Με ρυθμό και ασφάλεια στην πόλη
Το να οδηγεί κάποιος με ροή και όσο το δυνατόν περισσότερη προβλεψιμότητα μέσα στην πόλη, είναι μια τεχνική που συμβάλλει στην ασφαλέστερη οδήγηση. Πώς κατακτάται όμως η “ροή”; Ποια είναι τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσουμε; Κείμενο: Βασίλης Αντζουλάτος, Φωτογραφίες: Kymco
Δεν είναι ούτε μία ούτε δύο, άρα σίγουρα πολύ περισσότερες οι φορές που βλέπουμε συναδέλφους αναβάτες να οδηγούν μέσα στην πόλη “δίχως αύριο”.
Συνήθως, μάλιστα, οι κινήσεις τους είναι νευρικές κι επιταχύνουν ή επιβραδύνουν τον ρυθμό τους κάνοντας αυτή τη ‘δίχως αύριο’ οδήγηση ακόμα πιο επικίνδυνη.
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι μόνο η υπερβολική ταχύτητα και το ρίσκο που παίρνουν οι συγκεκριμένοι αναβάτες, είναι κυρίως η έλλειψη ροής κατά την κίνησή τους με απότομες κινήσεις της τελευταίας στιγμής, οι ξέφρενες επιταχύνσεις και τα άχρηστα ξαφνικά φρεναρίσματα πάντοτε στο όριο.
Πάμε όμως να εξηγήσουμε τι σημαίνει ροή.
Μέσα στην κίνηση της πόλης, ροή σημαίνει προοδευτικές κινήσεις από την πλευρά του αναβάτη είτε στην επιτάχυνση, είτε στο πλάγιασμα, είτε στο φρενάρισμα, είτε στην αλλαγή πορείας.
Αν αυτά τα τέσσερα είναι σωστά προγραμματισμένα και γίνονται αλληλένδετα, τότε μπορεί να υπάρχει και προειδοποίηση από πλευράς “δράστη” προς τους άλλους χρήστες του δρόμου.
Εννοείται ότι όλα τα παραπάνω συνεπικουρούν στο επιθυμητό, το οποίο στην προκειμένη περίπτωση μας είναι η ασφαλής κίνηση και οδήγηση.
Ο ρυθμός, το τέμπο, η ταχύτητα κίνησης του καθενός που κινείται μέσα στην πόλη είναι ξεχωριστή, μοναδική, διαφορετική από αυτήν κάποιου άλλου. Έχει να κάνει με την ικανότητα και την εμπειρία.
Εκείνο που καλείται να κάνει ο καθένας είναι να βρει τη δική του ταχύτητα κίνησης (πορείας) και ροής, αυτή που τον κάνει να αισθάνεται ότι έχει τον έλεγχο.
Κάποιος μπορεί να αισθάνεται άνετα στα 40 km/h, κάποιος τα 65 km/h, κάποιος άλλος ίσως σε λίγο περισσότερα χιλιόμετρα.
Αφού λοιπόν προσδιορίσουμε ποια είναι η ταχύτητα που μας κάνει να νιώθουμε άνετα πάνω στο σκούτερ μας, ρίχνουμε μία ματιά στα επόμενα βήματα.
Στόχος μας είναι να βρισκόμαστε σε διαρκή, ρέουσα κίνηση και εγρήγορση – αλλά όχι με έμφαση στην ανησυχία ή το άγχος. Γι’ αυτό λέμε ότι ο καθένας έχει τον δικό του μοναδικό ρυθμό.
Φυσικά ο ρυθμός αυτός προσαρμόζεται στην εκάστοτε περίπτωση ή τις συνθήκες της κίνησης και του δρόμου, άρα ποικίλλει από περίπτωση σε περίπτωση.
Δεν ανοίγω και κλείνω το γκάζι νευρικά, ούτε πατάω τα φρένα απότομα, ούτε τινάζομαι δεξιά και αριστερά – όλα γίνονται προοδευτικά και (το ζητούμενο) ελεγχόμενα, με ψυχραιμία, χωρίς ξαφνικές και νευρικές αντιδράσεις, όλα συνδέονται (“κουμπώνουν”) μεταξύ τους.
Βασικά, προγραμματίζω το κάθε μου βήμα νωρίτερα και για να συμβεί αυτό πρέπει να ακολουθήσω μία συγκεκριμένη διαδικασία, η οποία περιγράφεται παρακάτω:
- Βλέπω και παρατηρώ
- Αξιολογώ και επιλέγω
- Προετοιμάζομαι
- Εκτελώ
Πέρα από αυτά αν κάτι δεν πάει σύμφωνα με το σχέδιό μου, είμαι έτοιμος αν χρειαστεί να αντιδράσω (να φρενάρω ή αλλάξω πορεία), αφού δίνω χρόνο στον εαυτό μου.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι όλα τα παραπάνω πρέπει να έχουν μια σειρά και να εκτελούνται γρήγορα, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, και για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να δουλέψουμε. Πρέπει να εξασκήσουμε το κάθε αντικείμενο ξεχωριστά, μεθοδικά και προσεκτικά και μετά να τα δέσουμε όλα μαζί, έτσι ώστε να γίνουν μία αδιάκοπη, ρέουσα κίνηση.
