Φέτες οι “Βέσπες” και όχι μόνο…
Αγώνες με σκούτερ σε πίστες μεγάλες και σε πίστες κάρτ. Σε όλο τον κόσμο. Τη στιγμή που στην Ελλάδα οι αγώνες με σκούτερ είναι σχεδόν ανύπαρκτοι.
Στιγμιότυπο από αγώνες σκούτερ στη Θεσσαλονίκη
Γράφουμε στην εισαγωγή ότι οι αγώνες με σκούτερ στην Ελλάδα είναι “ σχεδόν ανύπαρκτοι”, αφού μόνο μια παρέα ένθερμων Θεσσαλονικιών σκουτεράδων έχουν σώσει την σκουτερίστικη υπόληψή μας.
Εκεί πάνω την “ψάχνουν” και την “παλεύουν” κάνοντας αγώνες, έστω και με λίγες συμμετοχές, με διάφορα σκούτερ και μικτές κατηγορίες, αλλά με πάθος όπως αρμόζει σε κάθε σπόρτσμαν των δύο τροχών.
Δεν είναι όμως μόνο οι αγώνες με σκούτερ που αντιμετωπίζουν πρόβλημα. Εκτός των άλλων είναι και η νοοτροπία.
Μια από τις συχνές δικαιολογίες για το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν παράγει αναβάτες αγώνων – που να μπορούν να διακριθούν σε διεθνείς ή παγκόσμιες διοργανώσεις – είναι γιατί λέει ότι δεν υπάρχουν σπόνσορες και χρήματα για να υποστηρίξουν τις ικανότητες κάποιων νέων παιδιών.
Αυτά λέει ο μύθος, γιατί η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Γιατί σε όλα τα μήκη και πλάτη αυτού του κόσμου, από τη Σρι Λάνκα μέχρι την Καλιφόρνια, από την Κορέα μέχρι την Αργεντινή όποιος ενδιαφέρεται και παθιάζεται για ένα άθλημα βασικά… πρώτα μαθαίνει να το πληρώνει από την τσέπη του. Στην αρχή τουλάχιστον, μέχρι να αρχίσει να βελτιώνεται, να διακρίνεται στους αγώνες, να ανεβαίνει επίπεδα κι έτσι να μπορέσει να ξεχωρίσει από τον πολύ κόσμο.
Κι αργότερα, όταν το ταλέντο του αναγνωριστεί σε μεγαλύτερο βαθμό, τότε ίσως, λέμε ίσως… κάποιος υποστηρικτής να δεχθεί να χρηματοδοτήσει το πάθος του αναβάτη, αρκεί να μπορεί να του φέρει αποτελέσματα που διαφημίζουν το αντικείμενό του.
Κι αν η έλλειψη πιστών στην Ελλάδα αποτελεί μια καλή δικαιολογία για την μη ανάπτυξη των αγώνων με δύο τροχούς, δείτε τι γίνεται σε διάφορες χώρες του κόσμου.
Για παράδειγμα στην πολύ δυνατή μοτοσυκλετιστικά και αγωνιστικά Ιταλία, όπου η μοτοσυκλετιστική κουλτούρα είναι πολύ αναπτυγμένη, οι φίλοι μας οι Ιταλοί τρέχουν με ότι βρουν, με ότι έχει δύο τροχούς, είτε μπορεί, είτε δεν μπορεί να πάει γρήγορα. Θα το κάνουν αυτοί να πάει γρήγορα και μάλιστα σε όποια πίστα είναι εύκαιρη. Οποιαδήποτε πίστα.
Το παράδειγμα της τοπικής αντιπροσωπείας της ινδικής LML είναι αρκετό. Θέλοντας να προωθήσουν τα σκούτερ τους συμφώνησαν με τον βελτιωτικό οίκο Polini να δημιουργηθεί ένα ενιαίο πρωτάθλημα, όπου θα λάβαιναν μέρος τα μεταλλικά, αρχαιοπρεπή, εννοείται ακατάλληλα για αγωνιστική χρήση μοντέλα τους… που θα είχαν βελτιωθεί σε συγκεκριμένους καίριους τομείς.
Το πρωτάθλημα Trofeo LML Monomarca πραγματοποιήθηκε με τα ινδικά κλασικά σκούτερ – που αντιγράφουν τις Vespa ΡΧ – να φορούν κιτ 165 κυβικών, με αγωνιστικές βελτιώσεις, αυτοκόλλητα και χρώματα, με τις μεταλλικές ποδιές να ξύνουν στις ασφάλτους των πιστών κάρτ. Οι πίστες κάρτ είναι κατάλληλες για τις ταχύτητες που αναπτύσσουν τα σκούτερ.
Το θέαμα μπόλικο και ο ανταγωνισμός έντονος. Ένα ακόμα, έστω και μικρής κλίμακας, πρωταθληματάκι είχε πραγματοποιηθεί… Με “αρχαία” σκούτερ μέσα σε πίστες κάρτ. Ούτε από αυτά έχουμε άραγε;
