Η λάμψη και το σκοτάδι εναλλάσσονται
Το πιο συνηθισμένο λογοπαίγνιο σε λεζάντα που συνοδεύει μια φωτογραφία από σαλόνι σκούτερ ή μοτοσυκλέτας με μια ελκυστική κοπέλα πάνω σε δίτροχο καινούργιο μοντέλο, είναι το “ωραίο μοντέλο”. Η βιτρίνα, η έκθεση, το σόου, η λάμψη εντείνονται και εμπλουτίζονται από την εικόνα μιας όμορφης νεαρής γυναίκας που τραβάει τα βλέμματα και τους φωτογραφικούς φακούς. Όμως, πέρα από το προσκήνιο και τα φλας, τα πράγματα δεν είναι το ίδιο λαμπερά. Κείμενο: του απεσταλμένου μας στο Μιλάνο, Φωτογραφίες: www.eicma.com
Η αθέατη πλευρά του επαγγέλματος ενός μοντέλου είναι αυτή ακριβώς που φαντάζεστε: πεζή, καθημερινή και συνηθισμένη. Επιστρέφοντας μετά το τέλος κάθε μέρας, μιας εξουθενωτικής μέρας κι έχοντας διανύσει κυριολεκτικά πολλά χιλιόμετρα, βλέπαμε αυτά τα κορίτσια στο μετρό από την έκθεση προς την πόλη του Μιλάνου. Κουρασμένες, να σέρνουν τα πόδια τους με τα μάτια κατακόκκινα, τα κεφάλια κατεβασμένα, τις τσάντες κρεμασμένες στα μουδιασμένα χέρια, ντυμένες απλά – καμιά σχέση με τα εντυπωσιακά ρούχα που φορούσαν στις φωτισμένες αίθουσες της έκθεσης – να μιλούν στο κινητό τους τηλέφωνο για πράγματα κοινά.
Η δουλειά των μοντέλων είναι εξαιρετικά δύσκολη και σωματικά και ψυχικά. Σπαταλούν αμέτρητες ώρες πάνω στη σέλα μιας ακίνητης μοτοσυκλέτας ή ποζάρουν δίπλα της εκατοντάδες ίσως και χιλιάδες φορές στο πέρασμα αντίστοιχων φακών φωτογραφικών μηχανών, που πρέπει να τις “συλλάβουν” σε καλή πόζα, πάντα χαμογελαστές, με το σώμα στην “ιδανική στάση” – γι’ αυτό ακριβώς πληρώνονται, όχι για να είναι τα κορίτσια της διπλανής πόρτας.
Πνευματική και σωματική απραξία, κάψιμο του μυαλού και του σώματος και στο τέλος της μέρας, το αστραφτερό μοντέλο γίνεται πάλι αυτό που στην πραγματικότητα είναι: άλλη μια σκληρά εργαζόμενη γυναίκα που έχει τελειώσει τη δουλειά της και σέρνει τα πόδια προς την επιστροφή…
