Ο… πόλεμος των ρεκόρ που είχαν επιδοθεί η Lambretta και η Vespa και τα σκούτερ που ξεπέρασαν τα 200 χλμ./ώρα
Κρυμμένος μέσα στο στενό φέρινγκ, με τον ήχο του κινητήρα να ουρλιάζει, το τιμόνι να τρέμει από τις δονήσεις και την άσφαλτο να περνά από κάτω με περισσότερα από 200 χιλιόμετρα την ώρα, ο Romolo Ferri αναρωτιόταν τι σχέση θα μπορούσε να έχει εκείνο το μεταλλικό βλήμα με τη λαϊκή Lambretta που κυκλοφορούσε στις ιταλικές πόλεις.
Στην πραγματικότητα μόνο το όνομα, αλλά και την ανάγκη της Lambretta να δείξει στον κόσμο –και κυρίως στη μεγάλη της αντίπαλο Piaggio– ότι το σκούτερ μπορούσε να σταθεί επάξια απέναντι σε οποιαδήποτε μοτοσυκλέτα, όχι μόνο στους δρόμους αλλά και στα πιο απαιτητικά πεδία, εκεί όπου κρίνονταν τα παγκόσμια ρεκόρ ταχύτητας.
Η πρώτη απόπειρα ήρθε το 1949, όταν μια σχεδόν εργοστασιακή Lambretta 125, με πολύ μικρές τροποποιήσεις του μηχανικού Pierluigi Torre, βγήκε σε έναν κλειστό για την περίσταση αυτοκινητόδρομο, και μέσα σε εννέα ώρες κατέρριψε 13 ρεκόρ αντοχής, έχοντας σταθερά τη μέση ταχύτητά της κοντά στα 95 χιλιόμετρα την ώρα.
Η επιτυχία αυτή δεν ήταν αρκετή, και πολύ σύντομα η Lambretta ταξίδεψε στη θρυλική πίστα του Montlhéry στη Γαλλία, όπου με βελτιωμένο αεροδυναμικό φέρινγκ, μεγαλύτερο ντεπόζιτο και αναβαθμίσεις στον κινητήρα κατάφερε να γράψει 33 νέα παγκόσμια ρεκόρ, διανύοντας σχεδόν 2.300 χιλιόμετρα μέσα σε ένα 24ωρο και αποδεικνύοντας ότι το σκούτερ της μπορούσε να αντέξει τα πάντα χωρίς σοβαρές βλάβες.
Στις ίδιες προσπάθειες ήρθαν να προστεθούν αργότερα και τα ρεκόρ των 48 ωρών και των 5.000 χιλιομέτρων, με μέση ταχύτητα γύρω στα 100 χλμ/ώρα, επιδόσεις εντυπωσιακές για ένα όχημα που στην καθημερινότητα προοριζόταν να μεταφέρει εργάτες και φοιτητές στη δουλειά και στο πανεπιστήμιο.
Η Piaggio δεν θα μπορούσε να μείνει αμέτοχη και το 1950 παρουσίασε τη δική της “ρεκορντμάν” Vespa, με υπερβολικά άβολη θέση οδήγησης αλλά και ιδιαίτερα δυνατό κινητήρα, που μέσα σε λίγες μέρες κατέρριψε τις περισσότερες από τις επιδόσεις της Lambretta.
Ο ανταγωνισμός πλέον είχε μετατραπεί σε πόλεμο τιμών, τεχνολογίας και εντυπώσεων, και οι δύο εταιρείες αντάλλασσαν ρεκόρ συνεχώς.
Το αποκορύφωμα ήρθε όταν οι δύο αντίπαλοι έστρεψαν την προσοχή τους στα απόλυτα ρεκόρ ταχύτητας: το 1951 η Vespa κατέγραψε 171 χλμ/ώρα με έναν ειδικά κατασκευασμένο κινητήρα, αλλά λίγους μήνες αργότερα ο Romolo Ferri, πάνω σε μια Lambretta με τούρμπο, σημείωσε σχεδόν 190 χλμ/ώρα.
Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς, σε γερμανικό αυτοκινητόδρομο, το ίδιο σκούτερ ξεπέρασε για πρώτη φορά τα 200 χλμ/ώρα και έγραψε ιστορία.
Όσο εντυπωσιακές κι αν ήταν αυτές οι επιδόσεις, σύντομα έγινε σαφές ότι είχαν ελάχιστη σχέση με τις ανάγκες των πραγματικών αγοραστών.
Οι πελάτες ζητούσαν αξιοπιστία, οικονομία και προσιτή τιμή, όχι παγκόσμιες δάφνες και νούμερα που έμοιαζαν βγαλμένα από τον κόσμο των Grand Prix.
Έτσι, λίγο μετά την κορύφωση της κόντρας, τόσο η Lambretta όσο και η Piaggio εγκατέλειψαν τις εξωπραγματικές προσπάθειες και επικεντρώθηκαν ξανά στη μαζική παραγωγή.
Η μνήμη όμως εκείνης της περιόδου παρέμεινε ζωντανή: ήταν η εποχή που τα πιο ταπεινά σκούτερ μετατράπηκαν σε μεταλλικές τορπίλες, διεκδικώντας και πετυχαίνοντας ρεκόρ που έκαναν όλο τον κόσμο να μιλάει για αυτά.
