Στη Σαλονίκη, μια (μέρα και μια) βραδιά
Ο φίλος μας ο Λεωνίδας Π. πηγαίνει στη Θεσσαλονίκη, βγάζει τη φωτογραφική του μηχανή και αρχίζει να τραβάει ότι βρίσκει μπροστά του, που έχει να κάνει με σκούτερ. Μια από ‘δω, μια από ‘κει, καταφέρνει να “γεμίσει ένα φιλμάκι”, όπως λέγαμε παλιά και να αφήσει με τον φακό του τα σκουτεράκια να “μιλήσουν”. Το καθένα για τον εαυτό του. Για να δούμε τι έχουν να μας πουν.
Η "Σαλόνικα" εγκαταλειμμένη. Η πόρτα στέκει μεγαλόπρεπη πάντως
"Έχω παραμελήσει τον εαυτό μου τώρα τελευταία και για να μη φαίνεται έριξα ένα κασκόλ - ταινία στο λαιμό μου"
"Τα ροζ είναι πάλι στη μόδα! Έτσι δεν είναι;"
"Ναι ρε παιδιά, εδώ την αράζω, σ' αυτό το πεζοδρόμιο... Χρόοονια τώρα"
"Δεν ξέρω πως έγινε, αλλά κλειδώθηκα και δεν μπορώ να φύγω τώρα!"
Λαϊκά-ξελαϊκά, αλλά τα Louis Vuitton τα έχουμε από κοντά...
Ποιος ο δεσμοφύλακας και ποιος ο (prisoner) φυλακισμένος άραγε;
Είναι αυτό που λένε "έτσι όπως πας θα τα βγάλεις τα μάτια σου"; Ένα τέτοιο πράγμα...
Είναι αυτό που λένε "κιτρίνισε ο τόπος"
Μια κλασική ντίβα σε μια σπάνια νυχτερινή εμφάνιση
Μπαγκαζιέρα δεν είπες να πάρω; Μπαγκαζιέρα πήρα... λίγο ανοιχτή, για να "αναπνέει"
"Μόλις Ξύπνησα" και δεν έχω όρεξη για κουβέντες
"Εεε, σιγά! Θα μας βγάλετε κανά μάτι!"
Κλεισμένο το Βεσπάκι μέσ' τον Τζιόρτζιο...
"Περιμένω να ανοίξει για να πάρω υφάσματα. Μαύρα. Για ράσα..."
"Με είχε προειδοποιήσει: 'έτσι και το ξανακάνεις - θα σε κρεμάσω', μου είχε πει"
"Λοιπόν κάτσε εσύ μπροστά κι εγώ θα κάτσω κάθετα για να ενοχλούμε τους πεζούς που περνάνε"
Όλα μισοτιμής, όλα. Και σε πολλά σχέδια μάλιστα
Ένα σκούτερ μέσ' τη γλύκα...
