Η ιδιαιτερότητα της ελληνικής πόλης και τι προσέχουμε
Κάθε τόπος έχει τις ιδιαιτερότητές του… και οι κάτοικοί του τα κουσούρια τους. Γι’ αυτό και η οδήγηση σκούτερ και γενικότερα δίτροχου στις ελληνικές πόλεις είναι μια ξεχωριστή περίπτωση με δεκάδες μυστικά. Τα ψάχνουμε, τα βρίσκουμε και τα αναλύουμε.
Βασικά τι πρέπει να προσέξεις; Πέντε πράγματα είναι. Δεν είναι επιστήμη. Για την αρχή τουλάχιστον “δεν είναι επιστήμη”… γιατί στην πορεία θα διαπιστώσεις ότι αρκετά θέματα απαιτούν την προσοχή σου.
Έχουμε λοιπόν: 1. Το Περιβάλλον, 2. Τους Δρόμους, 3. Τους Άλλους.
Το Περιβάλλον
Άλλες θερμοκρασίες έχει το Μιλάνο, άλλες το Κάιρο, κι άλλες η Αθήνα. Και σε διαφορετικές εποχές εμφανίζονται διαφορετικά καιρικά φαινόμενα.
Γενικά η Ελλάδα είναι μια “ζεστή” χώρα, Μεσογειακή που λένε, αν και με το φαινόμενο του θερμοκηπίου αυτά τα κλισέ αρχίζουν σιγά-σιγά να ανατρέπονται.
Η υψηλή θερμοκρασία επηρεάζει όχι μόνο την ατμόσφαιρα, αλλά και τη συμπεριφορά των αναβατών, οδηγών, καθώς και την πρόσφυση του δρόμου. Επίσης είναι πολύ σημαντικός παράγοντας για τη λειτουργία του κινητήρα μας, που σε γενικές γραμμές η πολλή ζέστη “δεν είναι το καλύτερό του”. Οι κινητήρες εσωτερικής καύσης προτιμούν τη δροσιά, το κρύο, είτε είναι αερόψυκτοι, είτε είναι υγρόψυκτοι, γι’ αυτό και οι συχνότερες στάσεις τους ανακουφίζουν. Επίσης όταν κάνει ζέστη δεν τους αρέσει να τους δουλεύετε σε πολύ υψηλές στροφές για πολλή ώρα.
Παράλληλα, επειδή η ατμόσφαιρα στις ελληνικές πόλεις δεν είναι η καλύτερη και γενικά η σκόνη και τα χώματα είναι παρόντα σχεδόν παντού, ο έλεγχος του φίλτρου αέρα που μπλοκάρει όλα αυτά τα άχρηστα στην καύση της βενζίνης σωματίδια πρέπει να είναι τακτικότερος. Και ναι, το μαντέψατε: προτείνουμε συχνότερες αλλαγές λαδιών από αυτές που προτείνει ο κατασκευαστής. Κακό δεν κάνετε, καλό κάνετε…
Οι Δρόμοι
Εδώ γελάνε. Οι ελληνικοί δρόμοι, αν δεν είναι από τους χειρότερους στα Βαλκάνια, είναι σίγουρα οι χειρότεροι στην Ευρώπη. Τα ειδικά αυτοκίνητα με κομπιούτερ, αισθητήρες και χίλια δυο άλλα κόλπα που έχουν στην Ευρώπη για να ελέγχουν την κατάσταση των δρόμων, εδώ στην Ελλάδα έρχονται αντιμέτωπα με την απόλυτη κόλαση…
Τα πράγματα είναι απλά. Στην αρχή έρχεται ο οδοποιός, αυτός που ρίχνει την άσφαλτο. Προσέξτε τι λέμε. Δεν λέμε “αυτός που φτιάχνει το δρόμο”, αλλά “αυτός που ρίχνει την άσφαλτο”. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Στην Ελλάδα, τις περισσότερες φορές δεν κατασκευάζονται δρόμοι, απλώς πέφτει άσφαλτος πάνω σε κάτι χαλίκια. Μετά από τον οδοποιό, ακολουθούν όλα τα υπόλοιπα συνεργεία, ηλεκτρικού, υπονόμων, οπτικών ινών και λοιπών που επιδεινώνουν την υπάρχουσα επιφάνεια.
Οι δρόμοι της Ελλάδας είτε καινούργιοι, είτε παλιοί προσφέρουν μικρή πρόσφυση και διάφορες ανωμαλίες που κάνουν τις αναρτήσεις να δουλεύουν στο κόκκινο. Στο κόκκινο οφείλει να είναι διαρκώς και η εγρήγορση των αναβατών, ιδίως των σκούτερ που έχουν μικρές διαδρομές και μεγάλες αναρτώμενες μάζες να ελέγξουν. Μειωμένη πρόσφυση-πολλές λακκούβες, δεν χρειάζεται να θυμάστε πολλά.
Οι Άνθρωποι γύρω μας
Συνολικά απογοητευτική είναι η εικόνα που παρουσιάζει η κίνηση στην πόλη και τις περισσότερες φορές είναι απαράδεκτη η συμπεριφορά που εμφανίζουν αυτοί που κινούνται μαζί μας.
Μπορούμε, απλουστεύοντας την διαδικασία ανάλυσης, να τους χωρίσουμε σε “Λύκους και Πρόβατα” ή, αν προτιμάτε πιο δυναμικά, σε “Θύτες και Θύματα”.
Οι Έλληνες οδηγοί χαρακτηρίζονται από έναν συνδυασμό:
Άγνοιας των νόμων και των νόμων της φυσικής. Δεν ξέρουν τους κανονισμούς της κυκλοφορίας π.χ. ότι Stop σημαίνει ακινητοποίηση ή ποιος έχει προτεραιότητα σε μια πλατεία, ούτε το πώς συμπεριφέρεται το αυτοκίνητο (ή το δίτροχο) που οδηγούν σε περιπτώσεις ανάγκης
Αδιαφορίας για οτιδήποτε τους περιβάλλει, είτε πρόκειται για οχήματα είτε για ανθρώπους.
Εγωισμού και επιθετικότητας. “Εγώ είμαι… κι άλλος κανένας”, εγώ βιάζομαι να πάω στη δουλειά μου, εγώ έχω δίκιο, εγώ είμαι η εξαίρεση, δεν πειράζει -δεν έκανα και τίποτε σοβαρό μια μικροπαράβαση ήταν, κ.λπ. Κι όλα αυτά, με με επίφαση επιθετικότητας προς τους υπόλοιπους χρήστες του δρόμου, με μια συνεχή διάθεση ανταγωνισμού. Κάθε τι που κινείται είναι εχθρός, κι αφού γίνεται πόλεμος, το “μέτρημα” των δυνάμεων είναι διαρκές. Είναι πιο αδύναμος κάποιος – τον πατάω. Είναι πιο δυνατός – τότε κάθομαι στα αυγά μου…
Από όλους αυτούς, οι μισοί κοιμούνται, οι άλλοι μισοί δεν ξέρουν, κι όλοι οι υπόλοιποι είναι τόσο επιθετικοί σαν να τρέχουν σε κούρσα ζωής ή θανάτου. Άλλοι πάλι, μέσα στην άγνοιά τους, τα γράφουν όλα στα παλιά τους τα παπούτσια και οδηγούν σχεδόν επίτηδες ενοχλητικά… αργά και επικίνδυνα.
Μια υπενθύμιση εδώ: οι παραπάνω δεν είναι μόνο οδηγοί αυτοκινήτων, αλλά πολλές φορές είναι και “δικοί” μας , δικυκλιστές.
Κι όλοι αυτοί φτιάχνουν ένα μίγμα εκρηκτικό, άκρως επικίνδυνο και καθαρόαιμα ελληνικό…
