Γκρεμίζοντας την καθημερινότητα
Υπάρχουν καλές συνήθειες και κακές συνήθειες στην οδήγηση. Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι οι καλές συνήθειες λειτουργούν σαν μηχανισμός επιβίωσης, ενώ οι κακές κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Ποιες πιστεύετε ότι πρέπει να αναπτύξουμε και ποιες να ελαχιστοποιήσουμε; Κείμενο: Βασίλης Αντζουλάτος, Φωτογραφίες: Kymco
Αν είχαμε τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε τη ζωή μας, τις κινήσεις που κάνουμε κάθε μέρα με λεπτομέρεια και με διάθεση παρατηρητή και ερευνητή θα βλέπαμε ότι συστηματικά ακολουθούμε την ίδια σειρά κινήσεων και έχουμε την ίδια συμπεριφορά και συνήθειες στο δρόμο.
Κανείς δεν είναι τέλειος. Κανένας δεν είναι άριστος, ο καλύτερος, ο κύριος “ξέρω-τα-πάντα” και όλοι μα όλοι, κάνουμε λάθη κι έχουμε κακές συνήθειες. Τις οποίες δεν παρατηρούμε γιατί για εμάς δεν είναι άξιες παρατήρησης, γιατί τις έχουμε συνηθίσει τόσο που δεν μας κάνουν καμιά εντύπωση.
Οδήγηση χωρίς μυαλό και συγκέντρωση
Οδηγούμε αυτοματοποιημένα. Ακολουθούμε το καθημερινό δρομολόγιο σαν υπνωτισμένοι. Κουρασμένοι, κακοξυπνημένοι, χωρίς ενέργεια, οι κινήσεις γίνονται χωρίς σκέψη, το μυαλό κάνει βόλτες σε άλλους πλανήτες.
Μυαλό, μάτια και σώμα πρέπει να είναι ευθυγραμμισμένα, να είμαστε ξύπνιοι και υποψιασμένοι, έτοιμοι για όλα και κυρίως για το χειρότερο. Που θα απαιτήσει όλα μας τα αντανακλαστικά, τις καλύτερες αντιδράσεις σε μικρό χρονικό διάστημα και όλες τις ικανότητές μας.
Η απόσπαση της προσοχής είναι η καλύερη φίλη του κινδύνου. Το ίδιο και η ανοησία βεβαίως…
Άσκοπες επιταχύνσεις μέσα στην κίνηση της πόλης
Αν δεν υπάρχει συγκεκριμένος και σοβαρός λόγος για να επιταχύνετε κατά την κίνηση μέσα στην πόλη, τα απότομα ανοίγματα του γκαζιού είναι επικίνδυνα για τον σκουτερίστα ή μοτοσυκλετιστή, αλλά και για αυτούς που κινούνται μαζί του. Όλοι πηγαίνουν, ας πούμε, με 50-60 km/h, κι ένας κάθε λίγο προσπερνάει τους άλλους με ορμή και κάνει άσκοπες σφήνες μέχρι το επόμενο κόκκινο φανάρι.
Μετά, όταν ανάψει το πράσινο φανάρι, ο “γρήγορος” αρχίζει να κάνει τα ίδια ακροβατικά, που απλά τον πηγαίνουν πριν από όλους τους άλλους μέχρι το επόμενο κόκκινο φανάρι.
Από την άλλη όμως, ο συνολικός χρόνος που θα χρειαστεί για να φτάσει από το ένα μέρος στο άλλο είναι ακριβώς ίδιος με αυτόν που θα έκανε αν οδηγούσε “κανονικά”, μαζί με την υπόλοιπη κίνηση. Άσε που όλο αυτό το σόου είναι μια άσκοπη και αναποτελεσματική επίδειξη ικανοτήτων προς ένα κοινό που δεν ενδιαφέρεται καθόλου… αλλά αντίθετα ενοχλείται.
Στο βενζινάδικο, πάνω στη σέλα
Κάποτε μας φαινόταν περιττό ή υπερβολικό, τώρα πια πιστεύουμε ότι “δεν είναι καθόλου κακή ιδέα” το να ξεκαβαλάμε από το σκούτερ μας όταν γίνεται ανεφοδιασμός βενζίνης. Αυτό βέβαια ισχύει για τα σκούτερ που έχουν τάπα ρεζερβουάρ πάνω στο τούνελ, ανάμεσα στα πόδια του αναβάτη, αφού τα περισσότερα απαιτούν να σηκωθείς από τη σέλα, να το στήσεις στο κεντρικό στάντ, να σηκώσεις τη σέλα για να φανερωθεί η τάπα.
Και σε αυτή την περίπτωση πάντως δεν είναι κακή ιδέα να μην στέκεστε ακριβώς πάνω από τον ανεφοδιασμό, ώστε να εισπνέετε “τα αρώματα της βενζίνης”. Όχι απλά δεν είναι απαραίτητο, το αντίθετο… είναι παντελώς άχρηστο και βλαβερό.
Ξεχνάμε ότι είμαστε ευάλωτοι
Οδηγούμε χρόνια, έχουμε εμπειρία και κινούμαστε εφησυχασμένοι. Χαλαρά, με την αίσθηση ασφάλειας παρέα. Όλα καλά μέχρι εδώ, η αυτοπεποίθηση είναι καλός συνεργάτης στο δρόμο. Από την άλλη δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι η οδήγηση ενός σκούτερ ή μιας μοτοσυκλέτας ή ενός δίτροχου είναι συνολικά μια επικίνδυνη δραστηριότητα.
Το ότι έχουμε επιδεξιότητα και αυτοπεποίθηση δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε λάθος. Όπως πρέπει να θυμόμαστε πάντοτε ότι οι άλλοι χρήστες του δρόμου δεν μας βλέπουν, μας αγνοούν, κι ότι είμαστε εξαιρετικά ευάλωτοι.
Σε περίπτωση αντιπαράθεσης στο δρόμο, εμείς θα βγούμε χαμένοι, απέναντι σε οποιοδήποτε εμπόδιο βρεθεί μπροστά μας.
Σφίγγοντας το τιμόνι
Είναι ένα πολύ συνηθισμένο φαινόμενο και το κάνουν συνήθως οι αρχάριοι και οι νέοι αναβάτες, κυρίως γιατί φοβούνται και σφίγγουν τους ώμους, μπράτσα και τους πήχεις τους και τέλος όλη αυτή η δύναμη καταλήγει στο τιμόνι. Κι αυτή είναι κακή συνήθεια για διάφορους λόγους:
Το τιμόνι είναι “παγωμένο” οι κινήσεις του είναι αργές και όχι τόσο αποτελεσματικές. Το “ελεύθερο” τιμόνι στρίβει εκεί που θέλει ο αναβάτης, το “παγωμένο”, συνήθως πάει όπου θέλει ή προτιμάει την ευθεία.
Κάθε χτύπημα από λακκούβα του δρόμου μεταφέρεται από τις αναρτήσεις στο τιμόνι, κι από κει στα χέρια και τελικά τους ώμους. Εκτός από κουραστικό του θέματος, επηρεάζεται και η κατευθυντικότητα του μπροστινού τροχού, άρα και ολόκληρου του σκούτερ.
Αλλοιώνεται η σωστή θέση οδήγησης, άρα και όλος ο συνολικός έλεγχος του δίτροχου. Το κόλπο για να χαλαρώσουμε είναι να κρεμάσουμε τους αγκώνες προς τα κάτω και να τους κρατήσουμε σε χαλαρή θέση συνειδητά.
Κρατώντας τα πόδια κάτω
Εκκίνηση με το πόδι ή και τα δυο πόδια κάτω μπορεί να δίνουν στον αρχάριο ή στον παραστρατημένο αναβάτη το αίσθημα της ασφάλειας, αλλά στην πραγματικότητα μειώνουν την ικανότητά του να χειριστεί σωστότερα και πιο άμεσα το δίτροχό του.
Έχουν την ψευδαίσθηση ότι αν τα πόδια είναι κοντά στο δρόμο είναι μικρότερη η πιθανότητα να πέσουν (… να υποθέσουμε).
Σε αντίθεση με αυτό που πιστεύουν κάποιοι, με τα πόδια πάνω στο δάπεδο ή τα μαρσπιέ ο έλεγχος ακόμα και σε χαμηλότερες ταχύτητες είναι καλύτερος.
Αν χρειάζεστε ακόμα περισσότερη σταθερότητα και αίσθηση ασφάλειας σε χαμηλές ταχύτητες ή αργούς ελιγμούς κρατήστε το γκάζι σταθερό και πατήστε προοδευτικά το πίσω φρένο για να έχετε πλήρη έλεγχο.
Ανοιγο-κλεισίματα του γκαζιού σε στάση
Μόνο αν έχει πρόβλημα ο κινητήρας (ή η τροφοδοσία) και δεν θέλουμε να σβήσει στο δρόμο προς το συνεργείο, τότε μόνο ανοιγοκλείνουμε το γκάζι καθώς είμαστε σταματημένοι. Με αυτή την κακή συνήθεια που έχουν πολλοί όχι μόνο μολύνουν την ατμόσφαιρα, κουράζουν τον κινητήρα τους και όλα τα εξαρτήματα της μετάδοσης μέχρι τον πίσω τροχό, αλλά βάζουμε εαυτόν και περίγυρο σε μια τεχνητή ένταση. “Εκκίνηση-εκκίνηση αρχίζει ο αγώνας”...
Χωρίς προστατευτικό εξοπλισμό
Για οδήγηση χωρίς κράνος δεν θα το συζητήσουμε καθόλου. Οι απόψεις μας επί του θέματος είναι γνωστές, κάθετες και καταδικαστικές σε μεγάλο βαθμό για αυτούς που κάνουν κάτι τέτοιο. Η απόλυτη απερισκεψία.
Το ίδιο ισχύει σε μικρότερο βαθμό για το μπουφάν, για τα γάντια, για το παντελόνι και για τα καλά και ανθεκτικά παπούτσια-μποτάκια που πρέπει να φοράμε. Όσο καλύτερα ντυμένοι είμαστε πάνω στο σκούτερ μας τόσο καλύτερα είμαστε προφυλαγμένοι για την περίπτωση της “κακοτοπιάς” που λένε κι οι παλιοί…
