο άτομα. Θα δυσκολευτούν όμως στο άσχημα μποτιλιαρισμένο κέντρο της πόλης με τους στενούς δρόμους
Αμέσως μετά από το πρώτο ξεκαθάρισμα, αρχίζει η έρευνα αγοράς. Ευτυχώς για τον αγοραστή, δεν έχει να διαλέξει πλέον ανάμεσα σε δίχρονους και τετράχρονους κινητήρες, πέρα από την κατηγορία των 50 κυβικών, στην οποία ακόμα μερικές εταιρίες επιμένουν δίχρονα.
Επιτρέψτε μου μια παρένθεση εδώ. Είναι κρίμα, από την άλλη, που δεν υπάρχουν πια τόσοι δίχρονοι κινητήρες, γιατί έχουν μεγάλα πλεονεκτήματα στην απόδοση και όχι μόνο, έναντι των τετράχρονων Ωστόσο, λόγοι πολιτικής και συγκεκριμένες εταιριών που τους πολέμησαν, τους έβγαλαν εκτός αγοράς. Μια μέρα στο μέλλον οι δίχρονοι θα επιστρέψουν… αν τους δοθεί, βέβαια, το πράσινο φως από το κατεστημένο.
Τα παραπάνω ισχύουν περισσότερο για τις μοτοσυκλέτες και λιγότερο για τα σκούτερ. Τα σκούτερ πηγαίνουν χέρι-χέρι με τους τετράχρονους κινητήρες, αφού πρέπει να είναι φιλικά σε απόδοση και οικονομικά στην κατανάλωση καυσίμου. Παράλληλα, η συντριπτική πλειοψηφία των σκούτερ σήμερα, χρησιμοποιεί μονοκύλινδρους κινητήρες. Μόνο τα “μεγάλα”, T-Max, Silverwing, Burgman, GP 800 χρησιμοποιούν δικύλινδρους κινητήρες.
Η σωστή επιλογή σκούτερ δεν είναι καθόλου υπόθεση παιχνίδι…
Στο κομμάτι της ψύξης τώρα, μπορεί η υγρόψυξη να είναι η πιο συνηθισμένη μέθοδος ψύξης ενός κινητήρα, αλλά υπάρχουν ακόμα αρκετά σκούτερ που φορούν αερόψυκτους κινητήρες, αφού προορίζονται για απλή μετακίνηση στην πόλη. Ο αερόψυκτος κινητήρας που ψύχεται από μια φτερωτή (φανταστείτε ένα στρογγυλό βολάν που περιστρέφεται στην άκρη του στροφάλου και έχει πτερύγια πάνω του, φέρνοντας τον αέρα πάνω στις ψύκτρες του κυλίνδρου) είναι φθηνότερος στην κατασκευή και τη συντήρηση, αφού δεν έχει την πολυπλοκότητα του υγρόψυκτου. Με δεδομένη τη χαμηλότερη απόδοση, οι αερόψυκτοι κινητήρες δεν αντιμετωπίζουν ιδιαίτερο πρόβλημα υπερθέρμανσης, είτε στο ρελαντί, είτε στην πυκνή κίνηση της πόλης, ειδικά στο “σταμάτα-ξεκίνα”.
Μιας και η Ελληνική αγορά προσφέρει αφθονία επιλογών, έχουμε να επιλέξουμε από τις εξής κατηγορίες σκούτερ:
- Σπορ
- Κλασικά/Ρετρό
- Πόλης
- Μega/Τουρισμού
- Τρίτροχα
- Ηλεκτρικά – Υβριδικά
Οι παραπάνω κατηγορίες χωρίζονται σε υποκατηγορίες:
Ανάλογα με το μέγεθος τροχών: Μικροί (10-11 ίντσες), Μεσαίοι (12-14 ίντσες), Μεγάλοι (15-16 ίντσες)
Ανάλογα με τον κυβισμό: Μέχρι 50 κ.εκ. 125-200, 250-300, 400-500, 500 κ.εκ και πάνω
Ανάλογα με την τιμή: Μέχρι 1.000 ευρώ, από 1.000 – 2.000, 2.000 – 3.000, 3.000 – 4.000 ευρώ και ούτω καθ’ εξής.
Με την παραπάνω κατηγοριοποίηση, παίρνετε μια ιδέα για το εύρος των επιλογών, αν και όπως είναι λογικό οι μεταξύ τους συνδυασμοί (κατηγοριών και υποκατηγοριών) δεν είναι άπειροι. Δηλαδή, δεν μπορείτε να βρείτε σκούτερ των 1.000 ευρώ, με κινητήρα 400 κυβικών, μεγάλων διαστάσεων, για χρήση πόλης, με 10άρηδες τροχούς…
ΧΡΗΜΑ: Πόσα λεφτά έχω; Όπως όλοι έχουμε συνειδητοποιήσει – άλλοι νωρίτερα άλλοι αργότερα – άλλοι μέσω της λογικής κι άλλοι μέσω του λάθους που διέπραξαν και της “τιμωρίας” που υπέστησαν, ο καλύτερος τρόπος για να πληρώνεις αυτό που σου χρειάζεται ή επιθυμείς, είναι… τοις μετρητοίς.
Σκουτεράκι αγόρασες, κανά φράγκο για τσιγάρα έμεινε;
Καλό είναι επίσης, αυτά τα μετρητά να μην τα έχουμε δανειστεί, γιατί κάποια στιγμή θα πρέπει να τα επιστρέψουμε με τόκους. Όταν πληρώνουμε με μετρητά η διαπραγματευτική μας δυνατότητα είναι πολύ ισχυρότερη. Μπορούμε να κατεβάσουμε την τιμή και τελικά να πληρώσουμε λιγότερα, σε σύγκριση με τα δανεικά.
Ταυτόχρονα, τα δάνεια διαμορφώνουν κι έναν συγκεκριμένο και επικίνδυνο τρόπο ζωής, που εύκολα μπορεί να παρεκκλίνει προς την οικονομική (και όχι μόνο, αλλά και προσωπική) καταστροφή, ειδικά όταν ο δανειζόμενος χάνει το μέτρο και το παρακάνει. Η πρόσφατη εξέλιξη – έστω και περιορισμένης κλίμακας – στον τομέα της χρηματοδότησης έρχεται από το παρελθόν και ακούει στο όνομα “γραμμάτια εξόφλησης”.
Με αυτό τον τρόπο ο έμπορος παρακάμπτει την τράπεζα και δανείζει κατευθείαν ο ίδιος προς τον αγοραστή. Κάθε μήνα ο αγοραστής έχει την υποχρέωση να δίνει ένα συγκεκριμένο ποσό στον έμπορο, ο οποίος διαγράφει το χρέος από μια ειδική καρτέλα, όπου αναγράφονται τα “βερεσέδια” και η αποπληρωμή τους.
Από την άλλη όταν δεν διαθέτουμε μετρητά και δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, προκειμένου να στερηθούμε “το σημαντικότερο πράγμα της ζωής μας”, καταφεύγουμε στη λύση του τραπεζικού δανείου, αρκεί να συμφωνεί βέβαια και ο νοικοκύρης, δηλαδή η τράπεζα.
Όπως είπαμε και πιο πάνω διαχωρίζοντας επιθυμίες από ανάγκες και προσδιορίζοντας όσο το δυνατόν ακριβέστερα τι χρειαζόμαστε ,μπορούμε να σπαταλήσουμε λιγότερα χρήματα και να κουβαλάμε μικρότερο φορτίο αποπληρωμής και άγχους στο μέλλον.
Στις εκθέσεις τα κορίτσια ομορφαίνουν τα σκούτερ, έτσι; Έλα που το συγκεκριμένο δεν είναι σκούτερ…
ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ: Τι μας αρέσει και τι δεν μας αρέσει; Δύσκολη η απάντηση. Βασικός κανόνας εδώ είναι πως αυτό που θα αγοράσουμε, θα πρέπει να μας αρέσει… πάρα πολύ. Να το ποθούμε και να απολαμβάνουμε την οδήγησή του. Να είμαστε περήφανοι που είναι ιδιοκτησία μας, και να το χαζεύουμε όταν το κοιτάμε παρκαρισμένο. Και δυστυχώς αν αυτή η παράμετρος της αισθητικής και του γούστου τοποθετηθεί ως προτεραιότητα στην αναζήτηση του ιδανικού μοντέλου, τότε αναιρούνται όλες οι προηγούμενες συμβουλές που διαβάσατε παραπάνω!
Τι να κάνεις όμως; Περί ορέξεως… κολοκυθόπιτα. Το γούστο είναι υποκειμενικό. Ο άνθρωπος κουβαλάει από τη φύση του πολλά ελαττώματα…
