Το κράτος που μας τιμωρεί

του Βασίλη Αντζουλάτου

Ταλαιπωρημένος και βρεγμένος από μια ολοήμερη, ασταμάτητη, βρετανικού τύπου βροχή, φτάνω αργά το μεσημέρι στο σπίτι. Κρεμάω τα αδιάβροχά μου που αφήνουν πίσω τους ρυάκια νερού, βγάζω τα γάντια μου και τα στείβω. Ένα μαύρο ζουμί από τη μόλυνση του μισού Λεκανοπεδίου κυλάει στα πόδια μου.

Είναι η δεύτερη φορά που διέσχισα όλη την Αττική για να φτάσω μέχρι την Τροχαία όπου ανήκει η πινακίδα ενός 50αριού, για να πληρώσω τα τέλη κυκλοφορίας του. Το 50άρι αυτό το είχα αγοράσει πριν από χρόνια με μεγάλες φιλοδοξίες. Το έλυσα για να το φτιάξω super-custom-special-deluxe και στο δρόμο, από την πολλή φιλοδοξία, έμεινε ημιτελές.

Πιστεύοντας ότι “τον επόμενο μήνα” θα στρωθώ και θα το “μαζέψω” για να βγει στο δρόμο, πληρώνω κάθε χρόνο τα τέλη κυκλοφορίας. Οι μήνες και οι “επόμενοι μήνες” – έγιναν χρόνος και ο χρόνος – έγινε χρόνια. Πρέπει να έχει μαζέψει 4-5 χρόνια σε μια γωνιά το καλό μου πενηνταράκι κι όμως χρήμα, ελεύθερος χρόνος, και κουράγιο (το καθένα ξεχωριστά και όλα μαζί) δεν βρίσκονται ούτως ώστε να ολοκληρωθεί και να ξανατσουλήσει στους δρόμους. Κι έτσι το μόνο που μου μένει να κάνω είναι να πληρώνω τα τέλη κυκλοφορίας (το ξανάπα αυτό έτσι δεν είναι;)

Φτάνω λοιπόν στις αρχές του Ιανουαρίου στην Τροχαία και πηγαίνω πρώτα απέναντι στο βιβλιοπωλείο για να αγοράσω παράβολα. “Δεν πουλάμε πια παράβολα”, μου λέει η υπάλληλος και τότε αρχίζω να σκέφτομαι ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά. Περνάω απέναντι στην Τροχαία και ο υπεύθυνος μου δίνει ένα χαρτί και… με στέλνει στην Εφορία. “Περίφημα” σκέφτομαι, “πρέπει να αφιερώσω άλλο ένα πρωινό για να ξανάρθω από την άλλη άκρη του κόσμου για το ίδιο θέμα”. Ευτυχώς ο άνθρωπος της Τροχαίας δείχνει ότι δεν πειράζει κι αν αργήσω μερικές μέρες, προφανώς δεν ισχύει το ίδιο σύστημα με την Εφορία ή μπορεί και να με λυπήθηκε, ποιος ξέρει;

Δεκαπέντε μέρες μετά, οι ουρανοί έχουν ανοίξει κι εγώ βρίσκομαι πάνω σε ένα σκούτερ που με πηγαίνει αυτή τη φορά στην Εφορία. Εκεί, με το χαρτί στο χέρι και ένα εικοσάρικο ευρώ, γυρνάω από γκισέ σε γκισέ, μέχρι να βρω τον κατάλληλο άνθρωπο που… θα πάρει το χαρτί της Τροχαίας, θα μου κόψει το παράβολο, με αυτό το παράβολο θα πάω στο ταμείο, για να πάρω την απόδειξη και να πάω στην Τροχαία. Στην Τροχαία, με το ένα παράβολο στο χέρι, θα ξαναπληρώσω άλλο ένα παράβολο (χωρίς πλάκα, του μετοχικού ταμείου στρατού!) και τότε μόνο θα πάρω την άδεια του 50αριού στα χέρια μου. Ουφ, είναι νόμιμο και για φέτος το 50αράκι μου, νόμιμο μέσα στην ακινησία του, αλλά… νόμιμο.

Θέλετε να επαναλάβω τα στάδια της διαδικασίας για να τα εμπεδώσετε ή θα θεωρηθεί βασανιστήριο; Πάμε λοιπόν: Τροχαία για το χαρτί. Με το χαρτί στο κατάλληλο τμήμα της Εφορίας. Με το παράβολο στο Ταμείο. Με την απόδειξη του παράβολου στην Τροχαία. Αίτηση, υπογραφές, σφραγίδες, άλλο ένα παράβολο Τροχαίας και μπαμ-μπαμ τελείωσες… Αυτό λέγεται ευκολία για τον πολίτη και αποτελεσματικότητα των υπηρεσιών, κύριοι… Δύο μέρες άδεια από τη δουλειά απαιτούνται για να πληρώσεις τα τέλη κυκλοφορίας ενός 50αριού – άντε, επειδή υπερβάλλω, μία μέρα σίγουρα. Γιατί σε κάθε κίνηση από τις παραπάνω που κάνεις, έχεις να αντιμετωπίσεις και τις ουρές της κάθε υπηρεσίας, μην το ξεχνάς.

Και ερχόμαστε στο επόμενο θέμα. Το κόστος των τελών κυκλοφορίας, παρακαλώ; Πάνω από τα 50cc, τα τέλη πληρώνονται – πανεύκολα σε τράπεζα, ΕΛΤΑ – και κοστίζουν 22 ευρώ (μέχρι τα 300cc), ενώ το κόστος για τα 50αρια φτάνει το ποσό των 18 ευρώ! Μήπως είναι πολλά τα χρήματα για το φθηνότερο (με κινητήρα) ιδιωτικό μέσο κυκλοφορίας; Μήπως αν η πολιτεία αντιμετώπιζε σωστά τα 50άρια, αυτά θα πρόσφεραν άμεσα λύση σε πολλά προβλήματα αυτής της χώρας; Μήπως ειδικά για τα 50άρια, όλη η διαδικασία – από την εισαγωγή μέχρι την έγκριση Τύπου, μέχρι τη φορολογία, το δίπλωμα και τα ετήσια τέλη κυκλοφορίας – έχουν γίνει πάαααρα, μα πάαααρα πολύ δύσκολη υπόθεση; Είναι τυχαίο άραγε; Καθόλου τυχαίο κατά την ταπεινή μου άποψη. Γιατί ξέρετε στην Ευρώπη, στην πολιτισμένη Ευρώπη μέχρι και 125 κυβικά τα οδηγείς με δίπλωμα αυτοκινήτου. Εδώ, με δίπλωμα αυτοκινήτου, σου απαγορεύουν να οδηγήσεις ακόμα και 50άρι. Και σαν κερασάκι στην τούρτα, πληρώνεις και τα τέλη κυκλοφορίας, που είναι μόλις 4 ευρώ λιγότερα από ένα 300άρι!

Μην ξανακούσω λοιπόν κάποιο εθνοσωτήρα να λέει ότι κόπτεται για τη λύση του κυκλοφοριακού, τη στιγμή που η έρευνα και το ενδιαφέρον του αρχίζουν και τελειώνουν αποκλειστικά στα αυτοκίνητα. Αν κάποιος θέλει πραγματικά να λύσει το ζήτημα του κυκλοφοριακού και της μετακίνησης (προσέξτε, της “μετακίνησης”, της απλής, λογικής, καθημερινής μετακίνησης από το σπίτι στη δουλειά και όχι της διασκέδασης, του γκαζιού, του δικάβαλου, των ταξιδιών, των εκδρομών) θα κινηθεί στα τετράχρονα πενηντάρια σκούτερ, που καίνε “στην κακιά τους μέρα” 2 λίτρα στα 100 χιλιόμετρα και πηγαινοέρχονται “σπίτι-δουλειά-σπίτι”, με το κόστος ενός καφέ.

Το δε γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες φορολογούμενοι κατέθεσαν-παρέδωσαν στην Εφορία φορολογούμενοι τις πινακίδες από αυτοκίνητα, μηχανάκια, επαγγελματικά, τρακτέρ, μοτοποδήλατα, αυτοκινούμενα, αυτοφερόμενα, ανακυκλούμενα, δεν έκανε καμία κυβέρνηση να ιδρώσει. Μόλις τώρα διάβαζα ότι ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Π. Οικονόμου ανακοίνωσε (με ικανοποίηση υποθέτω…) ότι τα έσοδα του έτους 2012 από τέλη κυκλοφορίας ανέρχονται στο ποσό των 1.201.260.000 ευρώ, ενώ το 2011 το ποσό ήταν 1.150.800.000 ευρώ. Αύξηση των εσόδων, λοιπόν, από τα τέλη… κανένα πρόβλημα. Αυτοί προχωρούν ακάθεκτοι και οι πράξεις τους “δικαιώνονται”… κανένα πρόβλημα. Προετοιμαστείτε για νέα αύξηση των τελών κυκλοφορίας το 2013 και – γιατί όχι; – να “τιμωρηθούν” τα δίτροχα, οι μοτοσυκλέτες, τα σκούτερ και τα 50άρια ακόμα πιο πολύ. Άκους εκεί πενηντάρι; Πφφφ… ποταπόν μέσον κυκλοφορίας. “Πάρε ένα αμάξι καημένε, να βρεις την υγειά σου!”