Να “Σκούτερ” κανείς ή να “Παπί”, ιδού η απορία…

του Βασίλη Αντζουλάτου

 Μια φήμη σέρνεται τον τελευταίο καιρό στην ελληνική αγορά – μια φήμη που, για τον χώρο και τους ανθρώπους των σκούτερ και τους φανατικούς σκουτερίστες, μοιάζει σαν την επιστροφή μιας ανεπιθύμητης ασθένειας. “Οι Έλληνες” λέει “έχουν πάρει είδηση ότι τα σκούτερ έχουν αυξημένο κόστος συντήρησης, κι έτσι θα τα αφήσουν στην άκρη σε καιρούς κρίσης για να προτιμήσουν και πάλι τα παλιά, καλά παπιά”.

Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω τίποτε κατά των παπιών. Αντίθετα, πιστεύω ότι δικαίως είναι τόσο δημοφιλή, εφόσον λειτουργούν εξαιρετικά σαν “λαϊκό, καθημερινό, όχημα” και μάλιστα απολύτως δημοκρατικά: όλοι μπορούν να οδηγήσουν ένα παπί. Το ίδιο ισχύει, βέβαια, και για τα σκούτερ, τα οποία τυχαίνει να είναι “ακόμη πιο δημοκρατικά”, αφού είναι αυτόματα κι άρα πιο εύκολα στη χρήση. Και, ναι, ένα σκούτερ έχει μεγαλύτερα κόστη συντήρησης από ένα παπί, αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εκεί. Μάλλον από ‘κει αρχίζει…

 Τα παλιά, καλά παπιά έκαναν την ελληνική αγορά να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες της Ευρώπης, άσχετα αν κάποιοι ψηλομύτικα την αποκαλούσαν “τριτοκοσμική, ασιατική”. Στην πραγματικότητα – αργήσαμε να το καταλάβουμε λίγο, έπρεπε να έρθει η κρίση πρώτα – ήταν η αγορά που μας άξιζε. Για τη δυναμική της Ελλάδας, οι 100 χιλιάδες δίτροχα το χρόνο ήταν μια αφύσικη κατάσταση που δεν αποτύπωνε τις πραγματικές οικονομικές δυνατότητες των κατοίκων-καταναλωτών της.

Τα ταπεινά παπιά και τα σκούτερ, με δεδομένο το οδικό δίκτυο και τις υποδομές μην το ξεχνάτε, ήταν αυτά που “ταίριαζαν” περισσότερο στο τοπίο μας. Αν κάποιος υποστήριζε ότι οι καλύτερες μοτοσυκλέτες για τη χώρα ήταν τα supersport 1000άρια, θα αντικρούαμε την άποψή του υπενθυμίζοντάς του την τραγική πρόσφυση και σχεδίαση των ελληνικών δρόμων και τη μηδαμινή σχεδόν (αν εξαιρέσουμε τα Μέγαρα και τις Σέρρες) ύπαρξη πιστών. Τι να το κάνεις το 1000άρι αν “σέρνεται” μέσα στην πόλη χρησιμοποιώντας το 10% της ιπποδύναμής του (αλλιώς γίνεται αυτόματα ένας επικίνδυνος “φονιάς”), ενώ υποβάλλει τον αναβάτη του στο διαρκές μαρτύριο να οδηγάει μπρούμυτα ανάμεσα στις εξατμίσεις των αυτοκινήτων. Και μη νομίσετε ότι εννοούμε απαραίτητα ότι τα παπιά και τα σκούτερ είναι τα απόλυτα οχήματα καθημερινής μετακίνησης, γιατί υπάρχουν και πολύ αξιόλογα μοτοσυκλετάκια και μοτοσυκλέτες μέχρι τα 500 κυβικά για τέτοια χρήση, που περνούν απαρατήρητα από το καταναλωτικό κοινό, παρόλο που είναι εξαιρετικά.

 Παπί εναντίον σκούτερ λοιπόν. Πάμε να ξεκινήσουμε τη μονομαχία και να δούμε ποιο υπερέχει; Σε γενικές γραμμές κανένα από τα δύο, αφού το κάθε δίτροχο έχει τα συν και τα πλην του, βάσει των οποίων μπορεί να βρει κάποιος αυτό που του πηγαίνει καλύτερα. Ποτέ επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και τα παπιά (ονομάζονται underbone, step through στο εξωτερικό) σαν υβριδικά σκούτερ πρέπει να αντιμετωπίζονται, αφού οι διαφορές τους είναι οι μεγάλοι τροχοί, το κιβώτιο ταχυτήτων, το ψηλότερο τούνελ ανάμεσα στα πόδια και η μικρότερη ποδιά. Ο όρος “σκουτερο-μοτοσυκλετάκια” τους ταιριάζει περισσότερο.

Ένα παπί έχει, λοιπόν, κιβώτιο ταχυτήτων και αυτό είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημά του σε σχέση με την αυτόματη φυγοκεντρική μετάδοση του σκούτερ. Το παπί απαιτεί από τον αναβάτη να ασχολείται μαζί του,να ανεβο-κατεβάζει ταχύτητες για να κινηθεί σωστά, να σπρώχνει πάνω-κάτω τον διπλό λεβιέ ταχυτήτων, που απαιτεί ειδική μεταχείριση, εξάσκηση από τον αναβάτη και ευλυγισία στο αριστερό του άκρο. Ζητάει μεγαλύτερη προσπάθεια του ποδιού, γιατί το λεβιέ ταχυτήτων στην αρχή της κίνησής του ενεργοποιεί και τον συμπλέκτη του ημιαυτόματου μηχανισμού. Μεγάλη κίνηση ποδιού λοιπόν, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που “δεν μπορούν να οδηγήσουν παπί” λόγω αυτής του της ιδιοτροπίας: ενός αδιάκοπου χορού του αριστερού άκρου, μύτη-φτέρνα, μπρος-πίσω.

Αντίθετα ένα σκούτερ απλά απαιτεί από τον αναβάτη να περιστρέφει ανάλογα με την επιθυμία του τον δεξιό του καρπό, αφήνοντας τεμπέλικο το αριστερό του πόδι. Το σημαντικό εδώ είναι η αμεσότητα στο άνοιγμα του γκαζιού που έχει ένα σκούτερ, στην εναλλαγή της ταχύτητας. Ο ένας (παπί) κλείνει γκάζι, κατεβάζει ή ανεβάζει ταχύτητα, για να ξανα-ανοίξει γκάζι, ενώ ο άλλος (σκούτερ) απλά κλείνει ή ανοίγει το γκάζι έχοντας στο μυαλό του λιγότερες σκοτούρες. Όλη μέρα αυτή η δουλειά, εκατοντάδες, χιλιάδες αλλαγές ταχύτητας στο πέρασμα του χρόνου…

Εκεί που ο ένας υποχρεώνεται να υπολογίζει με πόσα χιλιόμετρα, με ποια σχέση κιβωτίου, πρέπει να μπει στη στροφή (παπί), ο σκουτερίστας απλά φρενάρει και ανοίγει γκάζι, χωρίς άλλη έγνοια, με την φυγοκεντρική – διαρκώς μεταβαλλόμενη, προσαρμοζόμενη μετάδοση – να κάνει όλη τη δουλειά. Μπόλικη δουλειά σίγουρα, που την αφαιρεί από τους ώμους του αναβάτη, ή, μάλλον, από το το αριστερό του πόδι…

 Ασφάλεια, οδική συμπεριφορά, φρένα: πολύ κοντά βρίσκονται σε όλους τους παραπάνω τομείς παπιά και σκούτερ. Το καθένα με τις αδυναμίες του και τα πλεονεκτήματά του. Τα παπιά, παραδείγματος χάρη, έχουν μικρό κόψιμο τιμονιού και θεωρητικά δυσκολεύονται περισσότερο ανάμεσα στα αυτοκίνητα, αλλά είναι λεπτότερα και έχουν χαμηλότερο βάρος. Το κράτημα των παπιών είναι καλύτερο στις χαμηλές ταχύτητες μέχρι τα 60-70 χ.α.ω, αλλά από κει και πάνω σκουραίνουν τα πράγματα. Τα φρένα των σκούτερ είναι γενικότερα πιο καλά, ενώ από πλευράς αναρτήσεων είναι και τα δύο στο ίδιο μέτριο επίπεδο σε σχέση με τις μοτοσυκλέτες. Από την άλλη όμως:

• Αέρας, νερά, βροχή… Σε θέματα προστασίας του αναβάτη και του συνεπιβάτη από τα στοιχεία, επικρατεί πανηγυρικά το σκούτερ, που προσέχει τους επιβαίνοντες καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο τύπο δίτροχου.
• Άνεση ποδιών: ο αναβάτης του σκούτερ έχει συνήθως ένα μεγάλο κομμάτι δαπέδου, όπου μπορεί να μετακινεί τα πόδια του, αντί για δυο – έστω και μακριά – σταθερά μαρσπιέ.
• Μικρο-μεταφορές, τσάντες, μικροαντικείμενα: νίκη για το σκούτερ, που έχει το πλεονέκτημα της ποδιάς, του μεγάλου δαπέδου και του “γάντζου” για τις σακούλες του σούπερμάρκετ.
• Διαρκείς στάσεις, ανέβα-κατέβα: ξανά νίκη για το σκούτερ, αφού δεν χρειάζεται να σηκώνεις το πόδι σου για να καβαλήσεις ή να ξεκαβαλήσεις τη σέλα (όχι σε όλα τα σκούτερ, υπάρχουν και εξαιρέσεις), απλά περνάς το πόδι σου πίσω από την ποδιά.
• Άνεση, μέγεθος σέλας αναβάτη-συνεπιβάτη: χρειάζεται να πούμε ποιος είναι νικητής; Απλά συγκρίνετε τα πλάτη των σελών.
• Αποθηκευτικοί χώροι: νίκη και πάλι για τα σκούτερ, πολλά εκ των οποίων μπορούν να αποθηκεύσουν κι ένα (ή δύο) κράνος μισό ή φουλφέις.

Ναι, μπορεί η κατανάλωση ενός σκούτερ να είναι λίγο μεγαλύτερη από ενός παπιού και η συντήρησή του ακριβότερη, αλλά και όλα τα παραπάνω πλεονεκτήματα δεν μπορεί να τα παραβλέψει εύκολα κανείς. Λοιπόν, τι λέγαμε;    Β.Α.